Συμπληρώνονται 100 χρόνια από την εκτέλεση της τελευταίας Αυτοκρατορικής Οικογένειας των Ρομανώφ της Ρωσίας και η ιστορία έχει ακόμα τη δύναμη να σοκάρει.
Έναν αιώνα μετά τις βάναυσες δολοφονίες του Τσάρου Νικολάου Β’ της Ρωσίας, της συζύγου του Αλεξάνδρας και των πέντε παιδιών τους (Όλγας, Τατιάνας, Μαρίας, Αναστασίας και Αλεξέι) και η φρίκη που έλαβε χώρα εκείνο το πρωινό στο υπόγειο της οικίας Ιπάτιεφ, συνεχίζει να εξάπτει τη λαϊκή φαντασία.
Μετά την Επανάσταση των Μπολσεβίκων και κατόπιν εντολής της προσωρινής Κυβέρνησης, τα μέλη της οικογένειας Ρομανώφ ήταν σε κατ’ οίκον περιορισμό. Τον Απρίλιο του 1918 μεταφέρθηκαν στην «οικία ειδικού προορισμού» Ιπάτιεφ, όπου και κρατήθηκαν εκεί για 78 ημέρες, οπότε και τα ξημερώματα της 17ης Ιουλίου, παίχτηκε η τελευταία πράξη του δράματος.
Και οι τελευταίες ώρες πριν την εκτέλεσή τους περιγράφονται στο νέο βιβλίο, της Helen Rappaport, «The Race to Save the Romanovs», με αφορμή τη συμπλήρωση των 100 χρόνων, από το θάνατό τους.
Απόσπασμα του βιβλίου δημοσιεύθηκε σε ξένες ιστοσελίδες και ακολουθεί ένα μέρος αυτού, παρακάτω.
«Η Τρίτη 16 Ιουλίου στο Εκατερινγκμπουργκ ήταν σαν οποιαδήποτε άλλη μέρα. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων τριών μηνών, οι ζωές τους είχαν καταστραφεί από τους ακραίες πιέσεις που ασκήθηκαν και από την πλήρη έλλειψη επαφής με τον έξω κόσμο. Αυτό, που τους κρατούσε, ήταν το γεγονός ότι ήταν ακόμα μαζί, αλλά και η βαθιά θρησκευτική τους πίστη και απόλυτη εμπιστοσύνη στο Θεό.
Από τότε που ήρθαν εδώ, έμαθαν να αγαπούν τις μικρότερες και πιο απλές απολαύσεις: όπως τον ήλιο να λάμπει. Ο Αλεξέι ανέκαμψε από την πρόσφατη ασθένεια (έπασχε από αιμορροφιλία) και οι μοναχές είχαν τη δυνατότητα να του φέρουν αυγά. Στην οικογένεια υπήρχε μία ηρεμία, σχεδόν ευσεβής αποδοχή, γι’ αυτό που ήξεραν ότι ερχόταν.
Περισσότερο, για την Τσαρίνα Αλεξάνδρα η πίστη ήταν το μοναδικό της καταφύγιο. Φαινόταν ικανοποιημένη να υποχωρήσει σε μια κατάσταση θρησκευτικού διαλογισμού, ξοδεύοντας το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου της διαβάζοντας τα αγαπημένα πνευματικά της έργα. Κανένα από τα παιδιά δε διαμαρτυρήθηκε για τον περιορισμό τους. Αποδέχθηκαν τη νέα κατάσταση, με απίστευτη ανοχή. Δεν είχαν καμία επαφή με τον έξω κόσμο και οι όποιες συνομιλίες τους με τους ανθρώπους της φρουράς, τον τελευταίο καιρό, είχαν περιοριστεί αρκετά.
