Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν ως μόνιμο θέμα απασχόλησης τον κύριο Παύλο Πολάκη και δεν είναι τυχαίο!

Του Ανδρέα Παπαδόπουλου

Ποιος είναι;

Τίποτα, τίποτα.

Ποιος είναι;

Ένας άνεργος λιποθύμησε. Τίποτα.

Μπορεί και να πέθανε. Τίποτα.

Σκασμός. Σκασμός, λοιπόν, μιλάει ο υπουργός.

Τάσος Λειβαδίτης (Φυσάει)

Η… δημόσια τηλεόραση με αφορμή το σάλο που προκλήθηκε με τις ηχογραφημένες συνομιλίες, αποφάσισε να καλέσει-και σωστά- τον αναπληρωτή υπουργό Υγείας Παύλο Πολάκη. Επελέγη η εκπομπή «Δεύτερη Ματιά», με παρουσιάστρια την (εσχάτως) πασιονάρια του ΣΥΡΙΖΑ, Κατερίνα Ακριβοπούλου.

Αφού για περίπου 10 λεπτά μονολογούσε ο κ. Πολάκης, ο σχολιαστής στο πάνελ Κώστας Παπαχλιμίτζος, σεβόμενος το ρόλο του, προσπάθησε να διακόψει τον κ. Πολάκη και να απευθύνει ερώτημα. Φευ. Σιγά που θα του επέτρεπε η κόκκινη Κατερίνα. Τον απέτρεψε, λέγοντάς του «θα μιλάει όσο θέλει ο υπουργός».

Είμαι σίγουρος ότι εκείνη την ώρα ένιωσε πολύ σπουδαία. Πως ανταποκρίνεται αυθεντικά στο ρόλο που της έχει αναταθεί, αυτόν της φλογερής υπερασπίστριας του καθεστώτος. Διότι στα καθεστώτα, ο υπουργός μιλάει όση ώρα θέλει! Οι παρεμβάσεις του έχουν διαγγελματικό χαρακτήρα και άμα η διάθεσή του το επιτρέπει, δέχεται και καμία ερώτηση. Όχι, βεβαίως, κανονικές ερωτήσεις, αλλά αυτές που έχουν δοθεί από πριν και έχουν λάβει την έγκρισή του. Κανένας Παπαχλιμίτζος δεν μπορεί να μπει ανάμεσα στην παρουσιάστρια και τον Υπουργό. Η σχέση τους είναι αδιαμεσολάβητη.

Ο σάλος που προκλήθηκε στα social media δεν είναι τυχαίος. Η εν λόγω εκπομπή είναι η πιο χαρακτηριστική του τρόπου που αντιλαμβάνεται ο ΣΥΡΙΖΑ τη δημοσιογραφία. Όχι ως τέτοια που ελέγχει την εξουσία. Αλίμονο. Ούτε καν με μία λογική έμμεσης στήριξης και καλυμμένης υποστήριξης Κινείται στη βάση της γραμμής «άσπρο ή μαύρο». Για την ακρίβεια αποτελεί τη μετεξέλιξη της διχαστικής αντίληψης με την οποία πολιτεύτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ όλα τα προηγούμενα χρόνια: Με εμάς ή με τους άλλους», σύμφωνα με το .

Είναι ενδεικτικό ότι η συγκεκριμένη εκπομπή, κάνει την πιο χυδαία προπαγάνδα και μάλιστα όποιος είναι απέναντι στην κυβέρνηση αντιμετωπίζεται με ειρωνείες, προσβλητικά σχόλια, υπονοούμενα. Για παράδειγμα, οι ρεπόρτερ της αξιωματικής αντιπολίτευσης αντιμετωπίζονται ως κατηγορούμενοι που πρέπει να απολογηθούν.

Με ελάχιστες εξαιρέσεις, έτσι λειτουργεί όλος ο φιλοκυβερνητικός τύπος. Με πρωτοσέλιδα που προσβάλουν την κοινή λογική, με εφημερίδες και σάιτ που κανείς δεν ξέρει πως χρηματοδοτούνται και που έχουν ως μόνο στόχο τη σπίλωση των αντιπάλων, με δημοσιογράφους που θυμίζουν ταλιμπάν του ηγέτη Αλέξη.

Τα πιο αστείο, δε, είναι οι κυβερνητικοί συντάκτες και φιλοκυβερνητικοί σχολιαστές που έχουν θυμηθεί ξαφνικά τον Θόδωρο Τσουκάτο. Και λέω αστείο, διότι στην πλειονότητά τους, ήταν «παπαγάλοι» και της περιόδου του κ. Σημίτη. Δεν ξέρω αν το «πασών των εξουσιών» γράφτηκε για αυτούς, αλλά στα χρόνια του εκσυγχρονισμού, σχεδόν κανένας από αυτούς που σήμερα κάνουν τους κήνσορες της ηθικής και ότι πέφτουν από τα σύννεφα για τις μίζες, δεν μιλούσε, δεν ρωτούσε. Το θυμήθηκαν τώρα, που βολεύει το αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ.

Θυμάμαι τα δύσκολα, για την ανανεωτική αριστερά, χρόνια της περιόδου Σημίτη, ο μικρός τότε Συνασπισμός να έχει λίγους δημοσιογράφους, ενώ ελάχιστοι από αυτούς συμμετείχαν στην Οργάνωση Δημοσιογράφων του κόμματος. Μόλις ο ΣΥΡΙΖΑ φάνηκε ότι φτάνει στην αυλή της εξουσίας, ως δια μαγείας, άπειροι δημοσιογράφοι πήδησαν από το σκάφος του ΠΑΣΟΚ που βούλιαζε και με την ίδια ευκολία που το έπραξαν οι διάφοροι ανυπόληπτοι Μωραϊτηδες, ανακάλυψαν και αυτοί το άστρο του Αλέξη και μάλιστα πήγαιναν στις συνελεύσεις των δημοσιογράφων του ΣΥΡΙΖΑ. Ενθυμούμενοι με χρονοκαθυστέρηση τα σκάνδαλα που γινόντουσαν πριν από 20 χρόνια. Απλώς, τότε έλεγαν «σκασμός, μιλάει ο στρατηγός…»!