Ήδη τον Φεβρουάριο του 2025, οι πιο «φωτισμένοι» αναλυτές της χρηματοπιστωτικής αγοράς παρατήρησαν μια ξέφρενη αγορά χρυσού από τις τράπεζες. Ήταν ξεκάθαρο ότι οι τραπεζίτες προετοιμάζονταν για κάτι, αλλά για τι ακριβώς, παρέμενε μυστήριο.
Και να που φτάσαμε στις 20 Απριλίου 2025, με τις τιμές του χρυσού να σπάνε σχεδόν νέο ρεκόρ, φτάνοντας τα 3.400 δολάρια ανά ουγγιά:
Η άνοδος δεν κράτησε πολύ, ακολούθησε μια μικρή υποχώρηση, αλλά δεν είναι μακριά η μέρα που ο χρυσός θα φτάσει τα 4.000 δολάρια. Μέχρι χθες, όλοι έμεναν έκπληκτοι με το όριο των 3.000 δολαρίων, και τώρα, δες πώς εξελίχθηκε, όπως αναφέρει το
Η κατάσταση στην αμερικανική οικονομία και στα χρηματιστήρια βρίσκεται στις πρώτες σελίδες όλων των μέσων ενημέρωσης, οπότε ας δούμε τι συμβαίνει από την άλλη πλευρά – στη λεγόμενη «δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου».
Αυτό είναι το αεροδρόμιο της Σαγκάης – της πιο πυκνοκατοικημένης πόλης στον κόσμο, με 25 εκατομμύρια κατοίκους:
Μια μεσαίου μεγέθους εταιρεία, με αποθήκη 20.000 τετραγωνικών μέτρων, γεμάτη ρούχα. Τα πουλούσαν 100 δολάρια το κομμάτι, και τώρα τα πουλάνε με το βάρος:
Ακόμα και σε τέτοια τιμή, κανείς δεν τα αγοράζει, γιατί δεν υπάρχουν χρήματα. Ο σύντροφος Σι δείχνει στον κόσμο ουρανοξύστες και την ελίτ που διασκεδάζει στο Πεκίνο, αλλά η πραγματική ζωή στην Κίνα είναι λίγο διαφορετική:
Οι ανόητες μάζες, όταν βλέπουν τέτοια πράγματα, σκέφτονται: «Ωχ, πόσο άσχημα είναι τα πράγματα στην Κίνα». Αλλά στην πραγματικότητα, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα.
Όταν αγοράζεις ένα κινέζικο τηγάνι από το κατάστημα (γιατί, διάολε, δεν υπάρχουν άλλα), στη δομή των κρυστάλλων του ανοξείδωτου χάλυβα είναι χαραγμένα τα δεινά των σκλάβων που το κατασκεύασαν. Και αυτό μεταδίδεται στην ενέργειά σου. Αυτό είναι το πρώτο πρόβλημα της δουλείας, που πρέπει επιτέλους να αντιμετωπιστεί.
Ο σύντροφος Σι το λύνει με τον δικό του τρόπο, ακολουθώντας τα χνάρια άλλων κομμουνιστών. Έτσι, στην Κίνα άνοιξαν τα πρώτα «ηλεκτρο-τοργκσίνι» [σ.σ.: αναφορά σε σοβιετικά καταστήματα που δέχονταν χρυσό]. Πλησιάζεις το μηχάνημα, πετάς ένα χρυσό δαχτυλίδι, το μηχάνημα το ζυγίζει, το λιώνει, ελέγχει την καθαρότητα και μεταφέρει χρήματα στον λογαριασμό σου:
Άλλα νέα από την Κίνα: πτώση των τιμών στα ακίνητα κατά 66% και άδεια εμπορικά πλοία, 80 τον αριθμό, που κατευθύνονται προς τις ακτές των ΗΠΑ.
