Ήταν περασμένες πέντε το πρωί, όταν τελείωσε η πνευματιστική συνεδρίαση στο ατελιέ του ζωγράφου κυρίου Αποστολίδη επί της λεωφόρου Αμαλίας.Θα περίμενε κανείς, όπως ήταν φυσικό άλλωστε, ότι η χήρα Ελένη Παπουτσιδάκη, της οποίας το ηθικό είχε κλονιστεί κατόπιν της τρομερής τούτης δοκιμασίας, κατόπιν των εμφανίσεων του πνεύματος της ξανθής κόρης και της οπτασίας του νεκρού επτάχρονου παιδιού της, περνώντας κι όλη τη νύχτα άγρυπνη, αυτή που εργαζόταν κοπιωδώς ολημερίς και ήταν συνηθισμένη να κοιμάται και να ξυπνά νωρίς, να τη δει κανείς κουρασμένη, εξαντλημένη.Τουναντίον, η γυναίκα αυτή ήταν πιο ήρεμη από πριν. Ενώ ακόμη βρισκόταν σε κατάσταση ύπνωσης, ο κύριος Αποστολίδης της είχε υποβάλει πως όταν αφυπνιζόταν, θα ήταν πιο ήσυχη, πράγμα που έγινε.Στις πέντε και μισή, λοιπόν, πριν ακόμα φέξει η νέα μέρα, μπήκαν σ’ ένα αυτοκίνητο και οδήγησαν τη χήρα στο σπίτι της.Έτσι, ολοκληρώθηκε και η δεύτερη επίσκεψη, η οποία, αν και δεν κατέληξε σε οριστικά, αποφασιστικά αποτελέσματα, τους εξήπτε έτι περισσότερο την περιέργεια να μάθουν ποιοι ήταν εκείνοι οι δύο μυστηριώδεις άντρες και τι έγινε πραγματικά στην περίφημη κουζίνα του στοιχειωμένου σπιτιού.Πολλοί θα σταματούσαν εδώ, θα απέδιδαν όλα τα φαινόμενα στην υποβολή και θα γύριζαν το πράγμα στη χλεύη και στο αστείο. Ιδού, λοιπόν, ο λόγος για τον οποίο πολλές ανάλογες έρευνες δεν τελεσφόρησαν και απέμειναν ανεξιχνίαστες, εξαιτίας της πιστοποίησης ότι δε γινόταν να εισδύσουν κάτω από το πέπλο του μυστηρίου.Πολλοί αξίωναν πως μέσα σε μόλις δύο ώρες, που διαρκεί συνήθως μια πνευματιστική συνεδρίαση, θα τους αποκαλυπτόταν όλο το μέγεθος και οι εκφάνσεις του Αγνώστου και του Υπερπέραν. Όμως, τα πράγματα αυτά δε λειτουργούν κατά αυτόν τον τρόπο. Απαιτείται προσήλωση, επιμονή και το σωστό διάμεσο που θα ανοίξει τις πύλες προς την αντίπερα όχθη.Έτσι, τη νύχτα της Πέμπτης 15 Μαρτίου του 1928, η ομάδα συγκεντρώθηκε ξανά στο ατελιέ του κυρίου Αποστολίδη και το μέντιουμ, ο ιατρός κύριος Μουζάκης, υπνωτίστηκε, συνδέθηκε με το καθοδηγητικό πνεύμα του κύκλου τους και άρχισε τις ανακοινώσεις.Ο δημοσιογράφος, λοιπόν, άδραξε την ευκαιρία και παρακάλεσε τον ζωγράφο, που διατελούσε επικεφαλής του κύκλου, να τον συνδέσει με το μέντιουμ, επειδή επιθυμούσε να ρωτήσει σχετικά με την υπόθεση του στοιχειωμένου σπιτιού.Του είπε τότε να του πιάσει το χέρι απαλά και να του υποβάλλει την ερώτηση. Η απάντηση που έλαβε, συνοπτικά, ήταν ότι η υπόθεση επρόκειτο να διαλευκανθεί συντόμως, αλλά όχι πριν τη στιγμή που ήταν ορισμένο να συμβεί.Η αίθουσα φωτιζόταν μόνο με το αχνό κατακόκκινο φως της λάμπας. Το μέντιουμ είχε τα μάτια του κλειστά. Ήταν εκτός πάσης αμφισβήτησης ότι δεν έβλεπε καθόλου τι γινόταν μες στον χώρο.