Σε σύγκριση με τον ανερμάτιστο, διπλωματικά αστοιχείωτο και επικίνδυνο δημαγωγό Trump, o νέος πρόεδρος αποτελεί σημαντική βελτίωση για μας και για όλον τον πλανήτη.
Συμπαθής μεν, ήπιος, ανθρώπινος, λογικός, φίλος της Ελλάδος και γνώστης των προβλημάτων, εξελέγη όμως για να υπηρετήσει τα συμφέροντα της χώρας του και αυτό δεν πρέπει να μας εκπλήσσει.
του Νίκου Σκουλά
Όπου τα συμφέροντά μας συμπίπτουν, καλώς. Ας μην διατηρούμε όμως άλλες ψευδαισθήσεις. Ο γεωπολιτικός ανταγωνισμός έχει τους δικούς του κανόνες και όποιος τους αγνοεί, πληρώνει το τίμημα. Εμείς έχουμε πικρή πείρα.!!
Παρουσιάζονται βεβαίως ευκαιρίες για να ενισχύσουμε διπλωματικά τη θέση μας αξιοποιώντας τις δεδηλωμένες προθέσεις του που φαίνεται να είναι:
- Θα λειτουργήσει θεσμικά και όχι με προσωπικά κριτήρια αξιοποιώντας τους θεσμούς (State Department, Κογκρέσο, ανεξάρτητες αρχές, επιστήμονες κ.λπ. , με προτεραιότητα στη συμφιλίωση της βαθιά διχασμένης και φανατισμένης Αμερικανικής κοινωνίας χωρίς, ελπίζω, να αγνοεί τη μεγάλη επιρροή που ασκεί ο απερχόμενος Πρόεδρος Trump σε μια διχασμένη και φανατισμένη Αμερικανική κοινωνία (70 εκατομμύρια ψήφοι δεν είναι παίξε-γέλασε).
- Θα επιχειρήσει να βγάλει τη χώρα του από τον απομονωτισμό και να προωθήσει τη συνεργασία με τη διεθνή κοινότητα με εξωστρέφεια και σεβασμό στους Διεθνείς
Οργανισμούς όπως:
α) Επανένταξη στη Συνθήκη του Παρισιού για την Αντιμετώπιση της Κλιματικής Αλλαγής,
β) Επιστροφή και υποστήριξη του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας με έμφαση στην από κοινού αντιμετώπιση της απειλής του κορωνοϊού.
γ) Αποκατάσταση των διαταραγμένων σχέσεων με την Ευρώπη, κ.λπ.
Ας μη συνεχίσουμε όμως να γελιόμαστε. Τέρμα οι ψευδαισθήσεις. Ο Binden θα είναι Πρόεδρος της Αμερικής, όχι της Ελλάδος. Οσάκις στηριχτήκαμε στους ξένους για την προώθηση των εθνικών μας συμφερόντων και την προάσπιση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, υποστήκαμε μεγάλες ζημίες έως και εθνικές καταστροφές. Δεν μας έσωσε ποτέ το Μόσκοβο, η Λόντρα ή Αμερική ή το ΝΑΤΟ. Σίγουρα, όχι το Βερολίνο.
1. Η εξωτερική πολιτική της Αμερικής, (με εξαίρεση την παρένθεση Trump), έχει συνέχεια, υπηρετεί τα γεωστρατηγικά της συμφέροντα και ασκείται από βαθύ κράτος,
2. ενώ η Γερμανία υπηρετεί σταθερά και αυστηρά το πρόγραμμα των οικονομικών συναλλαγών της (Εμπορικές σχέσεις, επενδύσεις, εξαγωγές εξοπλισμών χωρίς κανόνες, κ.λπ.) Η περί του αντιθέτου ρητορική της Merkel είναι προσχηματική για καθησυχασμό των εταίρων στην ΕΕ. (Δυο παγκόσμιοι πόλεμοι και ο εναγκαλισμός με την επιθετική και ταραχοποιό Τουρκία, άλλα μας λένε).
Όσο για αλληλεγγύη από τους εταίρους στην Ευρωπαϊκή Ένωση, άλλο κεφάλαιο αυτό. Ή, μήπως όχι; Το θέατρο υποκρισίας από το μεγαλύτερο μέρος των εταίρων(;) στο σημερινό Συμβούλιο Κορυφής, πρέπει να μας εμβάλει σε ακόμα βαθύτερες και πιο απαισιόδοξες σκέψεις.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να μείνουμε χωρίς συμμάχους. Να τους επιλέγουμε όμως από θέσεως μέγιστης δυνατής ισχύος.
Έχει πια γίνει γενικά αποδεκτό ότι διεθνές δίκαιο είναι το δίκιο του ισχυρού. Τα ωραία λόγια είναι απλά φθηνή και ανούσια ρητορική. Στις διεθνείς σχέσεις δεν χωρούν συναισθήματα. Μόνον εθνικά συμφέροντα. Και όταν αυτά συμπίπτουν με άλλες χώρες, περιφερειακές συνεργασίες.
Σ’ αυτό το πλαίσιο ας μην αγνοούμε την αξία της παρεμβατικής διπλωματίας που όμως είναι χρήσιμη όταν υποστηρίζεται από αμυντική ικανότητα με ισχυρές, καλά εξοπλισμένες και καλά οργανωμένες ένοπλες δυνάμεις αλλά και αρραγή εθνική ενότητα χωρίς μικροκομματικές και διχαστικές πρακτικές.
