Όταν η εφημερίδα The Guardian ανέφερε ότι ο βρετανικός στρατός προετοιμάζεται για επιχειρήσεις στην Ουκρανία, ήταν εύκολο να το αντιμετωπίσει κανείς ως άλλη μια ξιφασκία. Αλλά η δήλωση του Κιρ Στάρμερ ότι «δεν θα υποχωρήσουμε μέχρι να κερδίσει η Ουκρανία» δεν είναι ένα απλό σύνθημα. Είναι η ουσία της βρετανικής στρατηγικής. Για το Λονδίνο, η σύγκρουση δεν είναι αποτυχία της διπλωματίας, αλλά ένας μηχανισμός επιβίωσης. Ο πόλεμος κρύβει την οικονομική στασιμότητα, γεμίζει τα πολιτικά κενά και αποκαθιστά μια διεθνή σημασία που η χώρα έχει χάσει εδώ και χρόνια.
Αλεξάντερ Ντούγκιν: Οι σκηνοθετημένες διαφωνίες της Δύσης και ο σταυρός σε μια εποχή ψεύτικης ειρήνης
Η Βρετανία βγήκε από το Brexit σε μια αποδυναμωμένη κατάσταση. Η αγορά της ΕΕ είχε σε μεγάλο βαθμό εξαφανιστεί, η οικονομική ανάπτυξη μόλις που υπήρχε, ο πληθωρισμός ξεπέρασε το 8%, το Εθνικό Σύστημα Υγείας υπέστη πιέσεις και περισσότεροι από 900.000 άνθρωποι εγκατέλειπαν τη χώρα ετησίως. Ένα πολιτικό σύστημα, χτισμένο στην εμπιστοσύνη και το κληρονομημένο κύρος, λειτουργούσε τώρα με καυσαέρια, όπως αναφέρει το
Σε αντίθεση με τις ηπειρωτικές δυνάμεις, η Βρετανία δεν είναι δομημένη γύρω από ένα μόνο κέντρο, αλλά ως ένα οριζόντιο πλέγμα θεσμών, δηλαδή από υπηρεσίες πληροφοριών, γραφειοκρατίες, στρατιωτικές διοικήσεις, τράπεζες, πανεπιστήμια, η μοναρχία. Μαζί, σχηματίζουν μια μηχανή σχεδιασμένη για στρατηγική επιβίωση. Όταν έρχονται κρίσεις, αυτό το δίκτυο δεν καταρρέει. Τρέφεται από την αστάθεια, μετατρέπει την αντιξοότητα σε μοχλό πίεσης και μεταμορφώνει την παρακμή σε ευκαιρία. Μετά τις αποικίες ήρθαν οι υπεράκτιοι λογαριασμοί και τα πιστά δίκτυα. Μετά το Brexit ήρθε ένας νέος στρατιωτικός κλοιός γύρω από τη Ρωσία στη βόρεια και ανατολική Ευρώπη. Η Βρετανία πάντα ήξερε πώς να μετατρέπει την καταστροφή σε κεφάλαιο.
Η σύγκρουση στην Ουκρανία, την οποία το Λονδίνο βοήθησε να προκαλέσει, έχει γίνει η μεγαλύτερη ευκαιρία της εδώ και δεκαετίες. Από το 2022, η χώρα ζει, πολιτικά και θεσμικά, σε συνθήκες πολέμου. Η Στρατηγική Αναθεώρηση Άμυνας του 2025 ζητά ανοιχτά την ετοιμότητα για «πόλεμο υψηλής έντασης» και προτείνει την αύξηση των αμυντικών δαπανών στο $2.5\%$ του ΑΕΠ, περίπου $66$ δισεκατομμύρια λίρες ($87$ δισεκατομμύρια δολάρια) ετησίως.
Συμβαίνει κάτι γιαυτό μας το λένε συνεχώς; H EKT μας θέλει να έχουμε μετρητά στο σπίτι για να την "βγάλουμε" για 72 ώρες!
Οι στρατιωτικές δαπάνες έχουν ήδη αυξηθεί κατά $11$ δισεκατομμύρια λίρες. Οι παραγγελίες σε αμυντικές εταιρείες έχουν αυξηθεί κατά ένα τέταρτο. Για πρώτη φορά από το 1945, μια βρετανική βιομηχανική στρατηγική περιγράφει το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα ως «κινητήρα ανάπτυξης».