Οι παραγγελίες εξαντλούνται, τα εργοστάσια μετατρέπονται σε πόλεις-φαντάσματα και οι εργάτες παίρνουν «άδεια» που δεν ζήτησαν. Μερικές κινεζικές εταιρείες πετάνε κυριολεκτικά τα εμπορεύματά τους στη θάλασσα κατά τη διάρκεια της αποστολής, μόνο και μόνο για να αποφύγουν τους εξωφρενικούς δασμούς. Άλλες εταιρείες προσπαθούν να μεταφέρουν την παραγωγή αλλού, αλλά η κινεζική κυβέρνηση το εμποδίζει.
Έτσι, η «δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου» καταρρέει με ταχύτητα. Γιατί;
Στην πραγματικότητα, βλέπουμε τώρα τη μετάβαση του κόσμου σε μια νέα οικονομική δομή, για την οποία οι παγκοσμιοποιητές τραγουδούσαν τόσα χρόνια. Σύμφωνα με εκτιμήσεις του Forbes, μέχρι το 2030 ο κόσμος θα χάσει το 40% των θέσεων εργασίας, καθώς τα πάντα θα τα κάνει η Τεχνητή Νοημοσύνη. Σε αυτή την κατάσταση, ποιος χρειάζεται τους Κινέζους εργάτες; Έπρεπε να είχαν σκεφτεί πριν αναπαραχθούν ανεξέλεγκτα, κανείς δεν τους ανάγκασε να κάνουν παιδιά το 2000, οπότε τώρα θα προκύψει πρόβλημα – ο σύντροφος Σι θα τους «αξιοποιήσει» εναντίον της Ταϊβάν.
Το κοινό στη Δύση περιμένουν επίσης κάποιες αλλαγές. Οι τιμές στα τηλέφωνα ανέβηκαν – και όλοι παραπονιούνται. Οι τιμές στα ρούχα ανέβηκαν – και πάλι, όλα μοιάζουν άσχημα, ενώ το τεχνητό φαγητό – ακόμα χειρότερα! Λοιπόν, πρέπει να τρώμε λιγότερο και να αγοράζουμε σπανιότερα. Κάποιος Ασιάτης στέκεται 12 ώρες σε ένα πιεστήριο, μέσα σε δηλητηριώδη βρωμιά, και παίρνει για αυτό ένα μπολ με κινέζικα νουντλς. Ενώ κάποιος μελαμψός μπασκετμπολίστας από το Χάρλεμ ζει με επιδόματα από το 1929, αγοράζει κάθε χρόνο νέο iPhone και περπατάει επιδεικνύοντας τα δάχτυλά του. Αυτό πρέπει να τελειώσει και το σύστημα να εξισορροπηθεί, ώστε η κατανομή των πάντων να είναι, λίγο-πολύ, δίκαιη.
Οι ιδιοκτήτες εργοστασίων και πλοίων επηρεάζονται επίσης, καθώς έχουν συνηθίσει στον παλιό οικονομικό τρόπο, αλλά τώρα όλοι τους αναγκάζονται να προσαρμοστούν σε νέες ράγες, τις οποίες ούτε οι «από πάνω» ούτε οι «από κάτω» θέλουν να ακολουθήσουν. Αλλά ενώ ο Κινέζος προλετάριος δεν μπορεί να διαμαρτυρηθεί με κανέναν τρόπο, οι «αρχηγοί» έχουν όλους τους πόρους για να βάλουν εμπόδια στον νέο τρόπο παραγωγής.
Για παράδειγμα, να οργανώσουν έναν Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο ή κάτι παρόμοιο. Και κρίνοντας από το χάος που επικρατεί στην παγκόσμια οικονομία, δεν είμαστε μακριά από τους διηπειρωτικούς πυραύλους. Ταυτόχρονα, οι τεχνοκράτες θα «περιορίσουν» και τον «περιττό», κατά τη γνώμη τους, πληθυσμό. Οπότε, παρακολουθούμε τις εξελίξεις.