Ο Τσάρος Νικόλαος Β’ συνήθιζε να γράφει στο ημερολόγιό του, όμως, η τελευταία φορά που έγραψε, ήταν στις 13 Ιουλίου. Και αυτό ήταν μία κραυγή απελπισίας για όσα βίωναν. Δεν είχε κανένα νέο από τη Ρωσία, που τόσο αγαπούσε. Δεν είχε νέα από συγγενείς, φίλους, ούτε από τους έμπιστους ανθρώπους του. Εάν μέχρι τότε, ο τελευταίος Τσάρος της Ρωσίας αισθανόταν εγκαταλελειμμένος και ξεχασμένος, τότε η οικογένεια του πρέπει να το είχε αισθανθεί και να μοιράζονταν την απόγνωση. Αλλά δεν το έδειξαν. Συνεπώς, συνεχίζουμε να αναρωτιόμαστε: σε αυτές τις τελευταίες στιγμές, όταν τους ξύπνησαν στις 2:15 π.μ. της 17ης Ιουλίου και τους οδήγησαν στο υπόγειο, αισθάνονταν ότι αυτό ήταν πραγματικά το τέλος»;
Το χρονικό της εκτέλεσης
Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, ο γιατρός της πρώην Αυτοκρατορικής οικογένειας, Γιουτζίν Μπότκιν, μπήκε στα δωμάτιά τους για να τους ξυπνήσει. Τους είπε να ετοιμαστούν γρήγορα, γιατί θα μεταφέρονταν σε μια πιο ασφαλή τοποθεσία. Η ξαφνική εντολή δεν τους παραξένεψε. Σηκώθηκαν, ετοιμάστηκαν και κατέβηκαν ήρεμα τις σκάλες, συνοδευόμενοι από τους πιο πιστούς υπηρέτες τους.
Οι στρατιώτες τους οδήγησαν σε ένα μικρό δωμάτιο στο υπόγειο και τους ζήτησαν να ποζάρουν για μία οικογενειακή φωτογραφία. Ο Τσάρος Νικόλαος Β’, η σύζυγός του Αλεξάνδρα και ο μικρός τους γιος Αλεξέι ήταν καθιστοί και πίσω τους στέκονταν οι τέσσερις κόρες τους: Όλγα, Τατιάνα, Μαρία και Αναστασία. Τα τέσσερα κορίτσια είχαν ράψει στους κορσέδες τους τα διαμάντια της οικογένειας για να τα κρύψουν.
Ο εκτελεστής διάβασε την ανακοίνωση και σήκωσε το πιστόλι. Η Τσαρίνα Αλεξάνδρα σήκωσε το χέρι της για να κάνει το σταυρό της, αλλά την πρόλαβε η σφαίρα. Η ίδια και ο σύζυγός της σκοτώθηκαν ακαριαία. Δε συνέβη, όμως, το ίδιο με τα πέντε παιδιά τους. Ο Αλεξέι ζούσε ακόμη, όταν οι εκτελεστές τον πυροβόλησαν άλλες δύο φορές, μέχρι να σιγουρευτούν ότι ήταν νεκρός.
Οι αδερφές του βρήκαν φρικτό θάνατο. Τα βαρύτιμα κοσμήματα που είχαν ράψει στους κορσέδες, τις προστάτευσαν από τις σφαίρες, ενώ και οι λόγχες με τις οποίες προσπάθησαν στη συνέχεια να τις σκοτώσουν οι Μπολσεβίκοι, δεν κατάφεραν να τα διαπεράσουν. Τελικά, τις πυροβόλησαν στο κεφάλι.
Τα άψυχα κορμιά των Ρομανώφ περιλούστηκαν με οξύ και θάφτηκαν σε άγνωστη τοποθεσία. Για πολλά χρόνια, κυκλοφορούσαν διάφορες εικασίες για το που ήταν θαμμένοι. Μέχρι που το 1991, τα οστά του τελευταίου Τσάρου, της συζύγου και των τριών θυγατέρων τους εντοπίστηκαν σε έναν ομαδικό τάφο κοντά στο Εκατερίνενμπουργκ. Το 2007 βρέθηκαν και τα οστά των δύο τελευταίων παιδιών της οικογένειας, Μαρία και Αλεξέι.
