Ο δάσκαλος, όπως και κάθε άρχοντας, δεν πρέπει να ξεχωρίζει από την επιθυμία των τιμών, αλλά από τις, αρετές. Η ζωή του να είναι τόσο ενάρετη και αδιάβλητη, ώστε να μην μπορεί να την αμαυρώσει καμιά κατηγορία.

Δεν μπορεί να κυβερνήσει και να καθοδηγήσει κανείς άλλους, αν δεν έχει τη δύναμη να ρυθμίζει τον ψυχικό του κόσμο και τη συμπεριφορά του και αν δεν είναι σε θέση να άρχει και να άρχεται.

Η πρώτη αρετή του αληθινού δασκάλου είναι η αγάπη και η φιλοστοργία. Πιστεύει ότι αποτελεί ένα σώμα με τους μαθητές του, γι’ αυτό και την προκοπή τους τη θεωρεί δική του επιτυχία. Οι παρεκτροπές και οι πτώσεις των μαθητών του τον κάνουν να πονά και να θλίβεται.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Ο καλός δάσκαλος είναι άνθρωπος αυταπαρνήσεως και θυσίας. Παραβλέπει τα δικά του συμφέροντα και φροντίζει για τα προβλήματα των μαθητών του.

Απαλλαγμένος από την έπαρση και την αλαζονεία και από το προστακτικό και εξουσιαστικό ύφος, είναι ταπεινός, έχει πνεύμα μαθητείας και αποφεύγει κάθε περιαυτολογία, διότι συναισθάνεται και αναγνωρίζει τις δικές του ατέλειες και αδυναμίες. Κάθε επιτυχία την αποδίδει στον Θεό, διότι πιστεύει ότι κάθε αγαθό επιτελείται με το φωτισμό και τη δύναμή Του.

Είναι ήπιος, ήρεμος, πράος και δεν ερεθίζεται, όταν τον προσβάλλουν και τον κατηγορούν. Γι’ αυτό και η διδασκαλία του είναι δυνατή και πειστική.

Ο καλός δάσκαλος είναι ολιγόλογος, αλλά τα λόγια του έχουν βαρύτητα. Είναι αξιόπιστος, έμπειρος, συνετός, τολμηρός και θαρραλέος. Υπομένει και επιμένει να συμβουλεύει, να προτρέπει καθημερινά, να διδάσκει, να παρακινεί στο καλό έως ότου καρποφορήσει η διδασκαλία του. Δεν απογοητεύεται. Και δεν βοηθεί τους μαθητές του μόνο με το λόγο του αλλά και με τις προσευχές του!