Η ελληνική (και κυπριακή) πολιτική και στρατιωτική ηγεσία βρίσκεται ενώπιον ζητημάτων που, αν δεν προσεχθούν δεόντως, μπορούν να έχουν σοβαρότερες συνέπειες και από αυτές των αποφάσεων που έλαβαν οι Έξι, όταν έστελναν τον ελληνικό στρατό στον Σαγγάριο, τη υποδείξει των Αγγλογάλλων, με αποτέλεσμα την Μικρασιατική Καταστροφή του 1922.

Αλλά και αυτών που είχαν οι αποφάσεις του Δημήτριου Ιωαννίδη που, με βάση την ενθάρρυνση, τις υποδείξεις και τις διαβεβαιώσεις των Αμερικανών και των συμμάχων τους, διέταξε το πραξικόπημα στην Λευκωσία, ανοίγοντας τον δρόμο στην τουρκική εισβολή στην Κύπρο και στην καταστροφή του μισού κυπριακού ελληνισμού, το 1974.

Γιατί τώρα, στην κατάσταση που είναι η χώρα, αλλά και το διεθνές περιβάλλον, με μια κλιμακούμενη παγκόσμια σύρραξη και όλες σχεδόν τις παγκόσμιες σταθερές υπό αίρεση, τυχόν πολεμική εμπλοκή της Ελλάδας και της Κύπρου στο ηφαίστειο της Μέσης Ανατολής, με την Τουρκία, ή, πολύ περισσότερο, με τη Ρωσία, συνεπάγεται τον κίνδυνο όχι μιας Μικρασιατικής ή μιας Κυπριακής καταστροφής, αλλά ενός ελληνικού Εθνικού Ολοκαυτώματος.

Είναι σωστό αυτό που ορισμένοι περιγράφουν ως μετατροπή της Ελλάδας σε «χώρα πρώτης γραμμής», νομίζοντας ότι συνιστά δήθεν ευκαιρία «γεωπολιτικής αναβάθμισης».
Στην πραγματικότητα οι στρατιώτες που πηγαίνουν στην πρώτη γραμμή, μία συνήθως ευκαιρία έχουν. Να πεθάνουν πρώτοι.

Ο άξονας ΗΠΑ-Βρετανία-Γαλλία-Ισραήλ, όσο ποτέ άλλοτε, υπό την επιρροή των Νεοσυντηρητικών, βρίσκεται σε σφοδρότατη σύγκρουση με τον άξονα Συρία-Ιράν-Λίβανος-Ρωσία-Κίνα. Η Τουρκία αιωρείται ανάμεσα στους δύο. Αυτό σημαίνει ότι θα αυξηθούν εκθετικά οι πιέσεις για να παίξει ενεργό ρόλο η Ελλάδα και η Κύπρος σε αυτές τις αντιπαραθέσεις και ήδη έχουν αυξηθεί. Θα βρεθούν οι αφορμές, θα αναζητηθούν οι πρόθυμοι, θα γίνουν οι προβοκάτσιες αν χρειαστούν.

Τώρα παραμένουμε «αποικία χρέους» (Κοτζιάς) σε «σπείρα θανάτου» (Σόρος) προς μια «Ελλάδα –και Κύπρο– χωρίς Έλληνες» (Θεοδωράκης).

Δεν ξέρουμε αν και πως θα ξεφύγουμε από την κατάσταση αυτή. Αλλά μια εμπλοκή σε πολεμικές ιστορίες, απειλεί να φέρει άμεσα το επιδιωκόμενο στο βάθος, από τις δυνάμεις που μας επιτίθενται, είτε στην Κύπρο επιμένοντας σε λύσεις τύπου Ανάν, είτε στην Ελλάδα και την Κύπρο με οικονομικούς πολέμους, τέλος μας.

