H εξέλιξη που αλλάζει τυπικά τον χάρτη της Ευρώπης (ουσιαστικά είχε αλλάξει το 2014) με την αναγνώριση από τον Ρώσο πρόεδρο Β.Πούτιν της ανεξαρτησίας των δύο Λαϊκών Δημοκρατιών, της -de facto πλέον- πρώην ουκρανικής περιφέρειας Ντονμπάς, του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ, ήταν απλά η τελευταία πράξη ενός δράματος το οποίο ξεκίνησε με την συνεχόμενη και ασταμάτητη επέκταση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς.
Κάάτι που θεωρήθηκε από την Μόσχα του Β.Πούτιν ως «παραβίαση της συμφωνίας του 1994».
Αρχικά με την ένταξη των κρατών της κεντρικής Ευρώπης και εν συνεχεία των βαλτικών δημοκρατιών και της Πολωνίας στο ΝΑΤΟ και τέλος με την ένταξη των βαλκανικών κρατών στην Βορειοατλαντική Συμμαχία, με τελευταίο επεισόδιο την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ η Βορειοατλαντική Συμμαχία έδειξε μια ανεξήγητη «ακόρεστη δίψα» να φτάσει στα ανατολικά σύνορα της Ρωσίας και ειδικά στα νοτιοανατολικά της.
Και αν οι κινήσεις της δεκαετίας του '90 «δεν απαντήθηκαν» από την Ρωσία λόγω οικονομικής αλλά και στρατιωτικής αδυναμίας (στην επέμβαση στο Κοσσυφοπέδιο όπου αποσπάστηκε βίαια από την Σερβία η περιοχή όπου είχε γεννηθεί το σερβικό κράτος, δεν μπόρεσε καν να αποπλεύσει ο ρωσικός Στόλος της Μαύρης Θάλασσας) δεν συνέβη το ίδιο το 2008 στην Γεωργία.
Πρακτικά η αντίστροφη μέτρηση για την «ρωσική αντεπίθεση» ξεκίνησε το 2008 στην Γεωργία: Η χώρα ενθαρρυμένη από τους δυτικούς και με υπόσχεση ένταξης στο ΝΑΤΟ εισέβαλε στην ρωσόφωνη Νότια Οσετία και απείλησε την Αμπχαζία.
Δύο ανεξάρτητες δημοκρατίες, όπως είναι σήμερα, πλέον, το Ντονιέτσκ και το Λουγκάνσκ: Ρωσόφωνες, αναγνωρισμένες από την Μόσχα, αλλά όχι από τους δυτικούς ή άλλα κράτη.
Αυτό που ακολούθησε δεν ήταν τίποτα το «τεχνολογικά» εντυπωσιακό από πλευράς Ρωσίας.
Καμία σχέση με το αμερικανικό στρατιωτικό «σοκ και δέος» του 2001 στο Αφγανιστάν και του 2003 στο Ιράκ και την επίδειξη πολεμικών τεχνολογιών που άφησαν άφωνο για την αποτελεσματικότητά τους τον πλανήτη.
Και αν δεν υπήρχαν κρίσιμα λάθη στο πεδίο της μάχης από τους Γεωργιανούς, θα μπορούσαν να είχαν φέρει σε εξαιρετικά δύσκολη θέση τον ανεπαρκή ρωσικό Στρατό που αιφνιδιάστηκε από την ένταση και την έκταση της επίθεσης, σε μία περιοχή όπου δεν υπήρχαν ανεπτυγμένα ρωσικά στρατεύματα, αλλά μόνο πολιτοφυλακές ρωσόφωνων.
Εκεί μίλησε η στρατιωτική παράδοση: Μπορεί οι Ρώσοι στρατηγοί της Περιφέρειας του Καυκάσου να μην είχαν την υψηλή τεχνολογία στην διάθεσή τους, είχαν όμως 1000 πυροβόλα και 750 άρματα μάχης, τα οποία μετά την πρώτη έκπληξη τα χρησιμοποίησαν πολύ αποτελεσματικά, αφού πέρασαν από το αφύλακτο τούνελ που συνδέει την Βόρεια Οσετία (ρωσικό έδαφος) από την ανεξάρτητη Νότιο Οσετία: Ισοπέδωση και προέλαση.
