Το να χώνουμε το κεφάλι στην άμμο σαν τη στρουθοκάμηλο νομίζοντας ότι έτσι θα περάσει η μπόρα είναι η πιο αποτυχημένη συνταγή που θα μπορούσαμε να ακολουθήσουμε στη ζωή εν μέσω πολλαπλών καταιγίδων, πολύ περισσότερο όταν αυτές ''σημαδεύουν'' πρωτίστως την πολιτική άμυνας της χώρας μας στο πλαίσιο της Εξωτερικής πολιτικής μας, κορυφαία εθνική επιλογή της οποίας είναι το Κυπριακό ζήτημα.
Σαράντα επτά χρόνια από την τουρκική εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο και δεκαεπτά απ' την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση το όνειρο για λύση του Κυπριακού είναι πιο μακρινό από ποτέ.
Κι αυτό όχι μόνο λόγω του οικονομικού χάσματος που μεγεθύνθηκε με τα χρόνια μεταξύ της ελεύθερης πλευράς του νησιού και της κατεχόμενης Κύπρου (πράγμα που μεγάλωσε τον φθόνο και τη βουλιμία της Άγκυρας για οικειοποίηση του φυσικού πλούτου στην ΑΟΖ της Κύπρου), αλλά και γιατί τα χρόνια που πέρασαν έφεραν πιο κοντά την ''ΤΔΒΚ'' με την Τουρκία.
Τις έφεραν πιο κοντά ανοίγοντας την όρεξη της δεύτερης να παρεμβαίνει στα πολιτικά πράγματα της πρώτης. Αυτές οι τουρκικές παρεμβάσεις όμως απομάκρυναν σιγά σιγά τη δυνατότητα λύσης στο Κυπριακό. Και την απομάκρυναν επειδή άλλαζαν σταδιακά οι όροι που ίσχυαν στη δεκαετία του '70, καθώς προσθέτονταν σε αυτούς οι νέες προοπτικές της Κύπρου στον τομέα ενέργειας, το ευρωπαϊκό κεκτημένο της και η στρατηγική, γεωπολιτική της υπεραξία.
Κάτι που δεν συνειδητοποίησαν έγκαιρα οι πολιτικές ηγεσίες σε Ελλάδα και Κύπρο, με αποτέλεσμα να συζητούν για το Κυπριακό με όρους του 1974, χωρίς να εκμεταλλεύονται ενεργειακά και γεωπολιτικά τα πλεονεκτήματα του νησιού υπέρ των συμφερόντων των κατοίκων (Ελληνοκυπρίων, Τουρκοκυπρίων,Λατίνων, Μαρωνιτών και Αρμενίων).
Το εν λόγω γεγονός όμως το βρήκε σαν πρόσχημα η Τουρκία για να προβάλλει τις αιτιάσεις της για ανισοκατανομή του πλούτου στο νησί σε βάρος των Τουρκοκυπρίων και για κοινωνικό αποκλεισμό τους απ' την ελληνική διοίκηση, πράγμα που της έδωσε την αφορμή για την εισβολή πριν από 47 χρόνια στην Κύπρο.
Η Άγκυρα ρίχνει στο τραπέζι τη Χάγη για την ΑΟΖ
Την εύσχημη δικαιολογία αυτή την ακούσαμε και στις αρχές του τρέχοντα μήνα να επαναλαμβάνεται δια στόματος Φουάτ Οκτάι κατά την επίσκεψή του στα Κατεχόμενα, όταν - παρουσία του ''πρωθυπουργού'' Ερσάν Σανέρ - ο αντιπρόεδρος της Τουρκίας είπε ότι με την τουρκική εισβολή ελευθερώθηκαν οι Τουρκοκύπριοι, ''οι πραγματικοί ιδιοκτήτες της Κύπρου''...
Είχε μάλιστα το θράσος να προχωρήσει ακόμα περισσότερο λέγοντας ότι ''η μόνη κατοχή που υπάρχει σ' αυτήν είναι η εισβολή των Ελληνοκυπρίων στην Κυπριακή Δημοκρατία'', πράγμα που εκπέμπει το μήνυμα στη διεθνή κοινότητα ότι ήγγικεν ο καιρός της δημιουργίας δύο κρατών στην Κύπρο. Ήγγικεν η ώρα της διχοτόμησής της.
