Η ακτιβίστρια Κρίσταλ Μπαγιάτ είναι η γυναίκα που βρήκε το θάρρος να «μιλήσει» στο Αφγανιστάν και πλέον αποτελεί σύμβολο της αντίστασης κατά της τρομοκρατικής οργάνωσης.
Η ίδια, την ημέρα που οι Ταλιμπάν έκαναν κατάληψη στην Καμπούλ δεν βρισκόταν εκεί και όπως λέει, μιλώντας στο Mega, «δεν μπορώ βέβαια να πω πως ευτυχώς για μένα που δεν ήμουν εκεί γιατί υπήρχανε πολλοί πολίτες, οι οποίοι δεν το γνώριζαν αυτό, στοχοποιήθηκαν».
Σύμφωνα με την ίδια, οι Αφγανοί πολίτες έλαβαν μήνυμα δύο ώρες πριν συμβεί η επίθεση «ότι επέκειτο ένα χτύπημα στο αεροδρόμιο της Καμπούλ»:
«Λάβαμε ένα μήνυμα στην ομάδα μας ότι οι Ταλιμπάν ισχυρίζονται πως ο ISIS βρίσκεται κοντά στο αεροδρόμιο και πώς θα πρέπει να φύγουμε γιατί πρόκειται να συμβεί ένα χτύπημα» προσθέτει.
Η 24χρονη Κρίσταλ Μπαγιάτ έχει γίνει σύμβολο για τον αγώνα των γυναικείων δικαιωμάτων και των δημοκρατικών αξιών στο Αφγανιστάν και σε ερώτηση πώς νιώθει γι' αυτό, απαντά πως:
«Όταν οι Ταλιμπάν έφυγαν από το Αφγανιστάν εγώ ήμουν τεσσάρων ετών… Δεν ήξερα λοιπόν τι είδους συμπεριφορά είχαν… Άκουγα μόνο τις επώδυνες ιστορίες από τη μητέρα μου και τα όσα βίωναν οι συγγενείς μου και πως είχαν περάσει μία εποχή σκότους στη ζωή τους. Μία μέρα λοιπόν σκεφτόμουν πώς θα μπορέσω να μάθω πώς συμπεριφέρονται οι Ταλιμπάν. Θεωρούσα λοιπόν και εγώ πως οι Ταλιμπάν ίσως τελικά έχουν αλλάξει».
Η ίδια περιγράφει ότι ένιωθε φόβο γιατί ήταν «σχεδόν απόλυτα σίγουρη» ότι θα την πυροβολήσουν:
«Ο Θεός με έσωσε… αλλά με πυροβόλησαν, μαζί και τους φίλους μου. Όταν βγήκα έξω, η συμπεριφορά τους απέναντι στους άνδρες, ήταν τελείως διαφορετική από ότι σε μία γυναίκα. Ένα αγόρι μιλούσε στους Ταλιμπάν προκειμένου να μας επιτρέψουν να υψώσουμε την σημαία μας. Εκείνος του έλεγε "κάνε στην άκρη" και όταν εγώ μίλησα στους Ταλιμπάν μου μίλησαν με τέτοιο τρόπο που δεν περίμενα ποτέ από τους Ταλιμπάν στη σημερινή εποχή. Μου είπαν ότι είμαι γυναίκα και πώς θα πρέπει να μείνω στο σπίτι και αυτό ήταν που με παρακίνησε να συνεχίσω να κυκλοφορώ στους δρόμους και να υψώνω τη φωνή μου. Αν δεν το έκανα εκείνη τη μέρα, ίσως εκατομμύρια όνειρα Αφγανών γυναικών θα πέθαιναν και θα επικρατούσε η σιωπή για πάντα».
Περιγράφοντας τη μέρα που έφυγε από το σπίτι της και βγήκε στον δρόμο για να υψώσει τη σημαία, η Μπαγιάτ λέει πως αποχαιρέτησε τη μητέρα της και «δεν είχε καμία ελπίδα», αλλά ήθελε η φωνή της να ακουστεί.
«Ενθάρρυνα τις γυναίκες να μην σιωπήσουν και να μιλήσουν εκ μέρους του λαού του Αφγανιστάν και τους κινητοποίησα… τους έστειλα μηνύματα και τους τηλεφώνησα. Ωστόσο από τις 100 ίσως γυναίκες, μόνο δύο ή τρεις συμφώνησαν μαζί μου και μου είπαν ότι "ναι, θα έρθουμε μαζί σου"» λέει.
Μάλιστα, όπως παραδέχεται, φοβόταν και «μετρούσα τις τελευταίες μου στιγμές όταν άρχισαν να πυροβολούν εναντίον μας».
Όπως λέει, και ο πατέρας της είναι στρατιωτικός και φοβάται πολύ για εκείνον καθώς, «τους άφησα μόνους στο Αφγανιστάν και έφυγα αλλά ανησυχώ πολύ», λέει και ξεσπάει σε κλάματα.
«Μία ολόκληρη γενιά νέων που πραγματικά πάλεψε πολύ για να έχει ένα καλύτερο μέλλον και να υπηρετήσει τον λαό και σήμερα όλοι αυτοί έχουνε φύγει από το Αφγανιστάν, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου. Μόνο και μόνο για να μείνω ζωντανή» καταλήγει.
