«Πριν από μερικά χρόνια, ποιος θα περίμενε ότι η Ελλάδα θα αναδεικνυόταν από το Economist ως χώρα της χρονιάς; Κι όμως αυτό ακριβώς συνέβη. Μια αναγνώριση των προσπαθειών του ελληνικού λαού, των συνεχιζόμενων μεταρρυθμίσεων και της προόδου της χώρας μας.», ανέφερε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης στην ανάρτησή του, παραθέτοντας το άρθρο του Economist.
«Η χώρα της χρονιάς 2023 για το Economist»
«H Ελλάδα δείχνει ότι από το χείλος της κατάρρευσης είναι δυνατόν να θεσπιστούν σκληρές, λογικές οικονομικές μεταρρυθμίσεις, να ανασυγκροτηθεί το κοινωνικό συμβόλαιο, να επιδειχθεί συγκρατημένος πατριωτισμός - και να κερδίσει ακόμα τις εκλογές», σημειώνει το άρθρο και προσθέτει πως «η Ελλάδα βρίσκεται στην κορυφή της ετήσιας κατάταξής μας για τις οικονομίες του πλούσιου κόσμου το 2023».
Ολόκληρη η αναφορά του Economist:
Οι ιστορικοί δεν θα αναπολούν το 2023 ως μια ευτυχισμένη χρονιά για την ανθρωπότητα. Οι πόλεμοι φούντωσαν, τα αυταρχικά καθεστώτα έκαναν θραύση και σε πολλές χώρες οι ισχυροί άνδρες περιφρόνησαν τους νόμους και περιόρισαν την ελευθερία. Αυτό είναι το ζοφερό σκηνικό του ετήσιου βραβείου μας "χώρα της χρονιάς". Αν το βραβείο μας ήταν για την ανθεκτικότητα των απλών ανθρώπων απέναντι στη φρίκη, θα υπήρχαν άφθονοι υποψήφιοι, από τους Παλαιστίνιους και τους Ισραηλινούς στην πικρή σύγκρουσή τους μέχρι τους Σουδανούς που φεύγουν καθώς η χώρα τους καταρρέει.
Ωστόσο, από τότε που αρχίσαμε να ονομάζουμε τις χώρες της χρονιάς το 2013, επιδιώξαμε να αναγνωρίσουμε κάτι διαφορετικό: τον τόπο που έχει βελτιωθεί περισσότερο. Η αναζήτηση ενός φωτεινού σημείου σε έναν ζοφερό κόσμο οδήγησε κάποιους από το προσωπικό μας σε απόγνωση και πρότεινε τη Χώρα της Μπάρμπι, τη φανταστική ροζ ουτοπία ενός χολιγουντιανού blockbuster. Αλλά στην πραγματική ζωή, υπάρχουν δύο σύνολα χωρών που αξίζουν αναγνώριση το 2023.
Η πρώτη περιλαμβάνει μέρη που αντιστάθηκαν στον εκφοβισμό από αυταρχικούς γείτονες. Δεν μπορεί κανείς να πει ότι η ζωή στην Ουκρανία βελτιώθηκε, αλλά η χώρα συνέχισε γενναία τον αγώνα της ενάντια στην πολεμική μηχανή του Βλαντιμίρ Πούτιν, παρά τις ταλαντεύσεις των δυτικών υποστηρικτών της. Η Μολδαβία αντιστάθηκε στον ρωσικό εκφοβισμό. Η Φινλανδία προσχώρησε στη συμμαχία του ΝΑΤΟ και η Σουηδία θα ακολουθήσει σύντομα. Στην Ασία μια σειρά από χώρες κράτησαν το θάρρος τους απέναντι στην κινεζική επιθετικότητα, συχνά σε συνεργασία με την Αμερική. Οι Φιλιππίνες υπερασπίστηκαν τα θαλάσσια σύνορά τους και το δίκαιο της θάλασσας απέναντι σε πολύ μεγαλύτερα κινεζικά πλοία. Τον Αύγουστο η Ιαπωνία και η Νότια Κορέα παραμέρισαν τα ιστορικά τους παράπονα για να εμβαθύνουν τη συνεργασία τους. Το νησιωτικό κράτος του Τουβαλού, με πληθυσμό 11.000 κατοίκων, μόλις υπέγραψε συνθήκη με την Αυστραλία που ασφαλίζει τον πληθυσμό του από την κλιματική αλλαγή και περιλαμβάνει εγγύηση ασφαλείας για να μην πέσει κάτω από τον έλεγχο της Κίνας.