Το μήνυμα που εκπέμπει η Τουρκία δεν είναι ασφαλώς τωρινό, αφού στη διαδρομή της πολύχρονης ιστορίας του Κυπριακού όλα συνέτειναν προς τη διχοτόμηση (ιδέα των Τούρκων το '57 συνυφασμένη με την βρετανική ''διζωνική'' του '56 η οποία μιλούσε για χωριστή αυτοδιάθεση των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων, με στόχο να αποτραπεί η Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα) απ' τη στιγμή που υπήρχε δυστοκία της πολιτικής τάξης στις αδελφές χώρες ως προς τη λήψη αποφάσεων δράσης κι αντίδρασης.
Γι' αυτό το τελευταίο σίγουρα δεν ευθύνονταν τρίτοι όσο κακοπροαίρετοι κι αν ήταν αυτοί (όπως ήταν στην περίπτωση του Κυπριακού οι Βρετανοί), αλλά η έλλειψη στρατηγικής σκέψης των εντεταλμένων για τη λύση του Κυπριακού σε Ελλάδα και Κύπρο.
Και η έλλειψη αυτή οδήγησε στο αδιέξοδο της μη λύσης, που δεν ήταν λύση σε καμία περίπτωση, αφού δεν παράγει πρωτοβουλίες παράλληλα με τις διαπραγματεύσεις, με στόχο να επιτευχθεί η χωρίς εσωτερικούς φραγμούς και παρεμβατικά δικαιώματα συμβίωση των κατοίκων της Μεγαλονήσου ανεξαρτήτως της εθνοτικής τους προέλευσης.
Έτσι, μάθαμε Ελλαδίτες και Ελληνοκύπριοι να πορευόμαστε υποκύπτοντας στις αμφιθυμίες, τις παλινωδίες, τις φοβίες και τις αβεβαιότητες της πολιτικής ελίτ των χωρών μας που μας μετέδιδε την αβεβαιότητα μιας επισφαλούς ειρήνης λόγω των ανομολόγητων επιδιώξεων της Άγκυρας και της τουρκικής αδιαλλαξίας.
Μόνο που, κοντά σ'αυτήν την τελευταία, θα έπρεπε να προσθέσουμε και τις εσωτερικές πολιτικές επιδιώξεις των κομμάτων που μας κυβερνούσαν σε Ελλάδα και Κύπρο. Επιδιώξεις που είχαν τις δικές τους ευθύνες για την αποτελμάτωση και το αδιέξοδο στο Κυπριακό.
Είχαν και έχουν ευθύνες, γιατί αυτές επιμερίζονται και στις τωρινές ηγεσίες των δύο χωρών.
Και για μεν την Ελλάδα οι ευθύνες αφορούν την ''άψογη στάση'' της στο Κυπριακό (αποστασιοποίηση απ' το δόγμα ''του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου'' και τον ρόλο της εγγυήτριας δύναμης που είχε αναλάβει το '59), για δε την Κύπρο οι ευθύνες στοχοποιούν τον Νίκο Αναστασιάδη ο οποίος -- ενώ θα έπρεπε να λειτουργεί με την τόλμη και αποφασιστικότητα του Τάσσου Παπαδόπουλου το 2004, για να ενεργοποιήσει το αποτελματωμένο Κυπριακό -- βάζει σαν προτεραιότητα τον συγκερασμό διαμετρικά αντίθετων πολιτικών με βάση τις τοποθετήσεις των εκπροσώπων των κομμάτων του Κυπριακού Κοινοβουλίου.
Κάτι που δεν ακούγεται πειστικό σαν βήμα προόδου ούτε στους ίδιους τους Κύπριους, πολύ περισσότερο στους Τουρκοκύπριους οι οποίοι - για να βοηθήσουν στη λύση του Κυπριακού - πρέπει να απεξαρτηθούν από την Τουρκία, κάτι που φαντάζει σήμερα αδύνατο με πρόεδρο της ''ΤΔΒΚ'' τον Ερσίν Τατάρ, ανδρείκελο του Ταγίπ Ερντογάν και της Τουρκίας στην κατεχόμενη Κύπρο.
Αδύνατη μέσα στο χρόνο φαντάζει και η λύση της ΔΔΟ (Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας) που προτείνουν οι κυβερνήσεις Ελλάδας-Τουρκίας. Κι αυτό γιατί κινείται σε πλαίσιο με χαρακτηριστικά διαχωρισμού βάσει της εθνικής προέλευσης των κατοίκων. Από κάποια στιγμή κι ύστερα όμως αυτό, θα μετατραπεί σε πηγή άντλησης εθνικισμού και συγκρούσεων με αφετηρία τον ίδιο.