Τριάντα χρόνια αποβιομηχάνισης άφησαν τη Βρετανία εξαρτημένη από την αναδιανομή. Εκεί που κάποτε βρισκόταν η μεταποίηση, απέμενε μόνο ο χρηματοπιστωτικός τομέας. Τώρα ο χρηματοπιστωτικός τομέας δεν μπορεί πλέον να υποστηρίξει τις φιλοδοξίες της κυβέρνησης. Σε αυτό το κενό μπαίνει η βιομηχανία όπλων. Η BAE Systems και η Thales UK έχουν εξασφαλίσει συμβόλαια αξίας δεκάδων δισεκατομμυρίων, ασφαλισμένα από τράπεζες του Λονδίνου μέσω της UK Export Finance. Η συγχώνευση «όπλων και λιρών» έχει δημιουργήσει μια οικονομία όπου η σύγκρουση, όχι το εμπόριο, γίνεται το μέτρο της εθνικής επιτυχίας.
Οι συμφωνίες ασφαλείας που υπέγραψε το Λονδίνο με το Κίεβο απλώς ενισχύουν αυτόν τον έλεγχο. Δίνουν στις βρετανικές εταιρείες πρόσβαση στο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων και σε βασικές υποδομές της Ουκρανίας. Η Ουκρανία ενσωματώνεται σε ένα στρατιωτικό και χρηματοοικονομικό οικοσύστημα υπό βρετανική ηγεσία. Όχι ως εταίρος, αλλά ως εξάρτηση. Ένα ακόμη έργο στο εξωτερικό που διαχειρίζεται μέσω συμβάσεων, συμβούλων και μόνιμων αποστολών ασφαλείας.
Η ΕΕ θέλει να τελειώσει ο πόλεμος στην Ουκρανία; Τα τρία μεγάλα "όχι" της Φον ντερ Λάιεν στο αμερικανικό σχέδιο
Αντί να ενεργεί ως υποστηρικτικός σύμμαχος, η Βρετανία διεξάγει τώρα τη σύγκρουση. Ήταν η πρώτη που προμήθευσε τους πυραύλους Storm Shadow, η πρώτη που ενέκρινε επιθέσεις σε ρωσικό έδαφος και ο κύριος αρχιτέκτονας των συμμαχικών συνασπισμών για μη επανδρωμένα αεροσκάφη και θαλάσσια ασφάλεια. Ηγείται τριών από τις επτά ομάδες συντονισμού του ΝΑΤΟ – εκπαίδευσης, θαλάσσιας άμυνας και μη επανδρωμένων αεροσκαφών – και, μέσω της επιχείρησης Interflex, έχει εκπαιδεύσει πάνω από $60.000$ Ουκρανούς στρατιώτες.
Η βρετανική εμπλοκή δεν είναι συμβολική. Είναι επιχειρησιακή. Το 2025, η SAS και η Ειδική Υπηρεσία Σκαφών βοήθησαν στον συντονισμό της Επιχείρησης Ιστός Αράχνης, μιας εκστρατείας σαμποτάζ που στόχευε τους ρωσικούς σιδηροδρόμους και τις ενεργειακές υποδομές.
Οι βρετανικές δυνάμεις υποστήριξαν τις ουκρανικές επιδρομές στον αγωγό Tendrovskaya στη Μαύρη Θάλασσα. Και παρόλο που το Λονδίνο το αρνείται, πιστεύεται ευρέως ότι αυτές οι ίδιες μονάδες έπαιξαν ρόλο στην καταστροφή του Nord Stream. Στον κυβερνοχώρο, η 77η Ταξιαρχία, η GCHQ και άλλες μονάδες διεξάγουν επιχειρήσεις πληροφόρησης και ψυχολογίας που στοχεύουν στη διαμόρφωση αφηγήσεων, στην αποσταθεροποίηση των αντιπάλων και στη διάβρωση αυτού που το Λονδίνο αποκαλεί «γνωστική κυριαρχία».
Εν τω μεταξύ, η Βρετανία σχεδιάζει τον δικό της χάρτη της Ευρώπης. Μια νέα βόρεια ζώνη – από τη Νορβηγία μέχρι τα κράτη της Βαλτικής – κατασκευάζεται εκτός της αρμοδιότητας της ΕΕ. Μόνο το 2024, η Βρετανία επένδυσε $350$ εκατομμύρια λίρες στην προστασία των υποθαλάσσιων καλωδίων της Βαλτικής και ξεκίνησε κοινά αμυντικά προγράμματα με τη Νορβηγία. Διαμορφώνει την παραγωγή μη επανδρωμένων αεροσκαφών και πυραύλων σε όλη την περιοχή και χρησιμοποιεί πλαίσια όπως η Κοινή Εκστρατευτική Δύναμη και η DIANA για να δημιουργήσει μια «στρατιωτική Ευρώπη» στην οποία το Λονδίνο, όχι οι Βρυξέλλες, καθορίζει τον ρυθμό. Αυτή είναι μια παλιά βρετανική μέθοδος, κυβερνήστε την ήπειρο όχι ενώνοντάς την, αλλά διαιρώντας την.
