Τη δική του ανασκόπηση για τη χρονιά του 2016, έκανε ο Λάκης Λαζόπουλος. Σε κείμενό του με τίτλο «Να πάει και να μην ξανάρθει» που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα altsantiri.gr ο Λάκης Λαζόπουλος αναφέρει:
«Το 2016 φεύγει. Οι φόροι όμως μένουν, ο ΕΝΦΙΑ μένει, η απελπισία μένει και μαζί με την μάταιη προσμονή, θα πίνουν πικρό καφέ στον προθάλαμο του μέλλοντος».
Μεταξύ άλλων ο Λάκης Λαζόπουλος επισημαίνει:
«Όλη η ανεργία προέρχεται από τον ιδιωτικό τομέα. Κάνεις δημόσιος υπάλληλος δεν έχασε τη δουλειά του. Η Αριστερά προστατεύει τους δημόσιους υπαλλήλους και τους συνταξιούχους και πολύ καλά κάνει. Το ίδιο όμως πρέπει να κάνει και με τον ιδιωτικό τομέα.
Είναι απαραίτητο να προστατευτεί και ο ιδιωτικός τομέας, τον οποίον η Αριστερά ξέχασε ότι υπάρχει στη χώρα αυτή.»
Ολόκληρο το κείμενο:
"Το 2016 φεύγει. Οι φόροι όμως μένουν, ο ΕΝΦΙΑ μένει, η απελπισία μένει και μαζί με την μάταιη προσμονή, θα πίνουν πικρό καφέ στον προθάλαμο του μέλλοντος.
Αλυσοδεμένη η χώρα εδώ και εφτά χρόνια στον βράχο των μνημονίων, ως νέος Προμηθέας Δεσμώτης, κατασπαράσσεται από τα όρνεα των δανειστών.
Είμαστε η πρώτη χώρα αποικία της Ευρώπης, είμαστε κρατίδιο της Γερμανίας, όπου ο νέος τύραννος του αιώνα μας, ο κύριος Σόιμπλε κάθε μέρα μας υβρίζει, μας εμπαίζει, μας κοροϊδεύει, απαιτεί και συνθλίβει ανενόχλητος τη χώρα μας. Μας πατάει κάτω, όπως πατάμε τη γόπα ενός τσιγάρου για να σβήσει.
Προστάτες του οι απανταχού πληρωμένοι της δημοσιογραφίας, με τους δικούς μας προεξάρχοντες και προεξέχοντες, οι οποίοι παραχαράσσουν την ιστορία με σκοπιμότητα για την οποίαν ελπίζω να μιλήσει κάποτε ο ιστορικός του μέλλοντος. Και εύχομαι ολόψυχα να μην είναι κι αυτός εντεταλμένος.
Εφτά χρόνια μετά, το χρέος δεν είναι βιώσιμο και η υποταγή στη λογική αυτή δημιουργεί ασφυκτικό αδιέξοδο. Συνεχίζουμε να πληρώνουμε αυτό που δεν αποπληρώνεται. Το χρέος αυτό είναι άπειρο. Μόνο εάν γίνει συγκεκριμένο και βιώσιμο μπορεί η χώρα να περάσει στην ανάπτυξη. Αλλιώς η ανάπτυξη θα είναι μονίμως καθ’ οδόν.
Οι δανειστές είναι αδίστακτοι. Δεν υπάρχει άλλη λέξη. Είναι δημοσιονομικά τέρατα. Βλέπω στις ταινίες όπου τερατόμορφα όντα και βάρβαροι με τσεκούρια κόβουν κεφάλια και μπροστά στον Σόιμπλε μου φαίνονται αστείοι.
Είναι αυτοί όλοι οι Κομισσιονάριοι τα χειρότερα τέρατα, τα τέρατα του αιώνα μας, οι γραβατωμένοι αληταράδες που κατασπαράσσουν χώρες με το δίκιο του δανειστή παραμάσχαλα. Ο πιο μοντέρνος μεσαίωνας. Δεν σε καίνε στην πυρά, σε καίνε στα δάνεια.
