Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του στο περιοδικό People και τον διευθυντή του, Γιώργο Πράτανο, αναφέρθηκε στη νέα δεκαετία της ζωής του ενώ έκανε μια δική του προσωπική ανασκόπηση στα χρόνια του ως παιδί στην Κύπρο.
Για πολλούς φίλους μου, όπως και για εμένα, η έλευση των γενεθλίων των 40 δεν ήταν και το πιο χαρμόσυνο γεγονός. Προσωπικά το πήρα κάπως βαριά… Εσύ πώς τα υποδέχτηκες; Αγχώθηκες; Η έλευση των 40 δεν συνεπάγεται κάποια ξαφνική σωματική αλλαγή. Επηρεάζει κυρίως την ψυχολογία μας. Επηρεάζει στον τομέα της ψυχολογίας. Από την άλλη, δεν πιστεύω πως σου φέρνει αυτόματα και εξυπνάδα. Είναι μια ηλικία κατά την οποία, όπως έχει διαχυθεί στο DNA μας, ο άντρας θα πρέπει να κάνει έναν πρώτο μεγάλο απολογισμό της ζωής του. Τα 40 φέρνουν και διάφορα υπαρξιακά ζητήματα, βέβαια. Βλέπεις την εικοσαετία που έζησες και αναλογίζεσαι τα πεπραγμένα σου.
Φαντάζομαι το δικό σου ταμείο έχει θετικό πρόσημο… Έχει από όλα…
Και για πόσο καιρό μπήκες σε αυτόν τον στροβιλισμό του απολογισμού; Την τελευταία διετία. Αναφέρομαι σε μια γενικότερη περισυλλογή, που φέρνει βέβαια και λιγότερο αυθορμητισμό ή ακόμη και αφέλεια. Όταν μπαίνεις στη διαδικασία να μετράς τα πράγματα, δεν επιτρέπεις στον εαυτό σου τον αυθορμητισμό, γιατί πλέον μπορεί και να κοστίζει. Είναι υγιής διαδικασία. Το έκανα και πριν, αλλά πιο πολύ ασυνείδητα.
Έχεις νιώσει πως έχεις αδικήσει κι εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου επιδεικνύοντας μια εγκράτεια; Είναι στοιχείο του χαρακτήρα μου. Αν χρειαστεί να κάνω ένα ψυχογράφημα του εαυτού μου, θα σου έλεγα πως ήμουν πάντοτε εγκρατής και καχύποπτος απέναντι σε πράγματα και καταστάσεις, οπότε αυτό με έκανε περισσότερο συγκρατημένο.
Αυτό πηγάζει από την οικογένεια και το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσες; Μεγάλωσα στην Κύπρο, σε ένα περιβάλλον μεταπολεμικό, μετά την εισβολή, από γονείς πρόσφυγες.
Η οικογένειά σου ζούσε στα Κατεχόμενα πριν την εισβολή; Ναι. Μεγάλωσα στο πνεύμα της στέρησης, της αναπόλησης, του ενδόμυχου μίσους. Αν και δεν ήθελαν να μου το μεταφέρουν, η οργή ήταν πασιφανής. Εκείνα τα χρόνια ήταν σκληρά, τώρα δεν είναι έτσι. Το πνεύμα αυτό που σου περιγράφω έχει απαλυνθεί πλέον, δεν το βιώνουν οι νέες γενιές, αν και το πρόβλημα υφίσταται.
Οπότε από μικρός έμαθες να τα ζυγίζεις δύο και τρεις φορές… Να είμαι συγκρατημένος, να προφυλάσσομαι. Υπήρχε αυτό το κλίμα δυσπιστίας, καχυποψίας – το μίσος φρόντισαν να μη μας το περάσουν. Μεγάλωσα σε ένα κλίμα βαθιά συντηρητικό και μελαγχολικό.
Άρα, ερχόμενος στην Ελλάδα σε νεαρή ηλικία, είχες έναν οδηγό επιβίωσης… Όχι, μη σκέφτεσαι πως είναι ένα είδος οπλοστασίου για κάποιον πόλεμο όλα αυτά. Ήταν μια στάση ζωής, έγιναν δεύτερη φύση στον καθένα μας.
Φαντάζομαι πως ανάλογα φίλτραρες και τους ανθρώπους που σε πλησίαζαν στην πορεία της καριέρας σου… Αυτό γινόταν εντελώς μηχανικά. Είναι στον πυρήνα του χαρακτήρα μου και δεν πρόκειται να αλλάξει αυτό.
