Νέο βιβλίο βγάζει στο φως της δμοσιότητασ όσα γίνονταν πίσω από τα φώτα των συναυλιών καθώς όργια και πάρτι στα ξενοδοχεία που διέμεναν οι αστέρες του διάσημου ροκ συγκροτήματος
Mια ανοιξιάτικη ημέρα του 1973 η πισίνα στον τελευταίο όροφο του Continental Hyatt House Hotel στο Λος Άντζελες ήταν γεμάτη από ανήλικα κορίτσια ..με ή χωρίς μπικίνι. Το σκηνικό είχε στηθεί για ένα ακόμη ξέφρενο πάρτι των Led Zeppelin. Τα κορίτσια, το ένα μετά το άλλο βουτούσαν στο νερό ζαλισμένα από τα ναρκωτικά και το αλκοόλ ενώ τα μέλη του συγκροτήματος και οι φίλοι τους τα παρακολουθούσαν ρίχνοντάς τους λάγνες ματιές.
Ο Τζίμι Πέιτζ, ο κιθαρίστας και μεγάλο αστέρι του πιο καυτού ροκ συγκροτήματος του κόσμου, παρακολουθούσε από απόσταση. Δεν ήξερε κολύμπι και, εξάλλου, είχε ήδη διαλέξει αυτήν που ήθελε, την 14χρονη Λόρι Μάτιξ. Του είχαν στείλει μια φωτογραφία της νωρίτερα, και αργότερα το ίδιο βράδυ, καθώς το πάρτι συνεχίσθηκε σε ένα νυχτερινό κέντρο, πήρε την 14χρονη Μάτιξ παράμερα και της είπε: «Σου είπα ότι θα είμαι μαζί σου».
Εκείνη αναστατώθηκε και η φίλη της, μόλις ένα χρόνο μεγαλύτερη, Σέιμπλ Σταρ, της είχε ξεκαθαρίσει ότι είχε και εκείνη μάτια για τον ψιλόλιγνο Βρετανό μουσικό και την είχε προειδοποιήσει: «Αν πας κοντά στον Τζίμι, θα σε σκοτώσω».
Όμως, η Μάτιξ δεν πρόλαβε καν να σκεφθεί και να αποφασίσει αν θα έμενε μακριά από τον Πέιτζ καθώς, όπως ισχυρίζεται, δύο από τους μάνατζερ των Led Zeppelin, την έβαλαν με το ζόρι σε μια λιμουζίνα, την απείλησαν με βία αν αντιστεκόταν και την οδήγησαν, τρομοκρατημένη, πίσω στο ξενοδοχείο για ένα ερωτικό ραντεβού με τον Πέιτζ στη σουίτα του.
Τέρατα της Ροκ
Η Μάτιξ λέει ότι, ως έφηβη μαγεμένη από τον πρίγκιπα της Ροκ, τον ερωτεύθηκε κεραυνοβόλα, προσθέτοντας: «Εκείνος ήταν 29, εγώ 14. Δεν ήταν μυστικό ότι του άρεσαν τα νεαρά κορίτσια». Ισχυρίζεται πως ο Πέιτζ, έδειξε αρκετό σεβασμό καθώς τηλεφώνησε στη μητέρα της για να βεβαιωθεί ότι δεν θα τον έστελνε στη φυλακή για αποπλάνηση ανηλίκου. Η μητέρα της Λόρι ήταν άλλωστε εκείνη που είχε οδηγήσει την ίδια της την κόρη στο ξενοδοχείο.
Τέσσερα χρόνια μετά την πτώση του Χάρβεϊ Γουαϊνστάιν που πυροδότησε το κίνημα #MeToo, ελάχιστοι τομείς της δημόσιας ζωής δεν έχουν αντιμετωπίσει καταγγελίες για κακοποιητική ανδρική συμπεριφορά.
Πολλές από τις ιστορίες που έχουν κυκλοφορήσει για το εξαιρετικά πετυχημένο βρετανικό ροκ συγκρότημα σχετικά με τα ξέφρενα ερωτικά πάρτι, τη χρήση ναρκωτικών ουσιών και το ομαδικό σεξ είναι τόσο ακραίες που δύσκολα μπορούν να γραφούν- γεγονός που πιθανώς βοήθησε τα επιζώντα μέλη του συγκροτήματος να τις αρνούνται χαρακτηρίζοντάς τις «αποκυήματα νοσηρής φαντασίας».
Ωστόσο, ο Μπομπ Σπιτζ, Αμερικανός συγγραφέας του «Led Zeppelin: The Biography», ενός νέου βιβλίου 688 σελίδων, που μόλις κυκλοφόρησε, για την ιστορία του συγκροτήματος, μίλησε με δεκάδες εμπλεκόμενους και λέει ότι επιβεβαίωσε πως αυτές οι ιστορίες ήταν σε μεγάλο βαθμό αληθινές. «Οι Led Zeppelin είναι ένοχοι όπως κατηγορούνται», σύμφωνα με τον ίδιο.