Όμως κάποιοι παρέδωσαν τη χώρα μας σ΄αυτούς. Πρώτος στην εθνική ιστορία υποταγής, ο Σημίτης, έθεσε τα θεμέλια της υπερχρέωσης και ο Γιώργος Παπανδρέου που τον διαδέχτηκε στο ΠΑΣΟΚ, υπέγραψε την καταστροφή της χώρας με την ένταξη στο ΔΝΤ. Τώρα γυρνάει στα γυμναστήρια και τρέχει στον διάδρομο, αλλά χωρίς να τον κυνηγάει κανένας, φορώντας γυαλιά Oakley, ο καταστροφέας των ζωών μας.
Όλοι αυτοί όμως θα παραμείνουν στο απυρόβλητο, θα έρχονται και θα επανέρχονται στην εξουσία με διαφορετικές μορφές.
Είναι οι άνθρωποι του γερμανικού μπλοκ. Σημίτης, Κυριάκος, Βενιζέλος (μετά τα υποβρύχια), Άδωνις (μετά την στροφή του και την στήριξη των γερμανικών εξοπλισμών), Θεοδωράκης (γεννημένος πρόθυμος).
Ετοιμάζονται τώρα να φτιάξουνε ένα κεντροαριστερό κόμμα Σημιτικής ραφής, το οποίο θα ενώσουν μετεκλογικά με τον Κυριάκο. Εκεί μέσα θα φορτωθεί και ο Βενιζέλος ώστε να μη μετακομίσει μόνος του στον Κυριάκο αλλά μέσω σχηματισμού για τη σωτηρία της πατρίδας, και τα λοιπά και τα λοιπά.
Από την άλλη πλευρά είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και το ΠΑΣΟΚ της Γεννηματά, οι οποίοι όμως δε βρίσκονται σε μεταξύ τους συνεννόηση. Η Χρυσή Αυγή είναι απομονωμένη, αλλά εάν χρειαστεί να συνεργαστεί θα πάει κατά εκεί που νιώθει πιο συγγενής.
Η ακροδεξιά είναι το «άτακτο» παιδί της δεξιάς. Η δεξιά είναι η μανούλα που το γέννησε.
Ακούσαμε αυτές τις μέρες ότι και τον Σαμαρά ο Σόιμπλε τον έριξε. Ασφαλώς δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Αυτή είναι μία από τις συνήθεις κατασκευασμένες ειδήσεις των γερμανικών υπηρεσιών, σε συνεργασία με το εγχώριο αληταριό. Θέλει να μας πει η είδηση αυτή ότι ο Σόιμπλε δεν διακρίνει δεξιούς και αριστερούς, αλλά απομακρύνει αυτούς οι οποίοι δεν τηρούν απλά το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής. Ο Σόιμπλε θέλει υποτακτικούς, θέλει κυβερνήσεις προφυλακτικά κι όποιος αντέχει τον τρελαίνει.
Αυτά είναι όσα συμβαίνουν, αλλά δεν είναι αυτά τα οποία αφορούν τους Έλληνες σε πρώτο βαθμό. Τον Έλληνα σήμερα τον απασχολεί ότι απλά δεν μπορεί να ζήσει.
Ότι παλεύει με τεράστια δυσκολία, καθημερινά, για τα πιο απλά πράγματα. Ότι μετράει τις μπουκιές του, ότι έχει περιορίσει τα πάντα, ότι όλη τη μέρα πληρώνει φόρους και άλλους φόρους, με χειρότερο τον ΕΝΦΙΑ, αυτό το τρισάθλιο κατασκεύασμα του Βενιζέλου που μαζί με το PSI και τον νόμο περί ΜΗ ευθύνης υπουργών, που είναι δικής του εμπνεύσεως, τον κατατάσσουν στους σκληρότερους της μεταπολίτευσης.
Η κατάσταση όμως δεν παλεύεται και την ευθύνη δεν μπορεί να την έχει άλλος παρά η κυβέρνηση που κυβερνάει. Το η ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ δεν πρέπει να μείνει στην ιστορία ΩΣ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΔΕΞΙΑ.
Η ανεργία ήτανε στο 27%, ακούμε ότι πήγε στο 23%, αλλά έχουνε φύγει 300 χιλιάδες νέοι άνθρωποι. Αν αυτοί προστεθούνε η ανεργία είναι πάνω από το 30%.
Η Δεξιά δεν τους μέτραγε, αλλά η Αριστερά ας τους μετρήσει.
Όλη η ανεργία προέρχεται από τον ιδιωτικό τομέα. Κάνεις δημόσιος υπάλληλος δεν έχασε τη δουλειά του. Η Αριστερά προστατεύει τους δημόσιους υπαλλήλους και τους συνταξιούχους και πολύ καλά κάνει. Το ίδιο όμως πρέπει να κάνει και με τον ιδιωτικό τομέα.
Είναι απαραίτητο να προστατευτεί και ο ιδιωτικός τομέας, τον οποίον η Αριστερά ξέχασε ότι υπάρχει στη χώρα αυτή.
Οι επιχειρήσεις πληρώνουν τους εργαζόμενους, όσες ακόμα πληρώνουνε, σε τρεις μήνες, σε οκτώ, σε 12. Και σχεδόν σύσσωμος ο ιδιωτικός τομέας ζει με έναντι.
Ζούμε στον αστερισμό του έναντι.
Αλλά οι φόροι δεν πληρώνονται έναντι. Το κράτος αντιμετωπίζει το ίδιο τον δημόσιο υπάλληλο και το ίδιο τον ιδιωτικό, ενώ παρέχει παντελώς διαφορετική προστασία. Δηλαδή ο δημόσιος υπάλληλος, ο οποίος εισπράττει, μπορεί να είναι και συνεπής τους φόρους του.
Ο ιδιωτικός υπάλληλος που παίρνει έναντι, πως έχεις απαίτηση να είναι συνεπής απέναντι στις υποχρεώσεις του; Και βεβαίως δεν θα πάει το αφεντικό φυλακή που δεν τον πληρώνει, αλλά ο εργαζόμενος παρότι δεν πληρώνεται.
Νομίζω ότι η Αριστερά έχει αποκτήσει μία εχθρική σχέση με τους ιδιώτες και δημιουργεί μία διαχωριστική γραμμή προστασίας, η οποία δεν είναι ανεκτή από την κοινωνία.
Εκεί άλλωστε είναι που έχει κερδίσει πόντους ο Μητσοτάκης, επειδή ακριβώς εισπράττει τη δυσφορία αυτή. Το μίσος, στις οικονομικές κρίσεις και στις δύσκολες εποχές, είναι το φυτό που ανθίζει. Αυτοί που χάνουν τις δουλειές τους στον ιδιωτικό τομέα θέλουν να χάσουν τις δουλειές τους οι «τεμπέληδες» στο δημόσιο τομέα.
Ο θυμός μονοδρομεί τις σκέψεις.
Τι λέει ο κόσμος εδώ στο ταξί σου που μπαίνει, ρώτησα έναν ταξιτζή.
-Έχει θυμό, λέει. Θα του δείξω εγώ του Τσίπρα.
–Τον Μητσοτάκη δεν τον ξέρουνε, του λέω; Δεν είναι καινούργιος να πεις.
-Α! Μου λέει ο Έλληνας δεν έχει πρόβλημα αν ο κλέφτης είναι κλέφτης, ο Έλληνας δεν θέλει ο φίλος του να του πει ψέματα. Θεωρεί ότι ο Τσίπρας δεν του εξηγήθηκε σταράτα.
Μεταφέρω ακριβώς τα λόγια, επειδή πάντα τα λόγια των άλλων τα προσέχω σαν γυαλικά, για να μη σπάσουν στο δρόμο.
Υπάρχει λοιπόν η αδιαφορία της Αριστεράς απέναντι στον ιδιωτικό τομέα και μία εχθρότητα, η οποία εξαντλείται σε μία άνευ προηγούμενων φορολόγηση διαλυτική της ζωής, του μέλλοντος και της προοπτικής.
Οι Έλληνες ψήφισαν ΟΧΙ στο δημοψήφισμα έχοντας μια νοητή γραμμή στην οποία η χώρα θα μπορούσε να προχωρήσει μπροστά. Δεν μπορούμε λοιπόν να πάμε πίσω. Η Αριστερά μετρώντας τις συνέπειες του να πάει η χώρα στη δραχμή υπαναχώρησε.
Αλλά είδε πόσο δύσκολο είναι να επιβάλλει ακόμα και αυτό το επίδομα που αποφάσισε να δώσει στους συνταξιούχους. Σηκώθηκε αμέσως ο Σόιμπλε να τη βάλει τιμωρία.
Ο Σόιμπλε, αν μετρήσουμε τις δηλώσεις που έχει κάνει για τη χώρα του και για τη χώρα μας να είστε σίγουροι ότι έχει κάνει περισσότερες δηλώσεις για μας. Και είναι όλες δηλώσεις μίσους, εχθρότητας και τιμωρίας.
Όπως και να έχει η Αριστερά έκανε πίσω και πηγαίνοντας πίσω θα συναντήσεις και τον Μητσοτάκη, θα συναντήσεις και τον Σαμαρά, θα συναντήσεις και την μεταπολίτευση η οποία έχει βρωμίσει τον τόπο.
Όμως αυτή είναι η μοίρα του καθαρού νερού όταν μπλέξει με το βρώμικο. Βρωμίζει κι αυτό.
Το 2017 η Ελλάδα έχει έναν δρόμο. Μπροστά. Αλλιώς θα πέσουμε ξανά στον βόθρο της μεταπολίτευσης.
Θα είναι πρωθυπουργός ο Μητσοτάκης, Πρόεδρος Δημοκρατίας ο πατέρας Μητσοτάκης, η Ντόρα βέβαια στο ταμείο (εννοώ στο υπουργείο οικονομικών), οι Βενιζέλος και Άδωνις σε ρόλο δεξιού και αριστερού εξαπτέρυγου. Ο Κώστας Μπακογιάννης θα ηγείται κεντροαριστερού συνασπισμού, ο οποίος θα διαδεχθεί τον Κυριάκο, όταν κάνει κι αυτός τη βόλτα του πάνω στα πτώματα της κρίσης.
Τα κόμματα πρέπει να απαντήσουν γραπτώς, χωρίς περιστολές και χωρίς βρώμικες υποπαράγραφους.
Είναι το χρέος βιώσιμο; Θέλουμε να κοπεί το χρέος όλοι μαζί; Θέλουμε το ΔΝΤ να συνεχίσει να είναι στη χώρα μας;
Χρειάζεται κοινή απόφαση για αυτό το μείζον θέμα. Από όλους.
Όχι ήξεις-αφίξεις. Όχι δόλιες απαντήσεις, όχι απαντήσεις που να αποφεύγουν να απαντήσουν. Με σαφήνεια. Να απαντήσουν τα κόμματα με σαφήνεια απόλυτη.
Ποιες είναι οι θέσεις τους. Δεν μπορεί η Αριστερά να υπόσχεται τέλος των μνημονίων και να υπογράφει το τρίτο και δεν μπορεί ο Μητσοτάκης να υπόσχεται παροχές και καλύτερη ζωή, και με ένα τηλεφώνημα να αρνείται να δοθεί και αυτό το μικρό επίδομα στους συνταξιούχους.
Και ένας λαός δεν πρέπει να ξεχνάει ότι δε χρειάζεται να πορεύεται μόνο με αυτούς που είναι μπροστά του.
Μπορεί να επιβάλλει καινούργιους ανθρώπους στην ιστορία, όχι καναλο-τοποθετημένους ούτε Γερμανο-φτιαγμένους. Ούτε εντεταλμένους των μεγαλοσυμφερόντων.
Το 2017 έχουμε έναν μόνο δρόμο. Μπροστά. Ανατρεπτικά μπροστά.
Υ.Γ.: Δεν μου αρέσει να χρησιμοποιώ το site για να απαντώ ποτέ σε πράγματα που αφορούν εμένα τον ίδιο. Το θεωρώ στοιχειώδη σεβασμό απέναντι στους αναγνώστες.
Έμαθα πάντα να κάνω υπομονή και να περιμένω. Ένα είναι σίγουρο πως όταν θα μιλήσω θα είμαι πολύ σαφής.
Καλή μας χρονιά!
Με Υγεία. Υγεία. Υγεία!
Υ.Γ. 2: Στεναχωρήθηκα που κατέβασαν αυτή την ρόδα από το Σύνταγμα. Δεν πρόλαβα να δω την Αθήνα από ψηλά. Κρίμα. Θα βλέπαμε την εξαθλίωση πανοραμικά. Θα παραμείνουμε λοιπόν στα κοντινά πλάνα.
Μεταξύ μας, αυτό το 2016 να πάει και να μην ξανάρθει".