Αναστασιάδης, Exxon και Πορθητής

Μετά τις τελευταίες προεδρικές εκλογές στην Κύπρο, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης έδωσε μια μεγάλη συνέντευξη στον Φάνη Παπαθανασίου της ΕΡΤ. Ο δημοσιογράφος τον ρώτησε τι θα κάνει αν η Άγκυρα προχωρήσει σε γεωτρήσεις στην ΑΟΖ που η Τουρκία θεωρεί ότι ανήκουν στο ψευδοκράτος.

Ο Αναστασιάδης τον κοίταξε ελαφρά παραξενεμένος και του είπε, τι θέλετε να κάνουμε, θα διαμαρτυρηθούμε διεθνώς, θα θέσουμε το ζήτημα στην ΕΕ και σε όλα τα φόρουμ κ.λπ. Ο δημοσιογράφος δεν έμεινε ικανοποιημένος. Τον ξαναρώτησε πιο επίμονα, ο Αναστασιάδης τον κοίταξε ακόμα πιο παραξενεμένος και του έδωσε πάλι την ίδια απάντηση.

Υπάρχει σημαντική ομοιότητα μεταξύ των επαγγελμάτων του ηθοποιού και του πολιτικού. Υπάρχει όμως και μια μεγάλη διαφορά. Οι ηθοποιοί μελετάνε και μαθαίνουν όλο το έργο, οι πολιτικοί ξέρουν μόνο τον ρόλο τους και συχνά τον μαθαίνουν την τελευταία στιγμή.

Πολεμικά συμβούλια στο Ισραήλ;

Υποθέτουμε ότι ο κ. Αναστασιάδης, όταν έλεγε αυτά που έλεγε στην ΕΡΤ, δεν γνώριζε ότι θα έστελνε τον υπουργό του των Εξωτερικών μαζί με τον κ. Κοτζιά στο… Τελ-Αβίβ, στις 13 Σεπτεμβρίου, να συνεδριάσουν υπό τον Πρωθυπουργό Νετανιάχου, άμεσα εμπλεκόμενο σε όλες τις, αναρίθμητες και εξαιρετικά επικίνδυνες πολεμικές αναμετρήσεις στην περιοχή, για να αντιμετωπίσουν λέει την Τουρκία, παρουσία ενδεχομένως Ελλήνων και Κυπρίων στρατιωτικών.

Το site αμυντικών θεμάτων Pronews, επικαλούμενο πηγές του ΓΕΕΘΑ, την ονομάζει πολεμική σύσκεψη! Ελπίζουμε ότι πρόκειται για σαχλαμάρες, γιατί αλλιώς θα πρέπει να επαναλάβουμε το «Κύριος μωραίνει ον βούλεται απωλέσαι».

Το 1974 δεν κάναμε πόλεμο στην Κύπρο, όπως μπορούσαμε και έπρεπε, για να προστατεύσουμε τους Έλληνες του νησιού από τον τουρκικό στρατό. Θα κάνουμε άραγε τώρα για να προστατεύσουμε δήθεν τα δικαιώματα της Κύπρου επί των θαλασσών που την περιβάλλουν, ή τα συμφέροντα της Exxon, της Total, της ΕΝΙ και ένας Θεός ξέρει ακόμα ποιών, από τις γεωτρήσεις από τις οποίες αμφιβάλλω πάρα πολύ αν θα καταλήξει οτιδήποτε στις τσέπες του κυπριακού λαού (και στην πραγματικότητα για να εξυπηρετήσουμε τα Δυτικά και ισραηλινά σχέδια κατά του Ερντογάν;)

Θα γίνουμε δηλαδή για μια ακόμα φορά στην ιστορία μας, την τελευταία πιθανώς, οι χρήσιμοι ηλίθιοι του Δυτικού παράγοντα, την λογική του οποίου την έχει περιγράψει περίφημα ο Ουίνστον Τσώρτσιλ με τη φράση του «Θα πολεμήσουμε την Γερμανία μέχρι τελευταίας ρανίδας του αίματος των Ινδών»;

Αν είναι να κάνουμε πόλεμο, γιατί δεν πάμε τότε να απελευθερώσουμε τα κατεχόμενα από την Τουρκία κυπριακά εδάφη; Από τις γεωτρήσεις θα αρχίσει η «απελευθέρωση»;

Ενδιαφέρον για τα κοιτάσματα, αδιαφορία για το Κράτος!