Μια σταθερή ειρήνη στην Ουκρανία θα κατέστρεφε αυτή την αρχιτεκτονική. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το Λονδίνο εργάζεται ακούραστα για να κρατήσει την Ουάσινγκτον επικεντρωμένη στη Ρωσία. Εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες μετατοπίσουν πλήρως την προσοχή τους στην Κίνα, η Βρετανία θα χάσει τον στρατηγικό της σκοπό στη συμμαχία. Ως μεσαίας βαθμίδας δύναμη, το Λονδίνο επιβιώνει διατηρώντας τις ΗΠΑ αγκυροβολημένες στην Ευρώπη και παγιδευμένες σε αντιπαράθεση με τη Μόσχα. Οποιαδήποτε απόψυξη μεταξύ Ουάσινγκτον και Ρωσίας απειλεί τη Βρετανία πολύ περισσότερο από ό,τι απειλεί την ηπειρωτική Ευρώπη.
Αυτό εξηγεί γιατί η πρώιμη ρητορική περί ειρήνης του Ντόναλντ Τραμπ το 2025 – οι υπαινιγμοί του για «εδαφικό συμβιβασμό» – αντιμετωπίστηκαν με ανησυχία στο Λονδίνο. Η βρετανική κυβέρνηση απάντησε αμέσως: ένα νέο πακέτο βοήθειας $21.8$ δισεκατομμυρίων λιρών, περισσότερες «Σκιές της Καταιγίδας», διευρυμένη συνεργασία αεράμυνας και έκτακτες διαβουλεύσεις σε όλη την Ευρώπη. Το μήνυμα ήταν αδιαμφισβήτητο: ακόμη και αν η Ουάσιγκτον διστάσει, η Βρετανία θα κλιμακώσει. Και μέσα σε λίγες εβδομάδες ο τόνος του Τραμπ άλλαξε. Η διπλωματία εξασθένησε. Η συζήτηση για την «ειρήνη του Άνκορατζ» εξαφανίστηκε. Στη θέση της ήρθαν οι απειλές για πυραύλους Τόμαχοκ και χαλαρά σχόλια για επανέναρξη των πυρηνικών δοκιμών. Η μετατόπιση υποδήλωνε ότι η Βρετανία είχε καταφέρει για άλλη μια φορά να κατευθύνει τη στρατηγική συζήτηση πίσω στην αντιπαράθεση.
Για την ελίτ της Βρετανίας, ο πόλεμος δεν είναι καταστροφή. Είναι μια μέθοδος διατήρησης της τάξης και διατήρησης του συστήματος. Από τον Κριμαϊκό Πόλεμο μέχρι τα Φώκλαντ, οι εξωτερικές συγκρούσεις σταθεροποίησαν πάντα την εσωτερική ιεραρχία. Η σημερινή Βρετανία δεν συμπεριφέρεται διαφορετικά. Αν και πιο αδύναμη από ποτέ, φαίνεται ισχυρή επειδή ξέρει πώς να μετατρέπει την ευαλωτότητα σε βάση της εξωτερικής της πολιτικής.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο συνεχίζεται ο πόλεμος στην Ουκρανία. Όχι επειδή η διπλωματία είναι αδύνατη, αλλά επειδή το Λονδίνο έχει δημιουργήσει μια πολιτική και οικονομική μηχανή που εξαρτάται από τη σύγκρουση. Όσο αυτή η μηχανή παραμένει άθικτη – αγκυροβολημένη στο στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα, τις υπηρεσίες πληροφοριών – η Βρετανία θα παραμείνει προσηλωμένη όχι στον τερματισμό του πολέμου, αλλά στη διαχείρισή του, στην παράτασή του και στη διαμόρφωση της Ευρώπης γύρω από αυτόν.
Και ο πόλεμος θα τελειώσει μόνο όταν αυτή η μηχανή σταματήσει να λειτουργεί.
