Ο όσιος πατήρ ημών Σεραφείμ (Μουράβιεφ) γεννήθηκε το 1866 στο Βαχρομέγκεβο, χωριό στην περιοχή του Γιαροσλάβλ, και από μικρός ποθούσε να γίνει μοναχός. Επειδή όμως ένας Γέροντας του σύστησε να αποκτήσει πρώτα οικογένεια και να αφιερωθεί κατόπιν στον ασκητικό βίο, εισήλθε στην υπηρεσία ενός εμπόρου της Αγίας Πετρούπολης και επέδειξε εκεί τόση δεξιοσύνη ώστε πολύ γρήγορα έγινε έμπιστός του.
Μετά τον γάμο του ασχολήθηκε για λογαριασμό του με το εμπόριο γούνας και απέκτησε γρήγορα μεγάλη περιουσία, την οποία διέθετε σε ελεημοσύνες και στην ενίσχυση ναών και μονών. Μία ημέρα, επιστρέφοντας από ένα ταξίδι στο εξωτερικό, πήγε στον κουρέα, αλλά για κάποιο ανεξήγητο λόγο δίστασε επανειλημμένα να καθίσει στην πολυθρόνα.
Τέλος ο κουρέας έπεσε στα πόδια του κλαίγοντας και του ομολόγησε ότι είχε την πρόθεση να τον σφάξει για να αρπάξει την περιουσία του. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τις συμβουλές του πατρός Βαρνάβα, πνευματικού στη Λαύρα του Αγίου Αλεξάνδρου, τον έκαναν να αποφασίσει να αποταγεί από τον κόσμο, με τη συναίνεση της συζύγου του, η οποία εσήλθε στο Κοινόβιο της Αναστάσεως.
Εισήλθε στη Λαύρα το 1920, σύντομα εκάρη μοναχός και μετά από επτά μόνο χρόνια ενεδύθη το Μέγα και Αγγελικό Σχήμα με το όνομα Σεραφείμ. Την ίδια χρονιά χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και ανέλαβε καθήκοντα πνευματικού της Λαύρας. Η χάρις του Θεού ακτινοβολούσε μέσα του, διά του χαρίσματος της διακρίσεως και της παρηγορίας, τόσο πολύ, ώστε πλήθη πιστών άρχισαν να συρρέουν στο κελί του για να λάβουν την ευλογία του.
Οι σκληροί διωγμοί
Τον καιρό του νέου κύματος σκληρών διωγμών κατά της Εκκλησίας, που άρχισε το 1930, οι μοναχοί της Λαύρας διασκορπίσθηκαν και στάλθηκαν στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως του Σολοφσκι, όπου οι περισσότεροι έχασαν τη ζωή τους μαζί με άλλους πολλούς ιερείς και μοναχούς. Καθώς οι γιατροί, έχοντας διαπιστώσει πολλές παθήσεις του πατρός Σεραφείμ, τον είχαν χαρακτηρίσει ανίκανο να ταξιδέψει μέχρι τον Βορρά, τον περιόρισαν στην κωμόπολη Βίριτσα, τρεις ώρες με το τραίνο από την Αγία Πετρούπολη.
Καθηλωμένος στο κρεβάτι από την αρρώστια, ο άγιος αποτελούσε την παρηγοριά του χειμαζόμενου λαού, προπαντός κατά τα φοβερά χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και της γερμανικής κατοχής. Αφιερώθηκε τότε στη νηστεία και την προσευχή και έμεινε χίλιες νύκτες γονατισμένος επάνω σε μια πέτρα δεόμενος για τη σωτηρία της πατρίδας του, κατά μίμηση του προστάτη του αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ, τον οποίον είχε δει σε όραμα πολλές φορές.
Παρά τις παρενοχλήσεις και τις συχνές επισκέψεις της μυστικής αστυνομίας, περνούσε τις νύχτες του προσευχόμενος και αφιέρωνε την ημέρα σε αυτούς που έρχονταν, πολλές φορές από μακριά, για να του εμπιστευθούν τον πόνο τους. Με την πρώτη ματιά καταλάβαινε την πνευματική κατάσταση των επισκεπτών του και τις ανάγκες τους και ήξερε να λέει στον καθένα. τον λόγο που θα τον ανέπαυε ή την παραίνεση που θα του επέτρεπε να αντιμετωπίσει με πίστη τις δυσκολίες της ζαχής.
H διδασκαλία του
Στη διδασκαλία του, υπογράμμιζε ιδιαίτερα την αγάπη προς τους εχθρούς και έλεγε : «Τουλάχιστον μια φορά στη ζωή μας, ας αιάψουμε ένα κερί για όλους τους εχθρούς μας!». Άνθρωποι κάθε λογής, ακόμη και άθεοι, συνωθούνταν έξω από το κελί του που ήταν τόπος και πηγή ιάσεων για τους πάσχοντες. Ο μητροπολίτης Αλέξιος της Αγίας Πετρούπολης ήλθε να τον ρωτήσει μήπως έπρεπε να εκπατρισθεί, αλλά ο . Σεραφείμ του αποκρίθηκε ότι θα καλείτο να γίνει πατριάρχης και να κατευθύνει τη ρωσική Εκκλησία επί είκοσι πέντε έτη πράγματι, ο Αλέξιος πατριάρχευσε επί ακριβώς σχεδόν μία εικοσιπενταετία.
Σε μια εποχή που οι περισσότεροι ναοί ήσαν κατεστραμμένοι ή κλειστοί, οπ. Σεραφείμ προείπε ότι θα ερχόταν μία ημέρα που η Πίστη θα αναβίωνε, οι πιστοί κάθε ηλικίας θα γέμιζαν τους ναούς και μια ιερή πομπή θα. ξετυλιγόταν μέσα από τους δρόμους της Αγίας Πετρούπολης, από τον ναό της Θεοτόκου του Καζάν μέχρι τη Λαύρα του Αγίου Αλεξάνδρου Νέφσκι.
Η κοίμηση του Αγίου
Αυτή η πρόρρηση έμελλε να πραγματοποιηθεί το 1991, όταν μετά την εύρεση τους, τα λείψανα του αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ λιτανεύθηκαν με επισημότητα σε πολλές μεγάλες πόλεις της Ρωσίας, ως σύμβολο της αναγεννημένης Πίστεως Αφού περάτωσε το σωτήριο έργο του τα χρόνια εκείνης της δοκιμασίας, χωρίς να ζητήσει από τον Θεό να τον ανακουφίσει από τις αρρώστιες του, ο όσιος Σεραφείμ εκοιμήθη εν ειρήνη στις 3 Απριλίου (21 Μαρτίου) του 1949.
Μετά την κοίμησή του ολόκληρη η πόλη πένθησε επί μία εβδομάδα και έπειτα πολλά θαύματα επιτελέσθηκαν κοντά στον τάφο του. Πολύ πριν την αγιοκατάταξή του, ετιμάτο όχι μόνο στην περιοχή της Αγίας Πετρούπολης, αλλά και σε ολόκληρη τη Ρωσία όπως και στο εξωτερικό. Η τιμή του αναγνωρίσθηκε επίσημα από τη Σύνοδο της ρωσικής Εκκλησίας τον Αύγουστο του 2000.