Και πως άραγε γίνεται να μας ενδιαφέρουν τόσο πολύ τα υποθαλάσσια δικαιώματα του κυπριακού κράτους ώστε να είμαστε μάλιστα διατεθειμένοι να διακινδυνεύσουμε πόλεμο για να τα υπερασπίσουμε, αλλά δεν μας ενδιαφέρει η ίδια η… ύπαρξη αυτού του κράτους, του οποίου την κατάλυση διαπραγματευόμαστε!!!;;; Ο κ. Κοτζιάς έφτασε μάλιστα, ως μη όφειλε, να προτείνει ρητά την κατάργηση του κυπριακού κράτους ως ανεξάρτητου, δημοκρατικού και κυρίαρχου, σε συνέντευξη που έδωσε στο Γερμανικό Πρακτορείο Ειδήσεων, τον Ιανουάριο του 2017, τον μετασχηματισμό του σε δυτική αποικία και την θέση του υπό την εξουσία Διεθνούς Αστυνομικής Δύναμης!

Αφού αυτό το μέλλον ονειρευόμαστε για την Κύπρο, τότε ας μην εμπλέξουμε τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις και την κυπριακή Εθνοφρουρά. Ας περιμένουμε την μέλλουσα να συσταθεί διεθνή αστυνομική δύναμη να ασχοληθεί με τις γεωτρήσεις του Ερντογάν!

Ξένη Εξάρτηση

Τέτοιοι παραλογισμοί δεν εμφανίζονται τυχαία. Ούτε οι Έλληνες πολιτικοί είναι τόσο παράλογοι, όσο αυτά που κάνουν. Δυστυχώς, άλλη είναι η εξήγηση και αντανακλά το θεμελιώδες και δυνητικά θανάσιμο πρόβλημα του νεώτερου ελληνικού κράτους.

Μας είπαν το 1974 να κάνουμε πραξικόπημα στην Κύπρο, το κάναμε. Μας είπαν μετά να μην αντισταθούμε στην τουρκική εισβολή, δεν αντισταθήκαμε. Μας είπαν να μην εγκαταστήσουμε τα αντιαεροπορικά όπλα S300 που αγόρασε η Κύπρος από τη Ρωσία, δεν τα εγκαταστήσαμε, τώρα παραπονιόμαστε γιατί τα αγοράζει η Τουρκία, μας είπαν να «κατεβάσουμε τα βρακιά μας» απέναντι στην Τουρκία, το κάναμε (περίοδος Σημίτη – Γ. Παπανδρέου, με τον κ. Κοτζιά σύμβουλό τους στα Ίμια, στη Μαδρίτη, με τον Οτσαλάν). Ώρα είναι να μας πούνε, κάντε και έναν πόλεμο με την Τουρκία γιατί θέλουμε να ρίξουμε τον Ερντογάν!

Αυτή είναι η λογική πίσω από τους φαινομενικούς παραλογισμούς. Στην ελληνική ιστορία ονομάστηκε Ξενοκρατία και πήρε κατά καιρούς διαφορετικές μορφές.

