Ως πρωταγωνίστρια στην παράσταση «Νύφη κουράγιο», σε κείμενο και σκηνοθεσία του Νίκου Μουτσινά, η Ζωή Λάσκαρη αποχαιρέτισε το κοινό κάνοντας την τελευταία της υπόκλιση της και δίνοντας την υπόσχεση πως θα επιστρέψει...Αλλά δυστυχώς είναι μια υπόσχεση που δε θα μπορέσει να φέρει εις πέρας.
Η Ζωή Λάσκαρη αφιέρωσε 31 χρόνια στο κλασσικό ρεπερτόριο και συνεργάστηκε με πολλούς, ενώ προς το τέλος της καριέρας της θέλησε να ασχοληθεί με την την κωμωδία.
Για αυτό το λόγο ο Νίκος Μουτσινάς της έγραψε το έργο που ακριώς ζητούσε και κατάφερε να παίξει με την κόρη της, Μαρία-Ελένη Λυκουρέζου.
Η Ζωή Λάσκαρη ανέβηκε στο θεατρικό σανίδι το 1966, εντυπωσιάζοντας με τις πρώτες εμφανίσεις της στα έργα: “Μιας πεντάρας νιάτα” των Γιαλαμά – Πρετεντέρη, “Η παγίδα” του Pομπέρ Τομά και “Βαθιά γαλάζια θάλασσα” του Ράτιγκαν. Το εκτυφλωτικά γοητευτικό κορίτσι σαγήνευε τα πλήθη με την εξωπραγματική ομορφιά του και το ξεχωριστό υποκριτικό του στυλ.
Το κοινό τη λάτρεψε και την αγκάλιασε ολόθερμα στα “Μαριχουάνα Στοπ”, “Εραστές του ονείρου”, “Ο άνθρωπος που γύρισε από τον γύψο”, “Πώς να κερδίσετε τον άντρα σας”, “Ξυπόλητη στο Πάρκο”, “Η κυρία του Μαξίμ”.
Γεμίζει ασφυκτικά τα θέατρα, όταν ακολουθούν τα “Φρύνη, η εταίρα”, “Παντρεύομαι τον άντρα μου”, “Εγώ, εσύ και ο άλλος”, “Οι άντρες προτιμούν τις ξανθές”, “Μις Πέπσι” κ.α.
Η τελευταία φορά που πρωταγωνιστεί σε κωμωδία είναι το 1984, με το έργο του Μπιλ Μάνχοφ, “Η Ντόρις και ο γυαλάκιας”.
Από το 1990 και μετά, ο Μίνως Βολανάκης την σκηνοθετεί στην μεγάλη θεατρική επιτυχία “Καινούρια Σελίδα” του Νηλ Σάϊμον και το 1994 ο Ανδρέας Βουτσινάς στο “Ορφέας στον Άδη” του Τέννεση Ουίλιαμς.
Ακολουθούν: “Τρελοί για έρωτα” του Σαμ Σέπαρντ, “Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ” του Άλμπι, “Τρεις ψηλές γυναίκες” του Άλμπι, “Τρωάδες” του Ευριπίδη, “Το μακρύ ταξίδι μιας μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα” του Eυγένιου Ο’ Νηλ, “Η συνάντηση” του Νάντας, “Σκηνές Γάμου” και “Ευαίσθητη Ισορροπία” του Άλμπι, “Διαμάντια και μπλουζ” της Λούλας Αναγνωστάκη, “Άλμα Μάλερ” του Ρον Χάρτ, “Ρόουζ” του Μάρτιν Σέρμαν και “Ωραία Xρόνια” του Xάρολντ Πίντερ.
