Για αρκετά χρόνια τα παιδιά στα ελληνικά σχολεία φορούσαν ποδιές. Ωστόσο, σε ένα ευρύτερο πνεύμα μοναδικότητας και διαφοροποίησης καταργήθηκαν.
Μεγάλα καταστήματα στην αρχή της σχολικής χρονιάς διαφήμιζαν τη σχολική τους ποδιά, για μαθητές και μαθήτριες.
Καταστήματα όπως «Αφοί Λαμπρόπουλοι», «Μινιόν» και «Δραγώνας διοργάνωναν ειδικές εκδηλώσεις για να προβάλουν τα νέα …μοντέλα της ποδιάς και να κερδίσουν μερίδιο από την αγορά.
Οι ποδιές «Τσεκλένης» εκείνη την εποχή έκαναν πάταγο, ήταν πιο μοντέρνες, πιο ραφιναρισμένες και φυσικά και πιο ακριβές. Γιατί και στην ομοιομορφία υπήρχαν διαφορές εννοείται.
Ποδιές με κουκούλα ή άνευ, με θήκες για μολύβια (τότε δεν υπήρχαν κινητά).
Νοσταλγοί ή όχι εκείνης της εποχής, πάντως οι γονείς αναγκάζονταν να ξηλωθούν κανονικά αφού μία ποδιά καλής ποιότητας που θα άντεχε έκανε αρκετά χρήματα που έφταναν και στο 1/3 του βασικού μισθού (μιλάμε για τις ποδιές του Τσεκλένη)
Και φτάνει η 6η Φεβρουαρίου του 1982 και η ποδιά παύει να είναι υποχρεωτική. Υπουργός Παιδείας τότε ο Λευτέρης Βερυβάκης και οι γονείς ανάσαναν.