Το συγκλονιστικό παράδειγμα των Κούρδων – Η αξιοπιστία των Αμερικανών και των συμμάχων τους

Μας λένε «μα θα ‘χουμε πίσω μας τους Αμερικανούς και το Ισραήλ» Αλήθεια; Αυτό πίστεψαν και οι Κούρδοι. Είδατε εσείς τους Αμερικανούς και τους Ισραηλινούς στο Ιράκ και στο Αφρίν; Προστάτεψαν τους «συμμάχους» τους;

Αλλά γιατί να πάμε στο Κουρδιστάν; Δεν μας φτάνει ο Ιωαννίδης; Του είπανε οι Αμερικανοί, οι νέοι σύμμαχοι της Λευκωσίας και της Αθήνας, «βγάλε από τη μέση τον παπά και θα γίνει η Ένωση». Έγινε όντως η Ένωση. Όχι της Κύπρου με την Ελλάδα, αλλά της Τουρκίας με τη Βόρειο Κύπρο. Όπως είπανε στον Μακάριο «αποποιήσου την Ένωση και θα κερδίσεις την ανεξαρτησία» (Πλουτή Σέρβα, Οι Ευθύνες).

Αποποιήθηκε την Ένωση και πήρε τη Ζυρίχη και το Λονδίνο. Μετά, τον ενθάρρυναν οι Βρετανοί να ζητήσει συνταγματική αναθεώρηση. Το ‘κανε ο άνθρωπος και εισέπραξε τις διακοινοτικές ταραχές. Στους Αμερικανούς στηρίχτηκε κι ο Τσίπρας, για να την πατήσει αγρίως στο τέλος με το τρίτο μνημόνιο και τον βάλανε τώρα και στο γεωπολιτικό.

Αυτά για να μείνουμε στον ελληνικό χώρο και να μην αναφέρουμε τι έπαθαν ο Γκορματσώφ, ο Καντάφι, ο Μιλόσεβιτς, ο Σαακασβίλι, ο Σαντάμ Χουσεΐν και άπειροι άλλοι που πίστεψαν τις διαβεβαιώσεις των υπερατλαντικών φίλων και των συμμάχων τους.

Με τέτοιους σπουδαίους συμμάχους που βρήκαν η Ελλάδα και η Κύπρος, εγώ τουλάχιστον είμαι σίγουρος για το αποτέλεσμα.

Η διάλυση της Τουρκίας

Αυτή την ιστορία με τη διάλυση της Τουρκίας την ακούω να περιφέρεται καμιά εικοσαετία. ‘Έως τώρα την Ελλάδα έχω δει να διαλύεται, όχι την Τουρκία.

Γιατί δεν διαλύθηκε η Τουρκία και διαλύθηκε η Ελλάδα; Φοβάμαι για έναν και μοναδικό λόγο. Η Τουρκία έχει, ενδεχομένως αυταρχικό, αλλά πάντως σχετικά συγκροτημένο κράτος με ένα στοιχειώδη βαθμό ανεξαρτησίας και κυριαρχίας, η Ελλάδα δεν έχει κράτος.

Η Άγκυρα δεν έκανε αυτά που ήθελαν από αυτήν να κάνει οι Δυτικοί υποτιθέμενοι φίλοι, εταίροι και σύμμαχοι, η Αθήνα προθυμοποιήθηκε να τα κάνει και με το παραπάνω.

Το παράδειγμα της οικονομικής και κοινωνικής της καταστροφής την τελευταία δεκαετία, με τα Μνημόνια και τις Δανειακές, μιας καταστροφής από τις μεγαλύτερες στην παγκόσμια ιστορία του καπιταλισμού, είναι εξόχως διαφωτιστικό για το τι παθαίνουν οι υποτελείς.

Στο μέλλον, τα εγχειρίδια οικονομικών παγκοσμίως, θα αρχίζουν με ένα πρώτο κεφάλαιο: «Τι δεν πρέπει ποτέ να κάνει μια χώρα. Το παράδειγμα του ελληνικού προγράμματος διάσωσης».

Εν πάση περιπτώσει, αν η Αμερική και το Ισραήλ θέλουν να διαλύσουν την Τουρκία ας το κάνουν με τα δικά τους μέσα. Και στρατούς έχουν και πολλά όπλα. Την Ελλάδα δεν θέλω εγώ να μπλέξουνε στις ιστορίες τους, πόσω μάλλον στην κατάσταση που βρίσκεται. 