Όταν ο Σπιτζ ξεκίνησε την έρευνά του για την συγγραφή του βιβλίου του πριν από πέντε χρόνια, πέτυχε να συμφωνήσουν όλα τα επιζώντα μέλη του συγκροτήματος, να του μιλήσουν αλλά ξαφνικά, όλοι, άλλαξαν γνώμη. «Δεν χρειαζόταν να εξηγήσουν το «γιατί». Το κίνημα #MeToo ξέσπασε και την επόμενη μέρα η συνεργασία μας διακόπηκε», είπε αυτή την εβδομάδα.
Ως πρώην μάνατζερ του Έλτον Τζον και του Μπρους Σπρίνγκστιν, ο Σπιτζ είναι εξοικειωμένος με τις υπερβολές και τις ακρότητες στον χώρο της ροκ μουσικής. Παρόλα αυτά, όπως ο ίδιος υποστηρίζει «Οι ιστορίες που άκουσα για τους Zep με τρόμαξαν. Ιδιαίτερα εκείνες που είχαν να κάνουν με τα λεφούσια ανήλικων κοριτσιών που βρέθηκαν στο δρόμο τους. Ήταν κορίτσια, 12 και 14 ετών και οι Led Zeppelin είχαν σχέσεις μαζί τους με πολλούς διαφορετικούς τρόπους…».
Σεξ, ναρκωτικά, Ροκ και πιτσιρίκες
Αν και οι Led Zeppelin είχαν ιδιαίτερα ακραίες συμπεριφορές, δεν ήταν οι μόνοι: Πολλοί ακόμη σταρ της μουσικής συμπεριφέρθηκαν με τον ίδιο τρόπο και ο Σπιτζ θεωρεί πως και σήμερα υπάρχουν πολλά τέτοια φαινόμενα στο χώρο της ροκ. «Ολόκληρη η μουσική βιομηχανία έχει διαφθαρεί διότι κουκούλωσε τα σκάνδαλα, δεν έφερε στο φως τέτοιες συμπεριφορές και δεν έκανε το παραμικρό για να τις αποτρέψει», τονίζει.
Οι απολογητές της «sex,drug and rock n’roll» κουλτούρας των δεκαετιών του 1960 και του 1970 συχνά λένε ότι το τρίπτυχο αυτό ήταν ακριβώς ό,τι συνέβαινε εκείνη την εποχή, αλλά ο Σπιτζ επιμένει ότι αυτό δεν είναι αλήθεια.
Νωρίτερα αυτή την εβδομάδα, πέθανε ο Ρίτσαρντ Κόουλ, ο διευθυντής περιοδειών των Led Zeppelin και «αρχηγός» της ομάδας στου μπελάδες. Τον θάνατό του ακολούθησαν πολλές νεκρολογίες, που ζωγράφισαν μια εικόνα ενός μόνιμα χαλαρού και απρόβλεπτου τρελάρα που κάποτε ανέβηκε με μοτοσικλέτα τους εννιά ορόφους του Hyatt House για να πάει στα διαμερίσματα του συγκροτήματος και νοίκιασε ένα μεγάλο τζετ εξοπλισμένο με κρεβάτι νερού queen-size, με κάλυμμα από ψεύτικη γούνα και ντους για τις θαυμάστριες που τους ακολουθούσαν.
Ο Σπίτζ αποκαλύπτει ότι ο Κόουλ ήταν επίσης αυτός που επέλεγε τα πιο όμορφα κορίτσια ανάμεσα στο κοινό των συναυλιών και στα λόμπι των ξενοδοχείων για να κάνουν σεξ με τα μέλη του συγκροτήματος.
Λεπτοί, ναρκισσιστές και ολοένα και πιο πομπώδεις και ακραίοι, οι Led Zeppelin δεν μπορούσαν ποτέ να καταλάβουν γιατί πουλούσαν περισσότερους δίσκους από τους Rolling Stones, αλλά τραβούσαν πολύ λιγότερη προσοχή, λέει ο Σπιτζ. Ένας βασικός λόγος σύμφωνα με τον ίδιο ήταν ότι ένα σύννεφο βίας κάλυπτε συνεχώς και τους ίδιους και την εικόνα τους και ήταν πολύ λιγότερο συμπαθείς στο ευρύ κοινό.