Ήδη στο de facto διαιρεμένο νησί οι ''σφαίρες'' της διχόνοιας και του μίσους έχουν μιάνει τα μυαλά και τις καρδιές των ανθρώπων ένθεν κακείθεν της Πράσινης Γραμμής που χωρίζει την ελληνοκυπριακή απ' την τουρκοκυπριακή κοινότητα. Κι αυτό εμποδίζει τη διαμόρφωση πολιτικών προσέγγισης με σκοπό την επανένωση του νησιού.
Κάτι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί σήμερα, όσο η Τουρκία περισφίγγει στρατιωτικά την Κύπρο από θάλασσα (εισβολή στην κυπριακή ΑΟΖ απ' το '13 με ερευνητικά και απ' το '19 με γεωτρύπανα για να σφετεριστεί το φυσικό της αέριο) και από ξηρά (ναυτική και αεροπορική αναβάθμιση της ''ΤΔΒΚ'' με δημιουργία βάσεων στα Κατεχόμενα).
Σημειωτέον ότι η ναυτική ετοιμάζεται κοντά στην Αμμόχωστο και η αεροπορική είναι ήδη έτοιμη στον Λευκόνοικο. Επιπλέον, η αεροναυτική δύναμη της ''ΤΔΒΚ'' πλαισιώνεται κι από ανάπτυξη δυνατοτήτων του κατοχικού στρατού (40.000 άνδρες) στην ξηρά οποίες του επιτρέπουν να επιχειρεί ταχύτατα με στόχο καίριες θέσεις της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Τουρκία: Κάτοικοι επιτέθηκαν στον Τσαβούσογλου - Δεν έχουν πιλότους για τα Canadair CL-215
Δεδομένων όλων αυτών και έχοντας στο πλευρό της παντοδύναμες συμμάχους όπως η Βρετανία (της οποίας η στάση ήταν διαχρονικά υπονομευτική σε βάρος της Κύπρου και ενισχυτική της τουρκικής επιθετικότητας) και τη Γερμανία, η Τουρκία σφυρίζει αδιάφορα σε κάθε άλλη προτεινόμενη λύση του Κυπριακού (ακόμα και στην παλιά δικιά της για Διζωνική-Δικοινοτική Ομοσπονδία με πολιτική ισότητα, την οποία την χώνεψαν τα τελευταία χρόνια Ελλάδα και Κύπρος και την υιοθέτησαν αψήφιστα).
Σφυρίζει αδιάφορα η Τουρκία και λόγω της μη ύπαρξης δυναμικής αντίδρασης απέναντί της εκ μέρους των ΗΠΑ, του Συμβουλίου Ασφαλείας (που την κατήγγειλε πρόσφατα με δριμύτατα, αλλά χωρίς να της επιβάλλει όμως κυρώσεις) και της Ευρωπαϊκής Ένωσης (η οποία κρατά διακριτικά ποντιοπιλατική στάση με πρόσχημα το μεταναστευτικό και το γεωπολιτικό βάρος της Τουρκίας).
Έχοντας υπόψη μας αυτά και εν αναμονή των νέων τετελεσμένων που μας επιφυλάσσει ο Ταγίπ Ερντογάν τόσο επί του εδάφους όσο και επί της θάλασσας αν αποδεχθούμε τις τουρκικές αξιώσεις για ''κυριαρχική ισότητα'' και ''ίσο διεθνές καθεστώς'', λίγο απέχουμε από το αναφωνήσουμε - Ελλαδίτες και Ελληνοκύπριοι - το του Θουκυδίδη ''ἥδε ἡ ἡμέρα τοῖς Ἕλλησι μεγάλων κακῶν ἄρξει'' (''αυτή η μέρα θα είναι για τους Έλληνες αρχή μεγάλων κακών'').
Και το ''λίγο απέχουμε'', για να αποφύγουμε το κακό, δεν προϋποθέτει μόνο την άρνησή μας στις προτάσεις των Τούρκων για διχοτόμηση, αλλά και την αναθεώρηση της επιλογής μας για Διζωνική-Δικοινοτική Ομοσπονδία με ''πολιτική ισότητα'' (την οποία υποστηρίζουν ΗΠΑ και ΟΗΕ γιατί φέρνει το Σχέδιο Ανάν στο Τραπέζι απ' την πίσω πόρτα, κάτι που είχε απορρίψει το 2004 ο αείμνηστος Πρόεδρος της Κύπρου Τάσσος Παπαδόπουλος έχοντας στο πλευρό του όλο τον Κυπριακό λαό).
