Ακόμη και σήμερα, εξακολουθεί να ταλανίζει το αγωνιώδες ερώτημα αν οι μυστηριώδεις κόσμοι του ουρανού κατοικούνται από εξωγήινα όντα ή από ανθρωπόμορφα τέρατα.

Ωστόσο, στα μέσα του 19ου αιώνα, δυο σοφοί επιστήμονες της εποχής, ο Βρετανός αστρονόμος William Herschell και ο Καταλανός φυσικός Francois Arago, που έχαιραν άκρατου σεβασμού, καθότι οι ανακαλύψεις τους υπήρξαν ρηξικέλευθες και σημαντικές, δε δίστασαν να υποστηρίξουν μετά βεβαιότητος ότι ακόμα και ο Ήλιος κατοικούνταν!

Όλοι μας πλέον γνωρίζουμε ότι οι κλιματολογικές συνθήκες εκεί είναι απαγορευτικές για την ύπαρξη ζωής. Πάντως, για τους περισσότερους, υπόλοιπους πλανήτες του Ηλιακού μας Συστήματος εξακολουθεί να επικρατεί άγνοια, σύγχυση και αμφιβολία.

Όμως, σε προηγούμενους αιώνες βρέθηκαν πολλοί ευφάνταστοι συγγραφείς και ζωγράφοι, οι οποίοι τοποθέτησαν στους πλανήτες αυτούς πλάσματα της δικής τους έμπνευσης. Έτσι, όταν οι αστρονόμοι ανακάλυψαν στην επιφάνεια του Άρη πελώριες ευθείες γραμμές, που τις εξέλαβαν ως διώρυγες, πολλοί διανοούμενοι υποστήριξαν αμέσως με φανατισμό ότι οι διώρυγες αυτές ένωναν τις μεγάλες θάλασσες του Κόκκινου Πλανήτη με τα… εμπορικά λιμάνια του!

Κι όταν, επίσης, κατόπιν μαθηματικών υπολογισμών, οι ειδικοί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η πυκνότητα του βάρους ήταν τρεις φορές μικρότερη στον Άρη από τη Γη, οι ίδιοι φαντασιοκόποι διατράνωναν ότι οι κάτοικοι του Άρη θα μπορούσαν να κάνουν τεράστια άλματα, λόγω της ελαφρότητας του σώματός τους κι έτσι, θα μπορούσαν να διανύσουν μια απόσταση εκατό μέτρων με ένα μονάχα σάλτο! Οι αφελείς, λοιπόν, πίστευαν σ’ αυτά τα παραδοξολογήματα κι έτριβαν τα μάτια τους από την κατάπληξη. Του κάκου οι επιστήμονες τους έλεγαν να μη δίνουν σημασία στα παράλογα μυθεύματα, που ήταν, φυσικά, πολύ πιο ευχάριστα και κατανοητά στον κόσμο από την ψυχρή, επιστημονική αλήθεια.

Ο Bernadine de Saint Pierre, Γάλλος βοτανολόγος, φυσιοδίφης και διάσημος συγγραφέας του «Παύλου και της Βιργινίας», είχε περιγράψει με γλαφυρά χρώματα τον κόσμο του πλανήτη Αφροδίτη. Φρονούσε ότι οι κάτοικοι της ευτυχισμένης αυτής περιοχής δεν είχαν άλλη δουλειά από το να… χορεύουν!

«Οι κάτοικοι της Αφροδίτης», έλεγε σοβαρότατα ο de Saint Pierre, σαν να τους είχε δει με τα ίδια του τα μάτια, «είναι στο ανάστημα όμοιοι περίπου με εμάς. Βόσκουν μεγάλα κοπάδια στα βουνά και περνάνε την τρισευτυχισμένη ζωή των μακάριων και ανέμελων βοσκών, ενώ άλλοι ζούνε διαρκώς κοντά σε μαγευτικές ακροθαλασσιές, ψαρεύοντας, πίνοντας, γλεντώντας, τραγουδώντας και κολυμπώντας…» Ονειρεμένη ζωή, στ’ αλήθεια, μόνο που υπήρχε κατ’ αποκλειστικότητα στη γόνιμη φαντασία του συγγραφέα.

Ο Bernard Le Bovier de Fontenelle, ο σπουδαίος αυτός Γάλλος συγγραφέας και πρωτοπόρος του Διαφωτισμού, στο βιβλίο του «Conversations of the Plurality of Worlds», είχε τη γνώμη ότι οι κάτοικοι του πλανήτη Ερμή, που βρίσκονταν κοντά στον Ήλιο, ήταν όλοι τους τρελοί, εξαιτίας της μεγάλης ζέστης, που τους οδηγούσε στην παράνοια!