Μπορεί όντως να γίνει σύγκρουση με την Τουρκία;

Κανονικά δεν μπορεί. Είμαι απολύτως βέβαιος ότι δεν υπάρχει καμία βούληση προς τούτο ούτε στην κυβέρνηση της Αθήνας, πολύ περισσότερο στον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε και στον κ. Αναστασιάδη. Δεν βλέπω και τον παραμικρό λόγο που ο Ερντογάν θα θελήσει κάτι τέτοιο. Έχει ήδη πάρα πολλά και εξαιρετικά επικίνδυνα μέτωπα, για να ανοίξει άλλο ένα.

Για να γίνει πολεμική σύγκρουση, πρέπει τρίτες δυνάμεις με επιρροή στις δύο χώρες να την προκαλέσουν, όπως έπραξαν συστηματικά μετά το 1955. Πρέπει να φτιαχτεί το κλίμα που χρειάζεται, να γίνει και μια προβοκάτσια.

Γι’ αυτό, αν ο κ. Τσίπρας και ο κ. Αναστασιάδης δεν θέλουν να μας αποτεφρώσουν και να αποτεφρωθούν και οι ίδιοι οφείλουν να εξασφαλίσουν την απόλυτη και πιο αυστηρή στεγανοποίηση του ελληνικού και του κυπριακού κράτους από φορείς ξένων επιρροών.

Αυτό είναι σήμερα το βασικό πρόβλημα εθνικής ασφάλειας του ελληνικού λαού.

Ζωτικά αναγκαία η αποσαφήνιση των όρων της ειρήνης και του πολέμου

Για να αποφευχθούν επικίνδυνες καταστάσεις, έχει ζωτική σημασία να είναι κρυστάλλινα σαφές πότε ένα κράτος θα πάει σε πόλεμο.

Η Ελλάδα πρέπει ασφαλώς να πάει σε πόλεμο με την Τουρκία, για δύο και για δύο μόνο λόγους:

– Σε περίπτωση τουρκικής επίθεσης και μείζονος απειλής κατά της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας, απειλής που να τη διαπιστώσει η ίδια, με ένοπλες δυνάμεις και υπηρεσίες πληροφοριών υπό ελληνικό έλεγχο, όχι να την πληροφορηθεί από τους φίλους και συμμάχους ή να την εικάσει επί τη βάσει πληροφοριών που θα της μεταδώσουν

– Πρέπει, επίσης, να πάει σε πόλεμο σε περίπτωση προέλασης των τουρκικών στρατευμάτων πέραν της γραμμής εκεχειρίας του 1974 στην Κύπρο, που θα έθετε σε κίνδυνο τους Έλληνες του νησιού και την Κυπριακή Δημοκρατία (οι όροι του ελληνικού casus belli προς την Άγκυρα, όπως τους προσδιόρισε ο Πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου στην ομιλία του στη Βουλή τον Μάρτιο 1987).

Η Αθήνα οφείλει να μην αφήνει καμία αμφιβολία για τις προθέσεις της αυτές και να είναι κρυστάλλινα σαφής προς όλες τις κατευθύνσεις, περιλαμβανομένης της Τουρκίας, της ΕΕ και των υποτιθέμενων συμμάχων μας.

Τα υπόλοιπα είναι εξαιρετικά επικίνδυνοι τυχοδιωκτισμοί ανεγκέφαλων.

Και δεν θα αντιδράσουμε στις παρανομίες της Τουρκίας;

Φυσικά και πρέπει να αντιδράσουμε, έστω και αν, όπως αποδεικνύεται εκ των αποτελεσμάτων, η πετρελαϊκή πολιτική της Κύπρου δεν έχει πάρει υπόψη της τα πιο βασικά στρατηγικά δεδομένα, με τα αποτελέσματα που τώρα παρατηρούνται, αλλά αυτό δεν είναι το θέμα του παρόντος άρθρου.