Το παλιό, καλό, σοβετικό δόγμα του Β'ΠΠ.
Και μπορεί τα αεροσκάφη τους (ακόμα και στρατηγικά βομβαρδιστικά Τu-22) να είχαν απώλειες λόγω των απαρχαιωμένων μεθόδων που εφάρμοσαν, αλλά... οι Ρώσοι τα χρησιμοποίησαν και τα χρησιμοποίησαν μαζικά.
Το αποτέλεσμα όταν να σταματήσουν την προέλαση μόλις στα προάστια της πρωτεύουσας της Γεωργίας, Τιφλίδας, με τον τραγικό πρόεδρο της χώρας Μιχαήλ Σαακασβίλι να τρώει την γραβάτα του σε άμεση τηλεοπτική σύνδεση
Το ΝΑΤΟ και βασικά οι ΗΠΑ πήραν μία πρώτη «προειδοποίηση» για το τι θα συμβεί αν επιμείνει στην τακτική των επεκτάσεων, αλλά δεν εντυπωσιάστηκε: Οι τύπου Mad Max, πολεμικές τακτικές των Ρώσων, με τους άτακτους επάνω σε παλιά σοβιετικά φορτηγά και ΤΟΜΑ, μπορεί να «τελείωσαν» μέσα σε λίγες ώρες την γεωργιανό Στρατό με την βοήθεια του πυροβολικού, αλλά μόνο τον γέλωτα προκαλούσαν στις «καλογυαλισμένες» ΝΑΤΟΐκές δυνάμεις.
Πάντως και στην Μόσχα, στο υπουργείο Άμυνας και περισσότερο στο Κρεμλίνο, είχε ηχήσει άσχημα στα αυτιά τους το «καμπανάκι» από την μέτρια απόδοση των ρωσικών στρατευμάτων στον πόλεμο της Γεωργίας, αλλά και από την πολιτική αφερεγγυότητα της Δύσης.
Και άρχισε μια τεράστια προσπάθεια στρατιωτικής μεταρρύθμισης, η οποία ατύχησε να έχει υπουργό Άμυνας τον Ανατόλι Σερντουκόφ, ο οποίος ενδιαφερόταν περισσότερο για τον προσωπικό του πλουτισμό παρά για ενίσχυση των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων.
Στον Α.Σερντουκόφ και στην αδιάφορη διαχείριση του προγράμματος οφείλεται και η απώλεια για την Ρωσία της διακρατικής συμφωνίας με την Ελλάδα, της αγοράς των 420 ΤΟΜΑ BMP-3 τα οποία θα άλλαζαν την μορφή του Ελληνικού Στρατού και ειδικά του Μηχανοκίνητου Πεζικού.
Ο συγκεκριμένος πολιτικός δεν τελείωσε καλά: Οι ρωσικές φυλακές τον φιλοξενούν μέχρι σήμερα.
Ένα πρωί ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν, με μια αιφνιδιαστική του ενέργεια, ανακοίνωσε πως απαλλάσσει από τα καθήκοντά του τον υπουργό Αμυνας της Ρωσίας Σερντιουκόφ λόγω σειράς οικονομικών κομπινών, κυρίως με ακίνητα του Στρατού, που του είχαν αποφέρει άνω των 200 εκατ. ευρώ.
Ακολούθησε, όμως η αναγκαστική απομάκρυνση του Β.Πούτιν από το προεδρικό αξίωμα, ο οποίος πειθάρχησε στο τότε εν ισχύ ρωσικό Σύνταγμα, αφού δεν μπορούσε να θέσει υποψηφιότητα για πρόεδρος για τρίτη τετραετία, εκλέχθηκε πρόεδρος της Ρωσίας ο Ν.Μεντβέντεφ το 2008 σε ένα εξαιρετικά λεπτό σημείο των εξελίξεων στην ρωσική περίμετρο:
Κατ'αρχήν χάθηκε η Ελλάδα για την Ρωσία, το κράτος του ΝΑΤΟ με την πλέον φιλική ηγεσία προς την Μόσχα την εποχή εκείνη
Ο Ν.Μεντβέντεφ δεν κατάφερε να αποτρέψει την παραίτηση του Κ.Καραμανλή το 2009 που είχε ως αποτέλεσμα την έλευση του φιλοαμερικανού Γ.Α.Παπανδρέου, ο οποίος ακύρωσε τον αγωγό φυσικού αερίου South Stream, το έργο που θα πήγαινε την Ελλάδα σε μία άλλη εποχή και θα είχε αποτρέψει τα Μνημόνια και την οικονομική κατοχή της χώρας μέχρι το 2115 (τότε λήγει η εκχώρηση για 99 έτη των δημοσίων εσόδων προς τους δανειστές, βάσει της σύμβασης του 2016).