Άλλωστε, ο ανώνυμος συγγραφέας του βιβλίου «Ένα ταξίδι στον πλανήτη Ερμή», που εκδόθηκε το 1750, φρονούσε μάλλον ότι οι κάτοικοι του συγκεκριμένου πλανήτη ήταν άγγελοι ελαφρότατοι και έφεραν κάτω από τις μασχάλες τους ένα ζευγάρι φτερά, τα οποία δίπλωναν, όταν ήθελαν να περπατήσουν με τα πόδια.

O Sir Humphry Davy, επιφανής Βρετανός χημικός και εφευρέτης, παρουσίαζε τους κατοίκους του Κρόνου ως ανθρώπους, που κυκλοφορούσαν και στον αέρα, με τη βοήθεια έξι φτερών από ειδική μεμβράνη. Επίσης, πίστευε ότι το δέρμα τους είχε χρώμα ρόδινο και γαλανό, ενώ τρέφονταν αποκλειστικώς με… αέρα, πράγμα βολικό, αν σκεφτεί κανείς ότι τους οραματιζόταν τεράστιους, σωστούς γίγαντες.

Μάλιστα, ένας άλλος Γερμανός αστρονόμος, βασιζόμενος στο γεγονός ότι οι μεγάλοι πλανήτες Δίας, Ουρανός και Ποσειδώνας δέχονται ελάχιστη ποσότητα ηλιακής θερμότητας, κατέληξε στο συμπέρασμα, το οποίο έσπευσε να το κοινοποιήσει επιδεικτικώς, ότι οι κάτοικοι των πλανητών αυτών είχαν πελώρια μάτια, τα οποία είχαν την ικανότητα να αποθηκεύουν αρκετό φως, ώστε να μπορούν να βλέπουν μπροστά τους για κάμποσο καιρό. Όσον αφορά στις σωματικές τους διαστάσεις, οι κάτοικοι του Δία, κατά τη γνώμη του πάντοτε, είχαν ύψος 5 μέτρων, ενώ του Ποσειδώνα, 57 μέτρων!

Ένα από τα βιβλία, που έκαναν μεγάλη εντύπωση στον Μεσαίωνα, ήταν και η περιγραφή ενός ταξιδιού στον φανταστικό πλανήτη Ναζάρ, γραμμένο στη λατινική γλώσσα, από τον Νορβηγό φιλόσοφο και συγγραφέα, Ludvig Holberg. Στο περιεργότατο αυτό ανάγνωσμα εξιστορείται η συνάντηση του πρωταγωνιστή και ήρωα του βιβλίου, Nikolai Klimii, με τους κατοίκους του Ναζάρ, οι οποίοι ήταν ουσιαστικά φυτάνθρωποι και κιθαράνθρωποι.

«Όταν συνήρθα από τη ζάλη, στην οποία με έριξε η απότομη μετάβασή μου στον παράξενο αυτόν πλανήτη, είδα γύρω μου ένα ολόκληρο δάσος από μικρά και μεγάλα δέντρα, να κινείται και να βουίζει. Σε λίγο, είδα ένα από αυτά τα δέντρα να με πλησιάζει, να χαμηλώνει ένα κλαδί του, στην άκρη του οποίου ξεχώριζαν έξι μπουμπούκια, που χρησίμευαν για δάχτυλα, να με αρπάζει και να με σηκώνει στον αέρα, φωνάζοντας δυνατά. Ο φυτάνθρωπος αυτός με οδήγησε αιχμάλωτο στην πρωτεύουσα του πλανήτη. Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι από κινούμενα δέντρα και φυτά, που υποκλίνονταν κάθε τόσο, αλληλοχαιρετούμενα. Ενώ προχωρούσαμε, παρατήρησα μια βελανιδιά να βγαίνει από ένα σπίτι. Και τότε, όλοι οι άλλοι φυτάνθρωποι άρχισαν να χαμηλώνουν τα κλαδιά τους και να υποκλίνονται ευσεβάστως, γέρνοντας τις κορυφές τους μπροστά στην επιβλητική βελανιδιά. Δεν άργησα να καταλάβω πως το δέντρο αυτό ήταν ένα σημαντικό πρόσωπο για τον λαό του πλανήτη», έλεγε ο Nikolai Klimii.

Συνεχίζοντας το τολμηρό του ταξίδι, έφτασε κάποτε και στη Χώρα της Μουσικής, που την κατοικούσαν – τι άλλο; – κιθαράνθρωποι, φυσικά.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «ΜΠΟΥΚΕΤΟ», στις 19/09/1929…