Υπάρχει μια λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη βουλιμία και στην μεγάλη επιθυμία να τρως απλά και μόνο για να δοκιμάζεις κάτι διαφορετικό. Κάτι καινούργιο που στην όψη και στο άκουσμα σε τραβάει, σε παρασέρνει σαν Σειρήνα.
Θέλω να πιστεύω ότι ανήκω στην δεύτερη κατηγορία και όχι στην πρώτη. Όχι γιατί σώνει και ντε είναι αλήθεια. Αλλά γιατί ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ.
Για κάποιο λόγο με θυμάμαι από μικρό να έλκομαι περισσότερο από την εικόνα και το όνομα ενός πιάτου παρά από την γεύση του. Αλλά και το ανάποδο. Να βλέπω κάτι που δεν με ψήνει ιδιαίτερα και να μην το ακουμπάω ποτέ. Να μην δέχομαι καν να αναφερθεί ως λέξη στο σπίτι μου.