Εν συνεχεία ξεκίνησε το 2011 ο πόλεμος στην Συρία που απείλησε την έξωση της Ρωσίας από την τελευταία ναυτική βάση τους στην Μεσόγειο.
Η επάνοδος του Β.Πούτιν στην εξουσία το 2012 βρήκε μια Ρωσία να αντιμετωπίζει την απώλεια της Συρίας, πιθανή ένταξη στο ΝΑΤΟ των Σκοπίων και πολλά προβλήματα από τους δυτικούς να δημιουργούνται σε βάρος του Β,Γιανουκόβιτς στην Ουκρανία.
Και το κυριότερο: Τον κίνδυνο να κατασκευαστεί αγωγός φυσικού αερίου του Κατάρ δια μέσου των συριακών ακτών με κατάληξη την Μεσόγειο και αντικατάσταση αρχικά εν μέρει και σταδιακά ολόκληρης της αγοράς ρωσικού φυσικού αερίου!
Και ο νέος πρόεδρος, με την βοήθεια του υπουργού Άμυνας Σ.Σοϊγκού, αποφάσισε να δράσει ακαριαία: Ενίσχυσε την Συρία με την πρώτη ολοκληρωμένη και μόνιμη υπερπόντια αποστολή ρωσικών στρατευμάτων στην ιστορία της Ρωσίας.
Αλλά τότε ξέσπασε το πιο κρίσιμο για την Ρωσία ζήτημα ασφάλειας: Ο εκλεγμένος ρωσόφιλος Ουκρανός πρόεδρος Β.Γιανουκόβιτς, ανατράπηκε με ένα πραξικόπημα διαρκείας και η Ουκρανία χάθηκε οριστικά για την Ρωσία με την νέα ηγεσία υπό τον Π.Ποροσένκο να ζητεί άμεσα την ένταξη στο ΝΑΤΟ.
Το ΝΑΤΟ πλέον θα έφτανε έξω από το... Ροστόφ και το ιστορικό πεδίο μάχης της μεγαλύτερης αρματομαχίας της ιστορίας στο Κούρσκ του Β'ΠΠ! «Δηλαδή ο Χίτλερ σε τι διαφέρει από το ΝΑΤΟ;» διερωτήθηκαν οι σκληροπυρηνικοί Ρώσοι στρατηγοί απηχώντας την ανησυχία των Ρώσων πολιτών για την αδυναμία της ηγεσίας να αποτρέψει την ανατροπή του Β.Γιανουκόβιτς.
Τότε ο Β.Πούτιν και ένα μήνα πριν ανατραπεί ο Β.Γιανουκόβιτς διαβλέποντας την άμεση απειλή απώλειας της Κριμαίας και των ναυτικών και αεροπορικών βάσεών της, αποφάσισε να δράσει:
Μόλις καταλήφθηκε η εξουσία από τους πραξικοπηματίες στο Κίεβο, τρεις ημέρες πριν από την Καθαρά Δευτέρα του 2014, στρατιωτικές δυνάμεις χωρίς διακριτικά εμφανίστηκαν σε όλη την Κριμαία.
Την Κριμαία οι Ρώσοι την «κατέλαβαν χωρίς να ανοίξει μύτη» με την μέθοδο των συγκεκαλυμένων επιχειρήσεων, δηλαδή με δυνάμεις χωρίς διακριτικά, οι οποίες συνεργάστηκαν με τους ντόπιους ρωσόφωνους που όπως προείπαμε αποτελούν το 95% των κατοίκων της χώρας.