Παρ’ όλα αυτά, όμως, μπορούσε με καταπληκτική ευκολία να διαβάζει το μυαλό των παρισταμένων, διαβλέποντας ποιος ήθελε να αποχωρήσει ή ποιος ανησυχούσε για κάτι ή ποιος ήθελε να εκφράσει μια απορία ή να θέσει ένα ερώτημα.Εν τω μεταξύ, το ενδιαφέρον των αναγνωστών της εφημερίδας “Η ΒΡΑΔΥΝΗ” διαρκώς κορυφωνόταν. Τα πρωτοσέλιδα για την πρωτοφανή υπόθεση του στοιχειωμένου σπιτιού στον συνοικισμό Συγγρού διαδέχονταν το ένα το άλλο. Η ανυπομονησία του κόσμου είχε φτάσει στο ζενίθ. Καθημερινώς, τους προσέγγιζαν άνθρωποι, οι οποίοι έλεγαν ότι πάσχιζαν, και στον ύπνο τους ακόμη, να βρουν τη λύση του μυστηρίου.Μάλιστα, στις 18 Μαρτίου, η αδερφή της Μαρίας Στραβαρίδου διηγήθηκε στον δημοσιογράφο τα εξής:-Ένας κοινός γνωστός μας υπνωτίστηκε (και του ανέφερε το όνομά του). Όταν αυτός ρωτήθηκε για το καταραμένο σπίτι, είπε ότι έβλεπε στον τοίχο που χώριζε την κουζίνα από το δωμάτιο έναν νέο άντρα. Τον περιέγραφε ως στεγνό, λιανό, ψηλό, μελαχρινό, με μαύρο μουστάκι. Αυτός είναι ο άντρας που γυρεύετε.Επίσης, τα γραφεία της εφημερίδας είχαν κατακλυστεί από σωρούς επιστολών ανθρώπων, οι οποίοι αγωνιούσαν και ποθούσαν να μάθουν ακόμη περισσότερες λεπτομέρειες για την υπόθεση, ενώ δέχονταν και γράμματα από κάποιους που είχαν να καταθέσουν τις δικές τους αλλόκοτες ιστορίες.Για παράδειγμα, ο δημοσιογράφος δημοσίευσε μια τέτοια επιστολή:“Κύριε Αρχισυντάκτα,
Επειδή διαβάζω κάθε μέρα με ολοένα αυξημένο ενδιαφέρον την ιστορία του στοιχειωμένου σπιτιού και θέλω να φτάσω σ’ ένα συμπέρασμα, σας αναφέρω ένα περίεργο γεγονός που με προβληματίζει.Στη συνοικία μας υπάρχει ένας νεαρός, ο οποίος, φρονώ, πως με κάποιον τρόπο σχετίζεται με τα πνεύματα. Όλες τις ώρες της ημέρας είναι καλά, είναι φυσιολογικός, όπως όλος ο κόσμος. Μα, το βράδυ, γίνεται άλλος άνθρωπος. Μιλάει με φωνή αλλαγμένη, ανατριχιαστική και λέει λόγια στην τουρκική γλώσσα, αν και δεν την κατέχει διόλου. Εγώ, όμως, που μιλώ λίγο τουρκικά και μερικοί άλλοι από τη γειτονιά μας, μπορώ να το επιβεβαιώσω.Επιπλέον, μπορεί και μιλάει αραβικά και άλλες ξένες γλώσσες, που δεν τις κατανοούμε. Πάντως, όταν μιλάει από μέσα του ο Τούρκος, το παιδί αυτό γίνεται αγνώριστο. Βρίζει τη μητέρα του, τους φίλους του, τους συγγενείς του, ακόμη και τις εικόνες των Αγίων.Ήρθαν πολλοί ιατροί. Τον εξέτασαν, αλλά δεν καταλαβαίνουν τι έχει και δεν ξέρουν πώς να τον βοηθήσουν.Καμιά φορά, ο Τούρκος που κρύβεται μέσα του, καλεί και άλλους, πολλούς Τούρκους, για να δείρουν όλοι μαζί το παιδί. Και τότε, εμείς, όλοι, βλέπουμε τον νεαρό να πέφτει κάτω με ορμή, να φωνάζει πως τον γρονθοκοπούν, πως τον κλοτσούν, πως τον δαγκώνουν κι έπειτα, βλέπουμε το κορμί του μελανό από τα αόρατα χτυπήματα. Αίματα, μελανιές, γραντζουνιές σε όλο του το σώμα!