Ο Τραμπ φεύγει από την πολιτική σκηνή, ίσως εκτοπισμένος από τον Λευκό Οίκο κακήν-κακώς, όπως θα ήθελε η Νάνσι Πελόζι - αλλά ο «Τραμπισμός» είναι μια πραγματικότητα η οποία δεν δημιουργήθηκε από τον ίδιο τον πρόεδρο, παρόλο που καλλιεργήθηκε από τον ίδιο.
Τηλεφωνώντας σε φίλους στο Midwest, στην Pennsylvania, στη Florida, βρήκα ανθρώπους με υγιές μυαλό που πιστεύουν ότι η δημοκρατία στις ΗΠΑ υπέστη καταπάτηση.
Ωστόσο, όπως σημειώνει ο Paolo Guzzanti, δημοσιογράφος και πρώην βουλευτής και γερουσιαστής της Ιταλικής Βουλής , εμείς συνεχίζουμε να εφαρμόζουμε στην Αμερική τα παλιά μας μοτίβα τα οποία δεν βγάζουν πουθενά. Είναι ο Τραμπ ένας ακροδεξιός κίνδυνος; Κρίμα που οι Λατίνοι και η αφρικανική-αμερικανική μεσαία τάξη τον ψηφίζουν, καθώς και οι εργάτες και οι αγρότες.
Φυσικά τον μισούν οι διανοούμενοι. Όμως, εκτός από τη μείωση των φόρων και τη μείωση της ανεργίας, που κατάφερε, δεν βομβάρδισε κανέναν, αλλά έφερε τα αμερικανικά στρατεύματα στο σπίτι των πολιτών. Ο Τζο Μπάιντεν δεν είναι ακόμη πρόεδρος και βρίσκεται ήδη σε διαμάχη με τη Ρωσία και θα δούμε αν μπορεί να συγκρατήσει την Κίνα.
Λίγοι συνειδητοποίησαν ότι το «καρναβάλι» στο Κάπιτολ Χιλ με τους τέσσερις νεκρούς, δεν ήταν απόπειρα πραξικοπήματος, αλλά μια τρομερή υπεράσπιση της δημοκρατίας που πολλοί Αμερικανοί πιστεύουν ότι έχει καταπατηθεί.
Μεταξύ των υποστηρικτών του Τραμπ, το έμβλημα δεν είναι αυτοί με τα μαύρα πουκάμισα αλλά ο παρτιζάνος που τραγουδά το «Yankee Doodle», με φτερό στον μπερέ του και μια μπαρουτοθήκη στη ζώνη του.
Εξ’ ου και η ενδυμασία με τα κέρατα και το δέρμα βούβαλου, εμπνευσμένη από ορεινούς αντάρτες, σαν να είχαν μεταμφιεστεί ως Kαρμπονάροι εδώ στην Ιταλία. Προς θεού: όλα αυτά είναι άσχημα, πολύ άσχημα. Αλλά ας ξεχάσουμε, παρακαλώ, το φάντασμα του ναζισμού που είναι ένας εφιάλτης της κακής ευρωπαϊκής συνείδησης.
