Πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες ἡ Ἐκκλησία μας ἑόρτασε τήν παγκόσμιο ὕψωση τοῦ τιμίου καί ζωο­ποι­οῦ Σταυ­ροῦ· καί σήμε­ρα, Κυ­ριακή μετά τήν Ὕ­ψω­ση, μᾶς ὑπενθυ­μί­ζει μέ τό εὐαγγελικό ἀνά­γνωσμα τή σημασία τοῦ Σταυροῦ στή ζωή μας. Διότι μπορεῖ ὁ Χριστός νά ἀνῆλθε στόν σταυρό γιά τή σωτηρία μας, μπορεῖ ὁ Σταυρός του νά ἀποτελεῖ σύμβολο δυ­νάμεως καί ἐλπίδος γιά ὅσους πιστεύουν σ᾽ Αὐτόν, ὅμως δέν ἀρκεῖ μό­νο ἡ θεωρητική πί­στη, χρειάζεται καί ἡ πρακτική ἀπόδειξή της. Καί αὐτή γίνεται μέ τόν τρόπο πού μᾶς ὑποδει­κνύει ὁ Χριστός στό ση­με­ρινό εὐαγγελικό ἀνά­γνω­σμα, λέγοντας: «Ὅ­στις θέλει ὀπί­σω μου ἐλθεῖν ἀπαρνη­σά­σθω ἑαυ­τόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκο­λου­θεί­τω μοι».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

γράφει ο  Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων

Τά λόγια τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι μόνο μία πρόσ­κληση, εἶναι ταυ­τό­χρονα καί ὁ καθορι­σμός τριῶν προϋπο­θέ­σεων πού τίθενται προ­κειμένου νά ἀποδείξει ὁ ἄνθρωπος τήν πίστη του καί νά οἰκειωθεῖ τή σωτηρία καί τή λύτρω­ση πού τοῦ προσέφερε ὁ Χριστός μέ τή σταυρική του θυσία.

Ἡ πρώτη προϋπόθεση εἶναι ἡ ἐλεύθερη βού­λη­ση τοῦ ἀνθρώπου πού ἐπιλέγει αὐτόν τόν δρόμο. Ὁ Χριστός εἶναι σαφής. Κανείς δέν εἶναι ἀνα­γκασμένος νά τόν ἀκολουθήσει. Κανείς δέν πιέζεται καί κανείς δέν ἐκβιάζεται. «Ὅστις θέλει». Μόνο ὅποιος θέ­λει μπορεῖ νά τόν ἀκο­­λου­θήσει.

Ἡ δεύτερη προϋπό­θε­ση εἶναι ἡ ἄρ­νηση τοῦ ἑαυτοῦ μας. «Ἀπαρνη­σά­σθω ἑαυτόν». Ὅ,τι μᾶς κρατᾶ δε­­­σμίους μέ τίς συνήθειες καί τά πά­θη μας, ὅ,τι μᾶς δένει μέ τά γήι­να καί τά ἐγ­κό­­σμια, ὅ,τι δυσκο­λευ­ό­μαστε νά τό ἀποχωρι­σθοῦ­με, ἀκό­μη καί ἐάν δέν εἶναι κακό, ἀκόμη καί ἐάν δέν εἶναι ἐφάμαρτο, δέν εἶναι συμβατό μέ τήν ἀπόφασή μας νά ἀκολουθήσουμε τόν Χρι­στό.

Πολλές φορές ἐ­μεῖς οἱ ἄν­θρω­­ποι νομίζουμε ὅτι μποροῦμε νά τά συνδυ­ά­­σουμε ὅλα. Πιστεύ­ου­με ὅτι μποροῦμε νά ζοῦ­­με τή ζωή μας ὅπως μᾶς ἀρέ­σει, ὅπως μᾶς εὐ­χαριστεῖ καί ταυτό­χρο­να νά εἴμαστε μέλη τῆς Ἐκ­κλη­σίας, νά θεω­ροῦμε ὅτι ζοῦμε τήν ἐν Χριστῷ ζωή. Ὅμως ὁ Χρι­­στός τό διευκρινίζει: ὅσοι τόν ἀκο­λουθοῦν πρέ­πει νά εἶναι ἀπό­λυ­τα ἀφοσιωμένοι σέ Ἐ­κεῖνον· νά μήν λοξο­δρο­­­­μοῦμε, νά μήν ἀλ­λοι­­­­θωρί­ζουμε, γιατί δια­φορετικά δέν εἶναι δυνα­τόν νά τόν ἀκο­λου­­θήσουμε· δέν εἶ­ναι δυ­­νατόν νά δουλεύ­ου­με «δυσί κυρίοις».

Ἐάν θέλουμε, λοιπόν, πράγματι νά ἀκολουθήσουμε τόν Χρι­­­στό, τό­­τε θά πρέπει νά ἀ­παρ­νηθοῦμε κατά τό δυνατό τόν ἑαυ­τό μας, νά κλείσουμε τά αὐ­τιά μας στίς σειρῆ­νες τοῦ κό­σμου καί νά προ­ση­­λω­θοῦμε στόν Χρι­στό, τόν ὁποῖο δέν θά πρέπει νά χάσουμε ἀπό τά μάτια μας καθ᾽ ὅλη τήν ἐπίγεια πορεία μας.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Βέβαια ἡ ἀπάρνηση τοῦ ἑαυτοῦ μας, πού ζη­τᾶ ὁ Χριστός, δέν εἶναι μία στιγμιαία ἀπόφαση ἤ πράξη, εἶναι ἕνας διά βίου ἀγώνας, τόν ὁποῖο θά πρέπει νά ἀγωνιζό­μα­στε καθημερινά. Καί ἀπαι­τεῖται, διότι διαφο­ρε­τικά δέν θά μπορέ­σουμε νά ἀνταπεξέλ­θου­­με στήν τρίτη προ­ϋπόθεση, ἡ ὁ­ποία εἶναι νά ση­κώσουμε τόν σταυ­­ρό μας.

«Ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ», ζη­τᾶ ὁ Χριστός ἀπό ὅσους θέλουν νά τόν ἀκολουθήσουν. Δέν γί­νε­ται, λοιπόν, νά ἀ­κο­­λου­θοῦμε τόν Χρι­στό χωρίς νά σηκώνου­με τόν σταυ­ρό μας. Δέν γί­νεται νά ἀκο­λουθοῦμε τόν Χριστό χωρίς κό­­­πο καί χωρίς θυσίες, χωρίς δυ­σκο­λίες καί χω­ρίς δάκρυα. Διότι κα­νέ­νας σταυρός δέν εἶ­ναι ἀνώδυ­νος, κανέ­νας σταυρός δέν εἶναι ἐλα­φρύς· καί γι᾽ αὐτό ὁ Χρι­­στός θέ­τει ὡς προϋ­πό­θεση γιά νά σηκώ­σουμε τόν σταυρό μας τήν ἄρ­νηση τοῦ ἑαυτοῦ μας. Μόνο ὅταν εἴμαστε ἀ­πο­­δεσμευμένοι ἀπό ἄλ­λα βάρη, θά μπορέ­σου­με νά ἄρουμε τόν σταυ­ρό μας. Διαφορε­τι­κά δέν θά ἀντέ­ξουμε τό βάρος του καί θά λυγί­σουμε καί θά ἐγκατα­λείψουμε τήν προ­σπάθεια. Καί ὁ στόχος μας εἶναι νά φθάσουμε στό τέλος, νά φθάσουμε στόν σκοπό μας.

Ἄς ἀγωνιζόμαστε, ἀδελφοί μου, γιά νά ἐκπληρώνουμε αὐτές τίς προϋποθέσεις πού ἔθεσε ὁ Χριστός, ὥστε νά αἴρουμε  καί ἐμεῖς τόν σταυρό μας μέ ὑπομονή καί νά φθάσουμε στόν προο­ρισμό μας ἑνωμέ­νοι μαζί του γιά νά ἀπολαύσουμε τήν αἰ­ω­­νία ζωή πού Ἐκεῖνος μᾶς χά­ρισε μέ τή σταυρική του θυσία.