Οδιαπρεπής Ελβετός σεισμολόγος Frederic Montandon, έπειτα από πολλές έρευνες, κατέληξε στο καταπληκτικό συμπέρασμα πως “η εμφάνιση των ιπτάμενων δίσκων είναι ένα φαινόμενο απολύτως συσχετισμένο με τους σεισμούς!” Ο Ελβετός επιστήμονας κατέληξε σε αυτό το παράξενο πόρισμα, έπειτα από τις ενδελεχείς παρατηρήσεις του πριν και μετά από τους σεισμούς του 1946 στην Ελβετία. Ο Frederic Montandon είχε δηλώσει σχετικά:

“Στις 24 Ιανουαρίου του 1946, στις 8 το βράδυ, έκανε την εμφάνισή του πάνω από τη Βέρνη ένα πελώριο φωτεινό σκάφος, που πετούσε σε χαμηλό ύψος, αλλά και με συγκλονιστική ταχύτητα. Το παράδοξο σκάφος ακολουθούνταν από μια μεγάλη λαμπερή ουρά. Την επομένη, στις 5:54 π.μ., μια γιγαντιαία φεγγοβόλος γραμμή διέσχισε τον ουρανό, αφήνοντας για λίγα δευτερόλεπτα μια λάμψη ιδιαιτέρως έντονη. Έπειτα, στο κέντρο του Βαλαί, εμφανίστηκαν σε πολλά σημεία και με διαφορετικές μορφές, πλήθος χρωματιστών φώτων, που σχηματίζονταν στιγμιαία σε χαμηλό ύψος στην ατμόσφαιρα. Στις 6:32 μ.μ., δηλαδή 23 ολόκληρες ώρες μετά την πρώτη θέαση των μυστηριωδών φωτεινών φαινομένων, ένας ισχυρότατος σεισμός συντάραξε την περιοχή…”

Οι φωτεινές αυτές εμφανίσεις, σύμφωνα με τον Ελβετό επιστήμονα, είναι παλαιότατες. Μάλιστα, κατά τον τρομερό σεισμό της Κρήτης, που συντελέστηκε κατά την ανατολή του ήλιου στις 21 Ιουλίου του 365 μ.Χ. και υπολογίστηκε πως είχε μέγεθος μεγαλύτερο των 8,5 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ, αλλάζοντας τη μορφολογία του νησιού και σκορπώντας τον θάνατο σε χιλιάδες ανθρώπους και στα παράλια της Μεσογείου, ακολουθούμενος από ένα σφοδρό τσουνάμι ύψους τουλάχιστον 12 μέτρων, είχαν αναφερθεί “τερατώδεις λάμψεις στο στερέωμα”. Παρόμοιες μυστηριώδεις φωταψίες έγιναν ορατές και σε άλλες περιόδους, προκαλώντας πάντοτε τον τρόμο και τον πανικό των κατοίκων της Γης. Έτσι, αναφέρεται ότι το 1550 μ.Χ., ένας “φωτεινός δράκος” διέσχισε τον ουρανό της Λουκέρνης, το 1645 της Μανίλας, το 1663 του Καναδά, το 1682 των Πυρηναίων, το 1743 του Παλέρμο, το 1755 της Λισαβόνας, το 1779 της Μπολόνια, το 1797 της Βενεζουέλας και το 1868 της Χιλής και του Περού, και πάντοτε συνοδεύονταν από καταστρεπτικούς σεισμούς. Ο Frederic Montandon εξηγούσε περαιτέρω:

“Οι σεισμολόγοι υποστηρίζουν πως η Γη θα πρέπει να θεωρηθεί ως μια τεράστια μηχανή θέρμανσης, στους κόλπους της οποίας παμμέγιστα σφαιρικά ρεύματα αρπάζουν το μείγμα και προξενούν πιέσεις, που μπορούν να προκαλέσουν τη διάσπαση ακόμη και βραχωδών στρωμάτων. Αυτή η διάσπαση και η επανόρθωση που έπεται, είναι το άμεσο αίτιο των σεισμών. Αλλά το γήινο μαγνητικό πεδίο αναταράσσεται προηγουμένως από όλες τις αλλαγές της στάθμης πίεσης και θερμοκρασίας των εσωτερικών στρωμάτων που επανορθώνονται. Ακριβώς, λοιπόν, αυτές οι ηλεκτρομαγνητικές αναταραχές προκαλούν τις σεισμικές λάμψεις, που κάποιοι αποκαλούν θεάσεις ιπτάμενων δίσκων. Παράλληλα, μερικά από τα φωτεινά φαινόμενα μπορούν να λάβουν διάφορα απίθανα σχήματα και να μετακινηθούν αυτομάτως, είτε μεμονωμένα είτε κατ’ ομάδα, προς όλες τις διευθύνσεις και με ταχύτητα μεταξύ των 20.000 με 25.000 χιλιομέτρων την ώρα”.

Η ρηξικέλευθη θεωρία του Ελβετού σεισμολόγου, όσο και αν φαντάζει παράδοξη, είναι, όταν εξεταστεί επιστημονικά, πολύ συζητήσιμη. Και είναι πράγματι γεγονός ότι οι περισσότερες εμφανίσεις των ουράνιων φαινομένων συμπίπτουν με την εκδήλωση ισχυρών σεισμών. Πολλοί φρονούσαν τελικά ότι οι “ιπτάμενοι δίσκοι” δεν ήταν τα “τερατώδη φαινόμενα” του παρελθόντος, αλλά ραδιενεργά νέφη ή άλλα χημικά φαινόμενα της ραδιενέργειας, άγνωστα ακόμη στον άνθρωπο, που αναπτύσσουν ισχύ πολύ μεγαλύτερη των εσωτερικών αναταραχών του πλανήτη μας. Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΕΜΠΡΟΣ”, στις 20/11/1954…