ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Γ’ ΛΟΥΚΑ, Πρωτ. Παναγιώτη Δ. Ρούβαλη «Ιδού εξεκομίζετο τεθνηκώς» Γνωρίζουμε όλοι μας ότι είμαστε θνητοί. Το γνωρίζουμε πολύ καλά και όμως κατά βάθος δεν συμβιβαζόμαστε με την ιδέα του θανάτου. Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό; Διότι ενώ είμαστε θνητοί, εν τούτοις βαδίζουμε προς την αιωνιότητα. Ο άνθρωπος είναι θνητός και αθάνατος συνάμα. Αυτό κηρύττει το σημερινό Ιερό Ευαγγέλιο. Απέθανεν ο υιός της χήρας της Ναϊν. Επάνω στο άνθος της ηλικίας του. Σκληρός  ο αποχωρισμός δια την χήρα μητέρα. Ανθρωπίνως ήταν το μόνο στήριγμά της, ο μοναχογιός της, το μοναχοπαίδι της. Ο Κύριός μας εισερχόμενος εις την πόλη, συναντά την εικόνα του θανάτου και του πένθους. Αλλά σκέπτεται την κατάργηση του θανάτου. Και τι κάνει; Ανιστά τον νεκρό.»Νεανίσκε, σοὶ λέγω, ἐγέρθητι»» Είναι ευχάριστο ότί ο θάνατος , ο τόσο βέβαιος και αναπόφευκτος δεν επιβάλλεται τόσο στην σκέψη μας, ώστε να μας παραλύει τα ενδιαφέροντα εις την ζωήν.Πολλοί θέλουν να ξεπεράσουν αυτήν την ιδέα του θανάτου, βεβαίως σύμφωνα με τις αντιλήψεις τους και τις νοοτροπίες τους. Οι μεν προσπαθούν  να τον λησμονούν. Οι δε θέλουν να τον αγνοούν. Και οι δύο όμως κλείνουν τα μάτια τους μπροστά σε μια πραγματικότητα. Αλλά ομως ο χριστιανός, χωρίς να αποθαρρύνεται και να απελπίζεται «ὥσπερ οἱ λοιποὶ οἱ μὴ ἔχοντες ἐλπίδα.» (Α’Θεσ.δ’13) και χωρίς να αυταπατάται και να γίνεται επιπόλαιος, βλέπει το θάνατο ως το κλειδί της αιωνιότητας. Ούτε τρομάζει, αλλά ούτε μένει απαθής. Και ποιά είναι η αντίδρασή του; Η σκέψη ότι τον αναμένουν τα ουράνια τον συγκινεί. Η σκέψη ότι κάποτε, αργά ή γρήγορα, θα εκδημήσουμε εκ του κόσμου τούτου, τον συγκρατεί από τα πάθη και την κακία. Τα καταργεί η σκέψη του θανάτου. Τα πάντα υπερνικώνται όταν ο χριστιανός σκέπτεται οτι αύριο φεύγουμε. Τι αξία έχει μια φευγαλέα ηδονή; Τι θα μας προσφέρει η ικανοποίηση ενός πάθους; και η απληστία και η αδικία δεν βρίσκει θέση. Και μονο η σκέψη ότι είμαστε θνητοί επιβάλλει την ολιγάρκεια και την μετρημένη ζωή. Οι ανασχετικές αυτές διαθέσεις της ζωής, επί τη μνήμη του θανάτου, είναι η δυναμική αντιμετώπισή του, με την προοπτική της αναστάσεως και της αθανασίας. Ο πιστός δηλαδή δεν σκέπτεται και δεν ενεργεί ως μελλοθάνατος, αλλά σαν τέκνο της αιωνιότητας. Και κατ’ αυτό τον τρόπο ο θάνατος χάνει την τραγικότητά του.  «Ποῦ σου θάνατε τό κέντρον, ποῦ σου Ἅδη τό νῖκος;» (Α’Κορ. ΙΕ’54). και το όραμα της αθανασίας και της αιωνιότητας μας καλεί ίνα «ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν» (Ρωμ. στ’4). Η ανάσταση του υιού της χήρας της Ναϊν είναι το προμήνυμα του γενικού προστάγματος «σοὶ λέγω,ἐγέρθητι». Προπάντων όμως «Χριστὸς ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχὴ τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο» (Α’ Κορ.ιε’20).