Ελάτε και θα πεισθείτε. Αυτή η υπόθεση μπορεί να σας φανεί χρήσιμη στην έρευνά σας”.Ο αναγνώστης ανέφερε στον δημοσιογράφο το όνομα της συνοικίας, τη διεύθυνση του σπιτιού και το ονοματεπώνυμο του νεαρού.Έτσι, χωρίς να χάσει ούτε στιγμή και πάντοτε με την επιθυμία μήπως αυτή η περίπτωση τους βοηθήσει να καταλάβουν τι πράγματι συνέβαινε και στον συνοικισμό Συγγρού, πήγε στο προσδιορισμένο μέρος, αφού φρόντισε να πάρει μαζί του και μάρτυρες.Συνεχίζεται…Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Η ΒΡΑΔΥΝΗ”, στις 19/03/1928…
Επειδή διαβάζω κάθε μέρα με ολοένα αυξημένο ενδιαφέρον την ιστορία του στοιχειωμένου σπιτιού και θέλω να φτάσω σ’ ένα συμπέρασμα, σας αναφέρω ένα περίεργο γεγονός που με προβληματίζει.Στη συνοικία μας υπάρχει ένας νεαρός, ο οποίος, φρονώ, πως με κάποιον τρόπο σχετίζεται με τα πνεύματα. Όλες τις ώρες της ημέρας είναι καλά, είναι φυσιολογικός, όπως όλος ο κόσμος. Μα, το βράδυ, γίνεται άλλος άνθρωπος. Μιλάει με φωνή αλλαγμένη, ανατριχιαστική και λέει λόγια στην τουρκική γλώσσα, αν και δεν την κατέχει διόλου. Εγώ, όμως, που μιλώ λίγο τουρκικά και μερικοί άλλοι από τη γειτονιά μας, μπορώ να το επιβεβαιώσω.Επιπλέον, μπορεί και μιλάει αραβικά και άλλες ξένες γλώσσες, που δεν τις κατανοούμε. Πάντως, όταν μιλάει από μέσα του ο Τούρκος, το παιδί αυτό γίνεται αγνώριστο. Βρίζει τη μητέρα του, τους φίλους του, τους συγγενείς του, ακόμη και τις εικόνες των Αγίων.Ήρθαν πολλοί ιατροί. Τον εξέτασαν, αλλά δεν καταλαβαίνουν τι έχει και δεν ξέρουν πώς να τον βοηθήσουν.Καμιά φορά, ο Τούρκος που κρύβεται μέσα του, καλεί και άλλους, πολλούς Τούρκους, για να δείρουν όλοι μαζί το παιδί. Και τότε, εμείς, όλοι, βλέπουμε τον νεαρό να πέφτει κάτω με ορμή, να φωνάζει πως τον γρονθοκοπούν, πως τον κλοτσούν, πως τον δαγκώνουν κι έπειτα, βλέπουμε το κορμί του μελανό από τα αόρατα χτυπήματα. Αίματα, μελανιές, γραντζουνιές σε όλο του το σώμα!Ελάτε και θα πεισθείτε. Αυτή η υπόθεση μπορεί να σας φανεί χρήσιμη στην έρευνά σας”.Ο αναγνώστης ανέφερε στον δημοσιογράφο το όνομα της συνοικίας, τη διεύθυνση του σπιτιού και το ονοματεπώνυμο του νεαρού.Έτσι, χωρίς να χάσει ούτε στιγμή και πάντοτε με την επιθυμία μήπως αυτή η περίπτωση τους βοηθήσει να καταλάβουν τι πράγματι συνέβαινε και στον συνοικισμό Συγγρού, πήγε στο προσδιορισμένο μέρος, αφού φρόντισε να πάρει μαζί του και μάρτυρες.Συνεχίζεται…Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Η ΒΡΑΔΥΝΗ”, στις 19/03/1928…