Η δεύτερη ομάδα χωρών μας υπερασπίστηκε τη δημοκρατία ή τις φιλελεύθερες αξίες στο εσωτερικό της. Η εύθραυστη, πληγωμένη από τον πόλεμο Λιβερία κατάφερε μια ειρηνική μεταβίβαση της εξουσίας. Το ίδιο και το Ανατολικό Τιμόρ, το οποίο διατήρησε τη φήμη του για το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την ελευθερία του Τύπου. Σε ορισμένες χώρες μεσαίου μεγέθους, όπως η Ταϊλάνδη και η Τουρκία, η ελπίδα αναβόσβησε καθώς η αντιπολίτευση πίεσε σκληρά για την απομάκρυνση αυταρχικών καθεστώτων, αλλά τα καθεστώτα αυτά διατηρήθηκαν σε εκλογές που ήταν στραβές υπέρ τους.
Τρεις χώρες ξεχωρίζουν για την επιστροφή τους στη μετριοπάθεια μετά από έναν περίπατο στην άγρια πλευρά. Η Βραζιλία όρκισε έναν κεντροαριστερό πρόεδρο, τον Λουίς Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα, μετά από τέσσερα χρόνια ψεύτικου λαϊκισμού υπό τον Ζαΐρ Μπολσονάρου, ο οποίος διέδιδε διχαστικές θεωρίες συνωμοσίας, χάιδευε τους σκανδαλιάρηδες αστυνομικούς, υποστήριζε τους αγρότες που έκοβαν τα τροπικά δάση, αρνιόταν να αποδεχτεί την εκλογική ήττα και ενθάρρυνε τους οπαδούς του να επιχειρήσουν μια εξέγερση. Η νέα κυβέρνηση αποκατέστησε γρήγορα την κανονικότητα - και μείωσε τον ρυθμό αποψίλωσης των δασών στον Αμαζόνιο κατά σχεδόν 50%. Το εντυπωσιακό ρεκόρ της Βραζιλίας αμαυρώθηκε, ωστόσο, από τη συνήθεια του Λούλα να καλοπιάνει τον κ. Πούτιν και τον δεσπότη της Βενεζουέλας, Νικολάς Μαδούρο. Ως αποτέλεσμα, η Βραζιλία χάνει το βραβείο.
Έτσι μένει ο νικητής μας, η Ελλάδα. Δέκα χρόνια πριν, ήταν σακατεμένη από μια κρίση χρέους και γελοιοποιήθηκε από τη Wall Street. Τα εισοδήματα είχαν καταρρεύσει, το κοινωνικό συμβόλαιο είχε φθαρεί και τα εξτρεμιστικά κόμματα της αριστεράς και της δεξιάς οργίαζαν. Η κυβέρνηση έγινε τόσο απελπισμένη που αγκαλιάστηκε με την Κίνα και αργότερα πούλησε το κύριο λιμάνι της, τον Πειραιά, σε κινεζική εταιρεία. Σήμερα η Ελλάδα απέχει πολύ από το να είναι τέλεια. Ένα σιδηροδρομικό δυστύχημα τον Φεβρουάριο αποκάλυψε τη διαφθορά και τις κακοτεχνίες στις υποδομές- ένα σκάνδαλο υποκλοπών και η κακομεταχείριση των μεταναστών έδειξαν ότι οι πολιτικές ελευθερίες μπορούν να βελτιωθούν.
Αλλά μετά από χρόνια επώδυνης αναδιάρθρωσης, η Ελλάδα βρίσκεται στην κορυφή της ετήσιας κατάταξής μας για τις οικονομίες του πλούσιου κόσμου το 2023. Η κεντροδεξιά κυβέρνησή της επανεξελέγη τον Ιούνιο. Η εξωτερική της πολιτική είναι φιλοαμερικανική, φιλοευρωπαϊκή και επιφυλακτική απέναντι στη Ρωσία. Η Ελλάδα δείχνει ότι από το χείλος της κατάρρευσης είναι δυνατόν να θεσπιστούν σκληρές, λογικές οικονομικές μεταρρυθμίσεις, να ανασυγκροτηθεί το κοινωνικό συμβόλαιο, να επιδειχθεί συγκρατημένος πατριωτισμός - και να κερδίσει και τις εκλογές. Με τον μισό Κόσμο να πρόκειται να ψηφίσει το 2024, οι απανταχού δημοκράτες θα πρέπει να δώσουν προσοχή.
