¨Ένα τροχαίο δυστύχημα είναι πάντα μια τραγική στιγμή. Η οποία θα μπορούσε να συμβεί στον καθέναν από εμάς, καθώς το τιμόνι του αυτοκινήτου, είναι μεν στα χέρια μας, όχι όμως πάντοτε και εκείνο το κακό κλάσμα του δευτερολέπτου, που, εξαιτίας σου, παίρνει τη ζωή κάποιου κι αν είσαι φιλότιμος, καθορίζει τη δική σου. Βλέποντας μπροστά σου τον νεκρό που προκάλεσες, δεν μπορεί παρά να αναμετριέσαι με τις τύψεις σου … Γίνεται, όμως, πάντα έτσι; Ναι … Αν είσαι φιλότιμος, έντιμος, άνθρωπος με άλλα λόγια που γνωρίζεις πως το πέρασμα από αυτήν τη ζωή μετριέται με χνάρια ευθύνης σε πράξεις και λέξεις.
Τι γίνεται όμως όταν το πιο σημαντικό πράγμα που χεις να διαφυλάξεις είναι μια ατσαλάκωτη, προσεκτικά σκαρωμένη βιτρίνα και κάθε γρατζουνιά πάνω της θα μπορούσε να φέρει την κατάρρευση του ειδώλου;
Μου είπαν κάποτε μια ιστορία , την ώρα που έσπαγα το κεφάλι μου να βρω θέμα για ένα θεατρικό έργο: Ένας νεαρός πολιτικός οδηγούσε μια νύχτα με κεφάλι βαρύ από το πιόμα. Οι ρόδες του πολυτελούς αμαξιού φλόγιζαν τη μεγάλη λεωφόρο κι αυτός, ως συνήθως ακριβοντυμένος είχε αφήσει το μυαλό του να πετάει στις γλυκές μνήμες της νύχτας που έφευγε . Και ξάφνου… η κακιά στιγμή… Ένα τραγικό τροχαίο… Ένα ανθρώπινο κουφάρι που θα θέτει για πάντα αναπάντητα ερωτήματα… Ένα πελώριο γιατί. Που δεν άκουσε ποτέ κανείς … Γιατί ο ανερχόμενος πολιτικός με τον ατόφιο Ευρωπαϊκό αέρα ‘’δραπέτευσε’’ πανικόβλητος από τον τόπο του δράματος , έσφιξε τον κόμπο της γραβάτας του και νόμισε ότι κλείνει πίσω του μια πόρτα που νόμισε πως δεν θα ανοίξει ποτέ ξανά…
Την υστεροφημία του, νόμισε πως, την τακτοποίησε. Πως; Είπε πως το αυτοκίνητο, δεν ήταν δικό του κι αυτός δεν είχε σχέση με το δράμα … Η ιστορία λέει ότι οδηγούσε ένα στενό συγγενικό του πρόσωπο. Που, ως δια μαγείας, μετά έφυγε από τη χώρα. Κι η ζωή συνεχίστηκε… Ο κακομαθημένος ευκατάστατος πολιτικός πλήρωσε ακριβά την λήθη των καλά γνωριζόντων … Ένα πέπλο ομερτά, σκέπαζε τα βήματα του καθώς άλλαζε αξιώματα. Κι όπως μου είπαν στην παραλιακή πόλη, κάπου στην Ελλάδα, που κάποτε έγινε τοπικός αρχοντας, έχει φιμωθεί ακόμη κι ο νεκρός που κάποτε ζητούσε εξηγήσεις. Τώρα δε θυμάται κανείς. Δραματική ιστορία, σαν επεισόδιο από το House of cards. Ιστορία, όμως ! Ψεύτικη… Όπως κι οι ηρωες της …Γιατί αν ήταν αληθινοί και ήξεραν οι πολίτες, κάποιος θα είχε αναλάβει ευθύνες … Δεν νομίζετε ;
ΠΗΓΗ:
