Θύμιζε διαδήλωση αλληλέγγυων και Παλαιστινίων (φερμένων από καραβιές μεταναστών), κάποιοι από τους οποίους κρατούσαν μαχαίρια και ανέμιζαν σημαίες της Παλαιστίνης προσδίδοντας πολυπολιτισμική χροιά στην γιορταστική ατμόσφαιρα της Πρωτοχρονιάς, όπου κυριαρχούσαν τα τραγούδια του Πορτοκάλογλου και της Σάττι (στα ελληνικά και τα αραβικά, με εξαίρεση ένα folk παραδοσιακό σε βουλγάρικη γλώσσα, που ξύπνησε αναίτια εθνικούς συνειρμούς αναβίωσης του βουλγαρικού αλυτρωτισμού σε Μακεδονία και Θράκη στις αρχές και τα μέσα του περασμένου αιώνα...

Η ανυπαρξία των σημαιών Ελλάδας και Κύπρου στους πανηγυρισμούς για το Νέο Έτος ήταν προκλητική και εκλήφθηκε δικαιολογημένα από πολλούς σαν μήνυμα ουδετεροπατρίας των διοργανωτών προς τους Ελλαδίτες και Ελληνοκύπριους, οι οποίοι περίμεναν επί ματαίω μια κάποια υπενθύμιση που σηματοδοτεί το ''ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ'' της εισβολής του τουρκικού Αττίλα πριν από 50 χρόνια στην Κύπρο.

Αλλά ποιος συγκινείται πλέον από τους έχοντες και κατέχοντες εξουσία (συμπεριλαμβανομένων και των αυτοδιοικητικών) στη θέα του κυματισμού της ελληνικής και κυπριακής σημαίας, όταν κοινό μυστικό είναι ότι ο αριστερόστροφος ή δεξιόστροφος ψευτοπροοδευτισμός έχει υπερκεράσει τον άδολο πατριωτισμό δοκιμάζοντας τις αντοχές του Ελληνισμού σε Ελλάδα και Κύπρο, ενώ ξεθωριάζει ταχύτατα ο κύριος και ιερός στόχος του για διάσωση και απελευθέρωση της Κύπρου από τον Αττίλα;

Η τάλαινα ανθρωπότητα με τις εστίες πολέμου ανά τον κόσμο από την Ουκρανία στη Νικαράγουα και το Ναγκόρνο Καραμπάχ (μέχρι πρότινος) μέχρι την τελευταία στην Μέση Ανατολή και τη Γάζα, έχει προφανώς μεγαλύτερη σημασία για πολλούς ημεδαπούς σε Ελλάδα και Κύπρο.

Ημεδαπούς της Αριστεράς (εθνομηδενιστές ή θιασώτες της ουδετεροπατρίας), οι οποίοι επιδίδονται από χρόνια σε αγώνες υπεράσπισης των εθνικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων των ξένων που δεινοπαθούν, ενώ αδιαφορούν για τις ματωμένες καρδιές οι οποίες χτυπούν στο ρυθμό της Ελλάδας σε Βόρειο Ήπειρο και Κύπρο.

Τις ματωμένες καρδιές των διωκόμενων ή φυλακισμένων Ελλήνων Βορειοηπειρωτών αδελφών μας στην Αλβανία του Χότζα, του Αλία και του Ράμα, αλλά και εκείνες των υπό τουρκική κατοχή Ελλήνων της Κύπρου στο 37 % της βόρειας Κύπρου.

Μιλώ για τους Έλληνες της Κύπρου και κατακλύζομαι από αγιάτρευτη λύπη για το ανεπίλυτο πρόβλημα της κυπριακής τραγωδίας που διαιωνίζει την τουρκική παρουσία στην Κύπρο και προβάλλει ως φόβητρο την επιλογή μεταξύ δύο κακών: αυτήν της διχοτόμησης (σήμα κινδύνου για τουρκοποίηση όλης της νήσου) και την άλλη της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας (με την ίδια τελική κατάληξη, αφού θα πάψει να υφίσταται ''Κυπριακή Δημοκρατία'').

Φέρνω στον νου μου ασυναίσθητα την αδυσώπητη πραγματικότητα που αντιμετωπίζω όποτε μπαίνω σε κυπριακές ιστοσελίδες. Την πραγματικότητα του σταδιακού αφελληνισμού μεγάλης μερίδας Κυπρίων (από ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ κυρίαρχα), την οποία αντιμετωπίζω με πόνο ψυχής, έτοιμη να δεχτώ προπηλακισμούς εκ μέρους τους στο όνομα της Ελλάδας, προκειμένου να υπερασπιστώ την ελληνικότητά τους.

Ήδη όλο και περισσότεροι την αρνούνται επιδεικτικά παπαγαλίζοντας σε άπταιστα αγγλικά (αλλά τραγικά ελληνικά, δείγμα χαλάρωσης των συνεκτικών δεσμών μας) τα των παλαιών ευθυνών της ελληνικής Χούντας για την τουρκική εισβολή το '74 και των νεότερων ευθυνών της ποντιοπιλατικής Ελλάδας που επενδύει στην ελληνοτουρκική συμφιλίωση.

Επενδύει στην ''ελληνοτουρκική φιλία'' πετώντας εκτός πλαισίου συζήτησης των ελληνοτουρκικών διαφορών το επιμολυσμένο επί μισό αιώνα από αντιπαραθέσεις, εγωισμούς, λανθασμένους χειρισμούς, αντιπαλότητες και υπονομεύσεις μεταξύ ελλαδικών και ελληνοκυπριακών ηγεσιών Κυπριακό Ζήτημα, που είναι ζήτημα βάναυσης τουρκικής εισβολής και παράνομης κατοχής του 37% της οριζόμενης πλέον ως χώρου γεωγραφικών συντεταγμένων στους χάρτες του ΝΑΤΟ Κύπρου...

Με δεδομένη την εγκατάλειψη από την Ελλάδα της Μεγαλονήσου στην μοίρα της (τουλάχιστον αυτή η εντύπωση δίνεται, κάτι που αυγατίζει τον ανθελληνισμό των αρνητικά διακείμενων προς την Ελλάδα Ελληνοκυπρίων) φαντάζει, δυστυχώς, δώρον άδωρον η έμπρακτη μεταμέλεια της μάνας προς την κόρη (τελευταία κοιτίδα του Ελληνισμού στην Ανατολική Μεσόγειο) και φτερό στον άνεμο η θυσία των παλικαριών της πρώτης το '74, για να υπερασπιστούν την λευτεριά της δεύτερης.

Φτερό στον άνεμο η θυσία των 344 κομάντος της ελληνικής επιχείρησης αυτοκτονίας με το NORATLAS ''Νίκη-4'' της 354ης Μοίρας ''Πήγασος'' (απ' τους οποίους επιβίωσε μόνο ο  Θανάσης Ζαφειρίου με άλμα στο κενό) και των Ελλήνων στρατιωτικών που έπεσαν ηρωικά στα πεδία μάχης της Κύπρου.

Στρατιωτικών που πρέπει να τιμούμε δια βίου, μαζί με τους κυπριακής καταγωγής ήρωες, στην Κύπρο και την Ελλάδα.Την Ελλάδα που, μετά την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και τους βιβλικούς σεισμούς στην Τουρκία (Φεβρουάριο 2022 και '23, αντίστοιχα) -- αντί να αξιοποιήσει σε ηγετικό επίπεδο, από κοινού με την Κυπριακή ηγεσία, το νέο γεωπολιτικό περιβάλλον για να εκπονήσει εθνικό σχέδιο κυπριακών συμφερόντων με στόχο την απελευθέρωση του 37 % από τον τουρκικό στρατό κατοχής -- έμπλεξε την ανθρωπιστική και φιλειρηνική της διάθεση με τα εθνικά προτάγματα του Ελληνισμού σε Ελλάδα (Θράκη-Αιγαίο) και Κύπρο.

Η Αθήνα, βολεμένη προφανώς από τις διαβεβαιώσεις των ''προστατών'' μας, πείστηκε εύκολα -- όπως έδειξε η ''Διακήρυξη των Αθηνών'' (7 Δεκεμβρίου '23) με το casus belli εν ενεργεία και το ΔΕΑΧ απενεργοποιημένο -- περί των αγαθών προθέσεων της Άγκυρας και της θέλησής της να... αλλάξει πολιτική δια στόματος Ερντογάν (βλ. αναφορά του στα 'αδέλφια' Έλληνες και Τούρκους'').

Έτσι οι δικοί μας ανταπέδωσαν τις ευχαριστίες του Τούρκου Προέδρου με γονυκλισίες (βλ. το ''ευ παρέστης'' Γεραπετρίτη στον Ερντογάν), αφού προηγουμένως κατάπιαν αμάσητες τις δηλώσεις του ότι η Θεσσαλονίκη ήταν, πριν 100 χρόνια, ''αναπόσπαστο μέρος της επικράτειας της πατρίδας'' του , ''όπως η Γάζα''...

Αφού προηγουμένως αρνήθηκαν να ενεργοποιήσουν (με συναπόφαση και των άλλων κομμάτων) τον ορισθέντα από το Δόγμα Ενιαίου Αμυντικού Χώρου (ΔΕΑΧ, 1995-2000) Άξονα Άμυνας Ελλάδας-Κύπρου, που ορίζεται από τη γραμμή Θράκη-Αιγαίο-Κύπρος.

Φευ! Τα αρνήθηκαν όλα αυτά υπέρ της Κύπρου, αλλά -- σε αγαστή συμφωνία με την κυπριακή ηγεσία -- οι Έλληνες κυβερνητικοί υιοθέτησαν τον τουρκοδιζωνικό γκρεμό (βλ. ''Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία με πολιτική ισότητα''), προς εξημέρωση της Σκύλλας του τουρκικού αναθεωρητισμού και της Χάρυβδης του ολέθριου κατευνασμού, τον οποίον ακολουθούν πιστά απ' το 1996 (καθ' υπόδειξη των ξένων) Ελλάδα και Κύπρος.

Τόσο η υποτίμηση του τουρκικού αναθεωρητισμού όμως, όσο και η διαιώνιση του κατευνασμού ως πολιτική αντιμετώπισή του. έχουν αποδειχθεί επικίνδυνες επιλογές. Γι' αυτό θα πρέπει να δώσουμε μεγαλύτερη προσοχή στη διαχρονική τουρκική στόχευση και αδιαλλαξία που τείνουν να γονατίσουν διακυβερνητικά Ελλάδα και Κύπρο, την πλήρη κατάκτηση της οποίας ονειρεύεται διαχρονικά η Τουρκία.

Αυτό αποκαλύπτουν (ενδεικτικά, τουλάχιστον) δηλώσεις δικών μας από το 2016 και εντεύθεν περί προσφοράς ελληνικών μικρονήσων και βραχονησίδων στην Τουρκία (''η οποία έχει δικαιώματα στο Αιγαίο''), δεδομένων εθνικών απωλειών μας στη Χάγη, ''συνεκμετάλλευσης'' του Αιγαίου κλπ, με τελευταία την προ ημερών δήλωση Συρίγου για ''παρωχημένη'' Συνθήκη της Λωζάνης, που συνιστά ουσιαστικά πλήρη ευθυγράμμιση με τον τουρκικό αναθεωρητισμό και τα συμφέροντα της Τουρκίας.

Αυτό αποκαλύπτουν με τις κατά καιρούς δηλώσεις τους και οι διαθέσεις ''παράδοσης'' στον τουρκικό επεκτατισμό Κυπρίων πολιτικών, με κορυφαία τη δήλωση του πρώην αναπληρωτή προέδρου του ΔΗΣΥ Χάρη Γεωργιάδη ο οποίος περιέγραφε το 2021 ως τετελεσμένη τη διχοτόμηση προς οδυνηρή έκπληξη όλων.

Με δεδομένα αυτά, θα πρέπει η Λευκωσία, με πολιτική φρόνηση και συναίσθηση της εθνικής της ευθύνης για επιβίωση της Κυπριακής Δημοκρατίας, να καταστήσει απόρθητη εξοπλιστικά την Εθνική Άμυνα της Κύπρου, ώστε να είναι σε θέση να αποκρούσει επιτυχώς τρίτη τουρκική εισβολή, πολλαπλασιάζοντας ταυτόχρονα τις διπλωματικές της προσπάθειες για αποκατάσταση της ενότητας του νησιού με συμμετοχή και των μη τουρκόψυχων Τουρκοκυπρίων.