Καθώς πέρασαν πολύ χρόνο σε περιοδείες και ηχογραφήσεις στις ΗΠΑ, βρήκαν τη νιρβάνα τους στον ασυγκράτητο ηδονισμό της Καλιφόρνιας, ιδιαίτερα του Λος Άντζελες, όπου δημιούργησαν έξαλλες ομάδες θαυμαστριών απολαμβάνοντας και τεράστια προσφορά κοκαΐνης για να τροφοδοτούν τις ακρότητές τους. «Το Λος Άντζελες ιδιαίτερα ήταν σαν τα Σόδομα και τα Γόμορρα», θυμάται ο Τζίμι Πέιτζ. «Ήταν η αίσθηση ότι «μπορούμε να κάνουμε τα πάντα». Δεν υπήρχαν κανόνες», συμπλήρωσε.
Ο Μπερνάρντ «Μπιπ» Φάλον, ο οποίος είχε φωτογραφίσει τα κορίτσια και είχε δείξει τις φωτογραφίες στον Πέιτζ, δίνει στον Σπιτζ την άκρως αμφιλεγόμενη άποψη του: «Το θέμα με τις φανς που παρεξηγείται είναι πως πάντα υπήρχε συναίνεση. Τα κορίτσια ήταν τα αρπακτικά, όχι τα αγόρια του συγκροτήματος». Ο Σπιτζ βέβαια το βλέπει πολύ διαφορετικά: «Πολλοί από τους γονείς τους ήταν συνένοχοι. Θεωρώντας ότι αυτά τα κορίτσια ήταν έφηβες, μπορεί και πιο μικρά ακόμη και ότι η ευθύνη βάραινε τους γονείς και τους άνδρες που τα εκμεταλλεύονταν».
Μίλησε με πολλές από τις νεαρές φανς και σοκαρίστηκε που, ακόμη και τώρα, «Δεν υπήρχαν καθόλου τύψεις και δεν ντρέπονταν να μου δώσουν προσωπικές λεπτομέρειες, κάτι που ήταν επίσης τρομαχτικό». Επειδή ήταν πολύ μικρές για να μπουν σε μπαρ, τριγυρνούσαν στα ξενοδοχεία όπου συγκεντρώνονταν σταρ της ροκ, συχνά σε μπανγκαλόου με ανοιχτές πόρτες και εύκολη πρόσβαση για να δουν τα είδωλά τους από κοντά, έτοιμες για όλα.
Ένα κλαμπ όπου επιτρεπόταν η είσοδος στα κορίτσια για νεανικά πάρτι ήταν το English Disco. Οι Led Zeppelin ήταν τακτικοί θαμώνες, κάθονταν με ένα ποτήρι από το Watney's Red Barrel και χάζευαν έφηβα κορίτσια αλλά και μικρότερα, πριν την εφηβεία, καθώς χόρευαν.
Το αφεντικό του κλαμπ, Ρόντνεϊ Μπινγκενχάιμερ είπε στον Σπιτζ ότι έστελνε ένα γενικό κάλεσμα στις ανήλικες πελάτισσές του, εάν οι Led Zeppelin ήταν στην πόλη. «Αυτοί οι τύποι ήταν party animals, παραπάνω από party animals», θυμάται.
Ο Spitz λέει ότι είναι αποκαλυπτικό για τις συμπεριφορές της εποχής ότι κανείς από τα μέλη του γκρουπ δεν κατηγορήθηκε ποτέ γι΄αυτές τις συμπεριφορές. Και ούτε ο Μπόναμ μπήκε ποτέ σε μπελάδες όταν μια φορά έσκισε τα ρούχα μιας γυναίκας δημοσιογράφου στο καμαρίνι του συγκροτήματος και, σε άλλη περίπτωση, προσπάθησε να βιάσει μια αεροσυνοδό στο τζετ τους.
Οι Led Zeppelin και οι υπερασπιστές τους έχουν ως επιχείρημα πως αυτές οι ακολασίες γίνονταν στην πολύ νεανική τους ηλικία, κάποια από τα μέλη του γκρουπ ήταν μόλις στα 20 τους όταν έγιναν αστέρια. Ωστόσο, εξακολουθούσαν να συμπεριφέρονται αηδιαστικά στις γυναίκες και χρόνια αργότερα.
Για παράδειγμα, ο μάνατζέρ τους Πίτερ Γκραντ το 1977 έδεσε μια γυμνή γυναίκα στον σωλήνα κάτω από το νιπτήρα του μπάνιου στη σουίτα του ξενοδοχείου του στο Λος ΄Αντζελες για ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο. Ο Πέιτζ την είδε, βρήκε ένα κλειδί για να ξεκλειδώσει τις χειροπέδες και τη βοήθησε να δραπετεύσει.
Για περισσότερα από 40 χρόνια, οι «αρχιτέκτονες» μιας τέτοιας συμπεριφοράς διέφευγαν τη δημόσια μομφή ή τις νομικές συνέπειες, αλλά, μετά τη δημοσίευση του βιβλίου του Σπιτζ, ίσως έφθασε η ώρα της πληρωμής…
