Για την 7η Απριλίου 2025 προσδιορίστηκε από την Εισαγγελία Εφετών Δωδεκανήσου η εκδίκαση υπόθεσης με κατηγορούμενο έναν 79χρονο ημεδαπό, που κρίθηκε πρωτοδίκως ομοφώνως ένοχος για αποπλάνηση ανηλίκου που δεν συμπλήρωσε τα 12 έτη, και δη της κόρης ιατρού Κέντρου Υγείας που τον περιέθαλψε μετά από τροχαίο ατύχημα, ενώ του αναγνωρίστηκε το ελαφρυντικό του πρότερου έντιμου βίου κατά πλειοψηφία (4-3) και του επιβλήθηκε ποινή κάθειρξης 8 ετών.
Ο 79χρονος έχει ήδη εκτίσει την ποινή του.
Σύμφωνα με τη Δημοκρατική, o κατηγορούμενος είχε υποστεί σωματικές βλάβες από τροχαίο ατύχημα για το οποίο δέχθηκε την ιατρική φροντίδα του ιατρού στο Κέντρο Υγείας και πατέρα της ανήλικης. Φέρεται να είχε γνωρίσει για πρώτη φορά την ανήλικη στο Κέντρο Υγείας και εκεί να επεδίωξε να την πλησιάσει, να της κάνει κάποιο αστείο αλλά και να της δώσει ένα φιλί, χωρίς ωστόσο η ανήλικη να ανταποκριθεί.
Ο κατηγορούμενος φέρεται περαιτέρω τον Σεπτέμβριο του 2016 να μετέβη στο Κέντρο Υγείας για να του γίνει αλλαγή των επιθεμάτων του και να είδε την ανήλικη, την οποία κατηγορείται ότι οδήγησε σε χώρο πίσω από το ιατρικό κέντρο και να ασέλγησε σε βάρος της.
Το παιδί μάλιστα φέρεται να έτρεξε και να την ακολούθησε και να σταμάτησε όταν άκουσε τη μητέρα της να τη φωνάζει.
Το παιδί είπε στον πατέρα της τι είχε συμβεί και τότε ο κατηγορούμενος φέρεται να άρχισε να κλαίει διαψεύδοντάς την.
Ο ιατρός εξέτασε το παιδί και διαπίστωσε ότι έφερε σημάδια στο σώμα του που καταμαρτυρούσαν αποπλάνηση με αποτέλεσμα να κληθεί η αστυνομία και να τον συλλάβει.
Η παιδοψυχιατρική πραγματογνωμοσύνη που ακολούθησε φέρεται να ήταν επιβαρυντική για τον κατηγορούμενο.
Στην πρωτόδικη δίκη κατέθεσαν οι γονείς του παιδιού, που περιέγραψαν τα όσα έλαβαν χώρα στο Κέντρο Υγείας.
Η σύζυγος του κατηγορούμενου, που τον συνόδευε την επίμαχη ημέρα στο Κέντρο Υγείας κατέθεσε κατηγορηματικά ότι όσα αποδίδονται στον σύζυγό της, που δεν έχει απασχολήσει ποτέ τη δικαιοσύνη, είναι ψευδή.
Ο ίδιος απολογούμενος αρνήθηκε τα όσα του αποδίδονται ισχυριζόμενος ότι αποτελούν αποκυήματα αλλοιωμένης φαντασίας ενός παιδιού, στην προσπάθειά του να γλιτώσει από τον έλεγχο της μητέρας του και στη συνέχεια, μιας δικαιολογημένης, αλλά υπερβολικής αντίδρασης του πατέρα της.
Διατείνεται ότι η ανήλικη υποστήριξε ότι κατά τη διάρκεια της άδικης πράξης υπήρχε και τρίτο πρόσωπο (αυτόπτης μάρτυρας) ο οποίος είδε το περιστατικό και μάλιστα το μετέφερε στον πατέρα της, πράγμα που διαψεύστηκε, αφού βρισκόταν την επίμαχη ημέρα στην Τουρκία.
Υποστηρίζει ακόμη ότι ο τρόπος που περιγράφει τη σύλληψή του διαψεύδεται από τις ίδιες τις καταθέσεις των αστυνομικών, επισημαίνοντας ότι είχε αυτοβούλως παραμείνει στο Κέντρο Υγείας και αυτοβούλως μπήκε μέσα στο περιπολικό χωρίς οι αστυνοικοί να τον δεσμεύσουν.
Ισχυρίζεται παραπέρα ότι οι γονείς μεγαλοποίησαν την κατάσταση, ενώ υποστηρίζει ότι οι διαπιστώσεις του πατέρα – ιατρού έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τα ευρήματα της ιατροδικαστικής έρευνας.
Τονίζει ότι είναι θύμα μίας φοβερά άτυχης και δυσάρεστης συγκυρίας και της φαντασίας ενός παιδιού χωρίς να έχει διαπράξει καμία από τις πράξεις που του καταλογίζονται.
