Με ανάρτησή του στο Facebook ο Σταύρος Θεοδωράκης σχολίασε τη δολοφονική επίθεση στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ.
«Σκέφτομαι, όλοι μας σκεφτόμαστε, τον αστυνομικό με τα τρία παιδιά που τραυματίστηκε από το καλάσνικοφ. Ένα παιδί της διπλανής πόρτας. Έναν από όλους αυτούς που από το ’97 μπαίνουν στην αστυνομία μέσω των πανελλαδικών και όχι με πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων», έγραψε -μεταξύ άλλων- ο επικεφαλής του Ποταμιού.
Αναλυτικά η ανάρτησή του:
"Αυτοί που πυροβόλησαν το ξημέρωμα στα Εξάρχεια δεν ξεκίνησαν την "καριέρα" τους με καλάσνικοφ. Έφτασαν μέχρι εκεί νιώθοντας ασύδοτοι και ατιμώρητοι. Και κυρίως, διαπιστώνοντας ότι η πολιτεία, η κοινωνία, όλοι μας, αποφύγαμε να τους αποκαλέσουμε με το όνομά τους, αυτό που είναι: Δολοφόνοι. Τελεία και παύλα.
Έχω υπενθυμίσει αρκετές φορές τη θεωρία του "σπασμένου παράθυρου". Αν δείξεις ανοχή σε κάποιον που καίει έναν κάδο απορριμμάτων, αύριο θα κάψει ένα τρόλεϊ και μετά ένα σπίτι. Τα ζούμε αυτά στην Αθήνα εδώ και περισσότερα από 30 χρόνια.
Στην τελευταία συνάντησή μου με το δήμαρχο Γιώργο Καμίνη, του πρότεινα να δημιουργήσουμε ένα μέτωπο μηδενικής ανοχής απέναντι σε αυτούς που δυναμιτίζουν τη ζωή στις γειτονιές μας. Όλα τα δημοκρατικά κόμματα, όλοι όσοι εκπροσωπούν τους κατοίκους να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Να εμπλακούμε και να δεσμευτούμε όλοι. Και να στηρίξουμε τελικά ένα κίνημα "μηδενικής ανοχής" σε κάθε πράξη που απειλεί τη ζωή και την ασφάλεια των πολιτών. Άλλωστε όπως έχει πολλές φορές ειπωθεί, όλοι αυτοί - από τους χουλιγκάνους που καίνε μέχρι τους δολοφόνους που πυροβολούν - τους “κανονικούς” ανθρώπους απειλούν, φοβίζουν, καταστρέφουν. Οι “μεγιστάνες” - για να χρησιμοποιήσω έναν προσφιλή όρο στους χουλιγκάνους - έχουν τα δικά τους συστήματα ασφαλείας και το πολύ πολύ να διαγράψουν οριστικά από τα δρομολόγιά τους κάποιες περιοχές της Αθήνας.
Σκέφτομαι, όλοι μας σκεφτόμαστε, τον αστυνομικό με τα τρία παιδιά που τραυματίστηκε από το καλάσνικοφ. Ένα παιδί της διπλανής πόρτας. Έναν από όλους αυτούς που από το ’97 μπαίνουν στην αστυνομία μέσω των πανελλαδικών και όχι με πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων. Και χθες ήταν ένας μανάβης, προχθές ένα παιδί μεταναστών, πιο παλιά ένας φοιτητής, ένας περιπτεράς…
Ας πάψουμε λοιπόν να λέμε κενές κουβέντες και ας απαντήσουμε. Με το χάος ή με τους πολίτες; Με το φόβο ή με τη ζωή; Αν δεν το απαντήσουμε τώρα, πότε; Τι περιμένουμε; Ερειπωμένες γειτονιές ή κηδείες;"
