Αδελφοί, ο αγώνας μας είναι πρόσκαιρος, μα η ανταπόδοση και τα έπαθλα αιώνια.
Και όσο πιο πρόθυμα αγωνίζεται κανείς, τόσο και ο εχθρός ανάβει από μανία και του επιτίθεται με μεγαλύτερη ορμή.

Αλλά η χάρη του Θεού δεν παύει να παρέχει στον πολεμιστή τη βοήθειά της, αν βέβαια εκείνος την επικαλείται ολόψυχα.

Απεναντίας, αν κάποιος χαυνωθεί και δεν αποφασίσει να επικαλεστεί τη συνδρομή της χάριτος, ας θεωρεί τον ράθυμο εαυτό του σαν αίτιο για το ότι αυτή δεν τον βοήθησε, κι έτσι κυριεύτηκε από τον εχθρό.

Γιατί όπως ακριβώς κάποιος που έχει γερά χέρια του, όταν μπροστά του βρίσκονται άφθονα φαγητά, αν διστάσει να τ’ απλώσει και ν’ απολαύσει αυτά τα αγαθά, γίνεται ο ίδιος αίτιος της πείνας του, έτσι κι εκείνος που αμελεί να ζητήσει τη βοήθεια της χάριτος και να χορτάσει από τη δύναμή της, προκαλεί ο ίδιος την πτώση του και την απώλειά του.

Όποιος λοιπόν επαγρυπνεί ακατάπαυστα και επικαλείται τη θεία χάρη, αξιώνεται να λάβει τη βοήθειά της.

Αυτή, αφού νικήσει σύντομα τον εχθρό, τον ρίχνει κάτω απ’ τα πόδια του ανθρώπου και δοξάζει τον άνθρωπο και δοξάζεται από αυτόν.

Χωρίς αυτήν όμως, η καρδιά δεν μπορεί να βοηθήσει τον εαυτό της ούτε ν’ αποκτήσει κατάνυξη ούτε να δοξολογήσει τον Κύριο όπως πρέπει ούτε να κάνει κανένα άλλο καλό.

Απεναντίας, είναι φτωχή και στερημένη από τα καλά, και κατοικούν μέσα της οι ακάθαρτοι και ανεπιθύμητοι λογισμοί, «ωσεί νυκτοκόραξ εν οικοπέδω» (Ψαλμ. 101:7).

Από Τον Τόμο «Μικρός Ευεργετινός», Έκδοση Ιεράς Μονής Παρακλήτου, Ωρωπός.