Την μεγαλύτερη ιστορία δεν τη ζει ο άνθρωπος όταν γράφει ή διαβάζει την ιστορία. Τη μεγαλύτερη ιστορία τη γράφει όταν ζει μέσα στον αγώνα, μέσα στη μάχη. Το να βρισκόμαστε μέσα στη μάχη, είναι το ίδιο σημαντικό όσο και η ίδια μας η αναπνοή. Διότι αδέρφια μου, ζωή χωρίς αναπνοή είναι ζωή νεκρή… Ζωή χωρίς αγώνα, χωρίς μάχη, είναι ζωή νεκρή…

Μόνο μέσα από την ίδια μας συμμετοχή στους αγώνες και στις μάχες έχουμε δικαίωμα να λέμε πως ζούμε. Πως δεν είμαστε δηλαδή, παρατηρητές και καταγραφείς όλων όσων συμβαίνουν για μας, αλλά χωρίς εμάς. Αξίζει να χαθείς, να σβύσεις, να πεθάνεις αγωνιζόμενος, μαχόμενος, μέσα στη πυρά και στις κραυγές, για το δίκαιο, για την αγάπη, για την υπεράσπιση όλων εκείνων που έχτισες ή που από παιδί σε χτίσανε. Αξίζει να αφήσεις την τελευταία σου πνοή, αν όχι σταυρωμένος για το υπέρτατο καλό, έστω υπερασπιζόμενος τη σταύρωση και το σταυρό των άλλων που δίνουν τη μάχη τους ή που χάθηκαν στις μάχες τους. Αν ζητήσεις το χειροκρότημα αδερφέ μου, οφείλεις να απαντήσεις στην ερώτηση γιατί το ζητάς. Αν αποφασίσεις να μείνεις στην άκρη, στη γωνία, οφείλεις να απαντήσεις γιατί επέλεξες τη μη δράση και αν ζητήσεις να σε προσέξουν όλοι οι άλλοι και να σε προστατεύσουν, οφείλεις να εξηγήσεις τους λόγους που πιστεύεις πως σου πρέπει η προστασία και η ασφάλεια των άλλων προς εσέ. Αν όμως αδερφέ μου, βρεθείς στη δύνη των μαχών, των αγώνων, αν ιδρώσεις ματώσεις, κινδυνεύσεις να χαθείς, τότε και μόνο τότε δεν οφείλεις σε κανέναν καμία απάντηση.

Τότε και μόνον τότε, αδερφέ μου, έχεις το δικαίωμα να ακουστεί η φωνή σου, που το μόνο που θα έχει να πει, θα είναι το: «ήμουν εκεί αδέρφια μου, ήμουν εκεί». Η συμμετοχή είναι που γράφει την ιστορία, φωτιά είσαι και γίνεσαι μόνο αν μέσα στη φωτιά βρεθείς. Η ιστορία δεν απαγγέλλεται, δεν διαβάζεται, δεν κοινοποιείται. Η ιστορία είναι το βίωμα το δικό σου. Όλα τα άλλα είναι απλές καταγραφές που έχουν διττό ρόλο. Αυτόν που υπαγορεύει το αγενές της κρίσης αλλά και εκείνου που αναδεικνύει το ευγενές του παραδειγματισμού. Αυτός είναι κι ο λόγος που σε κάθε ιστορική αναφορά πάντα δημιουργούνται δύο στρατόπεδα. Αυτοί που κατακρίνουν, που σχολιάζουν, που αρνούνται κι εκείνοι που παραδειγματίζονται και ξεκινούν να γράφουν τη δική τους ιστορία.

Οπότε αδέρφια μου, κρατείστε μέσα σας, πως πρέπει να απαντήσετε αν δεχτείτε κάλεσμα, πως πρέπει να αποφασίσετε σε ποια πλευρά θα πάτε, που θα ανήκετε, νιώστε αδέρφια μου την ιστορία μέσα από την ίδια τη μάχη που θα συμμετάσχετε και μην ποτέ δεχτείτε να είστε παρατηρητές απλά και μόνο για να σώσετε τη σάρκα σας και την ύλη σας. Να είστε αδέρφια μου, εσείς η ιστορία, εσείς η μαγεία του αγώνα, εσείς οι καθρέπτες της κοινωνίας που θέλετε να υπάρχει και μέσα της να ζείτε εσείς και τα παιδιά σας.

Να είστε ευλογημένοι και κατάκοποι. Μιας και ο κόπος είναι η καλή μαρτυρία για κάθε καλό άνθρωπο, για κάθε καλό αγωνιστή για κάθε καλό μαχητή που για το καλό μάχεται.