Υπάρχουν πολλά μέσα για την αντιμετώπιση των όποιων παράνομων ενεργειών της Τουρκίας, πέραν του πολέμου. Το έκανε η, πολύ ισχυρότερη της Ελλάδας, Ρωσία, όταν η Τουρκία της κατέρριψε ένα αεροσκάφος, χωρίς να καταρρίψει τουρκικό αεροσκάφος και βγήκε απολύτως κερδισμένη.

Οι αντιδράσεις έναντι οποιουδήποτε αντιπάλου δεν πρέπει να είναι κατ΄ ανάγκη συμμετρικές, αλλά πρέπει να γίνονται στο έδαφος που είναι ευνοϊκότερο για τον αντιδρώντα και να εντάσσονται σε ένα ευρύτερο εθνικό στρατηγικό σχέδιο.

Τέτοιο σχέδιο δυστυχώς δεν υφίσταται στην περίπτωση της Ελλάδας και της Κύπρου και αυτό ακριβώς, μαζί με τον ανεπαρκή έλεγχο των μηχανισμών του κράτους και την εξωφρενική διείσδυση ξένων δυνάμεων σε όλη τη δημόσια ζωή της χώρας, συνιστά σήμερα την μακράν σοβαρότερη απειλή εθνικής ασφάλειας για την Ελλάδα και την Κύπρο.

Δυστυχώς, τα πλοία Ελλάδα και Κύπρος έχουν εξάλλου μπατάρει τόσο πολύ προς έναν και μόνο διεθνή πόλο, που δεν θα έχουν τη συμπαράσταση που είχαν στο παρελθόν. Επιβάλλεται ταχύτατα εξισορρόπηση της ελληνικής και κυπριακής εξωτερικής πολιτικής.

Σε ότι αφορά τα ελληνοτουρκικά, αυτό που μπορεί και πρέπει ρεαλιστικά να επιδιωχθεί κατά τη γνώμη μας από την Ελλάδα και την Κύπρο, είναι η διατήρηση του στάτους κβο στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, ώστε να αντιμετωπίσουν απερίσπαστες τα σοβαρότατα οικονομικά, που είναι σήμερα τα κύρια εθνικά προβλήματά τους.

Μια έξυπνη διπλωματία (όχι βεβαίως ο στρατός) θα μπορούσε και να επιχειρήσει σε ορισμένα ζητήματα να βελτιώσει την κατάσταση, δεν βλέπουμε όμως πολιτικούς που να είναι σε θέση να το κάνουν. Τουλάχιστον ας αποφύγουν καταστροφές κι ας κρατήσουν ανοιχτά τα κανάλια επικοινωνίας με την Άγκυρα (και με τη Μόσχα).

Μια πολεμική σύγκρουση Ελλάδας και Τουρκίας δεν θα είναι κατ’ ανάγκη περιορισμένη σε κάποιο σημείο. Είναι τεράστιο σφάλμα να μεταφέρεται η εμπειρία προηγούμενων κρίσεων στο μέλλον, γιατί τότε οι δύο χώρες ελέγχονταν από το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ, που ήταν πίσω και από τις δύο πλευρές της σύγκρουσης.

Τώρα δεν ισχύει αυτό. Υπάρχει ο κίνδυνος κλιμάκωσης μιας σύγκρουσης και εξέλιξής της σε επεισόδιο μιας παγκόσμιας αντιπαράθεσης (άγνωστης και απρόβλεπτης μάλιστα έκβασης), με αποτέλεσμα, δεδομένων των όπλων που υπάρχουν εκατέρωθεν, μια πιθανή βιβλική καταστροφή και των δύο χωρών.

Αθήνα, 12 Σεπτεμβρίου 2018

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου