Στην σκιά της πανδημίας επιχειρούνται αλλαγές όπως η επιδιωκόμενη συγχώνευση της Αρχής Εξέτασης Προδικαστικών Προσφυγών με την Ενιαία Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Συμβάσεων.
Οι γνωρίζοντες αναφέρουν ότι πρόκειται για θεσμική οπισθοδρόμηση που θα βλάψει, ανεπανόρθωτα, τη διοικητική αποτελεσματικότητα και των δύο Αρχών. Και κυρίως θα οδηγήσει στην ουσιαστική κατάργηση της Αρχής που εκδικάζει με συνέπεια όλες τις προσφυγές στα δημόσια έργα, εν μέσω πανδημίας και απευθείας αναθέσεων. Είναι δυνατόν;
Η Αρχή Εξέτασης Προδικαστικών Προσφυγών (ΑΕΠΠ), που θεσπίσθηκε με τον ν. 4412/16, κάλυψε, επιτυχώς μέχρι σήμερα, το σοβαρό διοικητικό και οργανωτικό κενό που υπήρχε στην ελληνική έννομη τάξη για την εμπρόθεσμη, αποτελεσματική και συνεκτική εξέταση του συνόλου των προδικαστικών προσφυγών που αφορούν τις δημόσιες συμβάσεις.
Παράλληλα, λειτουργούσε και η Ενιαία Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Συμβάσεων (ΕΑΔΗΣΥ), η οποία έχει ως κύριο αντικείμενο την επιτυχή μεταφορά του ενωσιακού δικαίου των δημοσίων συμβάσεων στην ελληνική έννομη τάξη.
Η διαφοροποίηση των αρμοδιοτήτων των δύο Αρχών εξυπηρετεί σαφέστατα το δημόσιο συμφέρον. Τώρα, όμως, επιδιώκεται η συγχώνευση των δύο Αρχών. Γιατί, άραγε; Αυτή η επιλογή θα πλήξει την αποτελεσματικότητά τους, αφού θα δημιουργήσει ανάγκες επαναπροσδιορισμού εσωτερικών αρμοδιοτήτων, θα οδηγήσει σε απώλεια πολύτιμου χρόνου με τις εκκαθαρίσεις των δύο φορέων εν όψει της σύμπτυξής τους και θα απομειώσει τη συνολική διοικητική αποτελεσματικότητά τους, λόγω του περιορισμού των πόρων.
Προς τι λοιπόν η εμμονή για αυτή η συγχώνευση, που δεν υπαγορεύεται από θεσμικούς, νομικούς ή διοικητικούς λόγους;