Ως αντίβαρο για την απόσυρση της εθνικά ασύμφορης επιλογής μας, θα μπορούσαμε να ισχυροποιήσουμε τις κυπριακές θέσεις ενισχύοντας τις συνιστώσες της συνισταμένης του Κυπριακού οι οποίες συνεξαρτώνται απ' την οικονομία, τη διπλωματία και την άμυνα (ενδυνάμωση της Εθνικής Φρουράς Κύπρου σε ξηρά, αέρα και θάλασσα).
Ταυτόχρονα, θα έπιανε τόπο η συνεισφορά μας στον κυπριακό λαό αν καθιστούσαμε ενεργό το δόγμα του ΕΑΧ (Ενιαίου Αμυντικού Χώρου) και προχωρούσαμε αποφασιστικά στην οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου. Θα έπιαναν τόπο και οι συμμαχίες της Κύπρου, αν μετατρέπονταν από στρατηγικές σε αμυντικές με βάση τα κοινά συμφέροντα όλων και τη συνδρομή - σε ώρα εμπόλεμης ανάγκης - στο πλευρό εκείνου που τη χρειάζεται.
Κι αυτός που τη χρειάζεται τώρα είναι η Κύπρος. Η Κύπρος που πρέπει να απορρίψει τη λύση της ΔΔΟ (Διζωνικής, Δικοινοτικής Ομοσπονδίας) την οποία υποστηρίζουν ο Έλληνας πρωθυπουργός και ο Κύπριος Πρόεδρος Αναστασιάδης υιοθετώντας την άποψη των ΗΠΑ και του ΟΗΕ ότι αυτή ''διασφαλίζει την πολιτική ισότητα, ένα κράτος με διεθνή προσωπικότητα, μια κυριαρχία και μια ιθαγένεια''.
''Σήμα'' Ινδίας για συμμαχία κατά Τουρκίας - Έρχεται στρατιωτική συνεργασία Αθήνας-Ν. Δελχί
Ξεχνούν προφανώς αμφότεροι ότι ''η έννοια της ζώνης'' - όπως το είχε ερμηνεύσει ο εκλιπών αρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακάριος - ''παραπέμπει σε σύνορο και σε άλλη κυρίαρχη οντότητα''. Κι ισοδυναμεί με έμμεση αναγνώριση δύο κρατών, δηλαδή με διχοτόμηση του νησιού, κάτι που θέλουν οι Τούρκοι σήμερα.
Κάτι που επιζητούσαν ανέκαθεν συγκεκαλυμμένα. Το να χώνουμε όμως το κεφάλι στην άμμο σαν στρουθοκάμηλοι για να μη δούμε τα αρνητικά της προτεινόμενης λύσης από φόβο ότι - αν τα δούμε - θα έρθουμε σε σύγκρουση με τους Μεγάλους ''προστάτες'' μας (οι οποίοι, σημειωτέον, έχουν διαχρονικές ευθύνες για την γεωπολιτική σηψαιμία του Κυπριακού), δεν είναι δείγμα σοφίας.
Και γι' αυτό δε θα οδηγήσει σε δίκαιη και βιώσιμη λύση του. Λύση που θα συνεπάγεται την κατάργηση των εγγυήσεων και την αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων από την Κύπρο. Αν δεν υπάρξει όμως δικαιοσύνη στο Κυπριακό και περάσουν οι θέσεις των Τούρκων, τότε θα επαληθευτεί ο χειρότερος φόβος του Κύπριου Προέδρου Νίκου Αναστασιάδη και όλων μας: να μετατραπεί η Κύπρος σε προτεκτοράτο της Τουρκίας.
Πράγμα που θα ισοδυναμεί με εθνικό όνειδος, με μελανό σημείο στην νεότερη ιστορία του Ελληνισμού. Γι' αυτό, για να αποτρέψουμε τους χειρότερους οιωνούς που προδιαγράφουν ζοφερό μέλλον για την Κύπρο, πρέπει να ξεθάψουμε το κεφάλι μας απ' την άμμο και να κοιτάξουμε τον Τούρκο εισβολέα κατάματα.