Αμέσως κηρύχθηκε δημοψήφισμα με το 95% των πολιτών μα ψηφίζουν υπέρ της ένωσης με την Ρωσία.
Ακολούθησαν εξεγέρσεις των ρωσόφωνων στην περιφέρεια του Ντονμπάς, το Ντόνιετσκ και το Λουγκάνσκ.
Οι δύο περιοχές ανακηρύχθηκαν «Ανεξάρτητες Λαϊκές Δημοκρατίες» και δέχθηκαν την επίθεση ουκρανικών μονάδων από κληρωτούς της δυτικής Ουκρανίας (οι μόνες περιοχές που οι ρωσόφωνοι είναι περιορισμένη μειοψηφία στην Ουκρανία) και των νεοναζί του Τάγματος Αζόφ (η Ουκρανία είχε παράδοση στον φιλοναζισμό, καθώς στον Β'ΠΠ πολλοί Ουκρανοί είχαν δει τους Γερμανούς ως τον σωτήρα τους από το καθεστώς του Στάλιν) και τότε η Μόσχα έστειλε επίσης συγκεκαλυμένη βοήθεια, συντρίβοντας μετά από ένα χρόνο μαχών τους νεοναζί και τα ουκρανικά τακτικά στρατεύματα.
Με ακαριαίες ενέργειες η Μόσχα απέτρεψε την απόκτηση από το ΝΑΤΟ του ελέγχου της χερσόνησο της Κριμαίας, δημιούργησε μια μόνιμη εστία έντασης στο ουκρανικό καθεστώς στην ανατολική Ουκρανία, εξασφάλισε τον έλεγχο της ανατολικής Μαύρης Θάλασσας και έστειλε ένα μήνυμα σε ΗΠΑ και ΝΑΤΟ για το τι θα συνέβαινε αν προχωρούσε στην ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, μιας χώρας που ο Β.Πούτιν θεωρεί «ρωσικό έδαφος» και «τεχνητό κράτος», όπως με σαφήνεια ξεκαθάρισε χθες στο διάγγελμά του.
Σε ότι αφορά το «τι μέλλει γενέσθαι»: Για πόλεμο και εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, ούτε κατ'ιδέαν υπάρχει τέτοιο ενδεχόμενο, το είχαν τονίσει από την αρχή της κρίσης όλοι οι αναλυτές και οι αρθρογράφοι του pronews.gr, αλλά και του defencenet.gr.
Για το θέμα των κυρώσεων, η ιστορία δείχνει ότι όταν ένα κράτος δέχεται κυρώσεις και εμπάργκο, εν τέλει βγαίνει πιο ενισχυμένο, καθώς στρέφεται σε εσωτερικές παραγωγές.
Ειδικά στο τομέα της παραγωγής τροφίμων η Ρωσία έχει κάνει άλματα τα τελευταία οκτώ χρόνια.
Αυτό που δεν αντικαθίσταται, είναι το φυσικό αέριο της Ρωσίας.
Πετρέλαιο όλοι μπορούν να βρουν από παντού.
Φυσικό αέριο, όχι. Ή τουλάχιστον σε ποσότητες ικανοποιητικές...
Τα περί αναστολής της έναρξης λειτουργίας του Nord Stream 2, ως απόφαση προϊόν των αμερικανικών πιέσεων, ήταν κάτι το απολύτως αναμενόμενο. Η Ρωσία έχει αντικαταστήσει ήδη με πώληση στην «διψασμένη» ενεργειακά Κίνα, την ποσότητα που θα πουλούσε στην Γερμανία.
Η Γερμανία από πού θα βρει φτηνό φυσικό αέριο; Είναι μια απόφαση που θα πρέπει να απαντήσει γρήγορα το Βερολίνο αν δεν θέλει να δει το κόστος των προϊόντων του να ανεβαίνει, να χάνει το παιχνίδι του ανταγωνισμού και μαζί της να αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα η ιταλική και η ολλανδική οικονομία που εξαρτώνται στον ίδιο μεγάλο βαθμό από το ρωσικό φτηνό φυσικό αέριο...
