Του ΗΛΙΑ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ

Κατεβαίνοντας το πρωί με τον Ηλεκτρικό για την Αθήνα, από τον Σταθμό επιβίβασής μου, τα μικρά παιδιά με τα τρυγονάκια τους είχαν κιόλας αρχίσει να μπαίνουν για να  πουν τα κάλαντα!

Καθόμουν στο πίσω μέρος ενός μεσαίου βαγονιού, κοντά στην πόρτα και με την πλάτη αντίθετη προς στην φορά του τραίνου. Από εκείνη την θέση έβλεπα τους πρωταγωνιστές της ημέρες, τα παιδιά, που τα συνόδευαν οι μανάδες τους, να μπαινοβγαίνουν σε κάθε σταθμό!

Πήγαιναν μπροστά, ξαναγύριζαν και στον επόμενο Σταθμό έβγαιναν με τις μανάδες τους για να πάνε σε άλλο βαγόνι!
Δεν είχα προνοήσει να έχω κάτι ψιλά μαζί μου, κι έτσι τα άφηνα να περνάνε από μπροστά μου, όπως έκαναν άλλωστε οι περισσότεροι!

Απέναντί μου καθόταν μία απλή κυρία που φίλεψε τα δύο πρώτα που μας τα είχαν πει!

Στον επόμενο Σταθμό έφυγαν και ήρθαν άλλα και έτυχε να είναι δυο ελαφρώς μελαψά αδελφάκια, που θα μπορούσε να ήσαν Ρομάδες ή Ρουμάνοι, γεννημένα προφανώς εδώ και μου έκαναν εντύπωση τα καθαρά Ελληνικά τους καθώς έλεγαν «τα Φώτα»!

Αυτή την φορά είδα μία λύπη στο πρόσωπο αυτής της κυρίας που δεν θα είχε να δώσει κάτι και σε αυτά! Ήταν τόσο ξεκάθαρα τα συναισθήματά της και μεταδοτικά!

Στον τρίτο Σταθμό μπήκε ένα μικρότερο αγοράκι, κι αυτό με την μητέρα του, λίγο ντροπαλό, μπορεί και να ήταν η πρώτη φορά που τα έλεγε! Το έβλεπα να περιμένει να πάρει το σύνθημα από την μητέρα του για να ξεκινήσει! Και αμέσως μετά όταν ξεκίνησε, εκείνο το άγχος δεν του είχε φύγει και το έκανε να περνά βιαστικά από μπροστά μας, χωρίς να κοιτάζει τους επιβάτες και χωρίς να τους αφήνει λίγο χρόνο σε κάποιον για να ψάξει για ψιλά στην τσέπη του!

Έβαζε όμως όλη την δύναμή του να τα πει:

– Τρίγωνα, κάλαντα μες τη γειτονιά κλπ!
Κανείς δεν του είπε πως αυτά δεν ήσαν της ημέρας και φυσικά δεν θα έπρεπε! Εκ των υστέρων κατάλαβα πως και κανείς από τους άλλους επιβάτες που ήσαν πίσω μου, δεν θα του έδωσε κάτι!

Από την θέση μου έβλεπα και την λύπη της μητέρας του που το παρακολουθούσε και που επιστρέφοντας ο μικρός έπεσε με πόνο στην αγκαλιά της χωρίς να πούνε λέξεις και καθώς ήσαν ακριβώς μπροστά μου τα έβλεπα όλα!

Εκείνος ο πόνος τους με μιας πέρασε και σε εμένα που θα ήθελα τόσο πολύ εκείνη την στιγμή να είχα κάτι επάνω μου να του δώσω, ένα κέρμα ή κάτι περισσότερο για να γλυκάνω εκείνο το αθώο προσωπάκι του και παράλληλα να δώσω και τη μεγάλη χαρά στην μητέρα του!

Δεν ξέρω αν τα έλεγε για το χαρτζιλίκι του ή αν τους έλειπαν κάποια πράγματα!
Τους έχασα στην επόμενη στάση καθώς συνέχιζα για την Ομόνοια…………..!

ΗΛΙΑΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ 5-1-2018