« Όπου και όποτε συνεργάστηκαν μεγάλα κόμματα, τα αποτελέσματα είτε ήταν ασήμαντα είτε γονάτισαν ακόμη περισσότερο ανθρώπους και κοινωνία. Έχουμε πρόσφατο παράδειγμα στην Ελλάδα: Την κυβέρνηση Παπαδήμου», αναφέρει μεταξύ άλλων σε ανάρτησή του ο Ευάγγελος Αντώναρος απαντώντας σε διάφορα πολιτικά σενάρια για την επόμενη ημέρα στην Ελλάδα.

Όπως γράφει, πολλοί άνθρωποι, εξουθενωμένοι σε περιόδους βαθιάς κρίσης έχουν την ψευδαίσθηση ότι μια συνεργασία των ισχυρών μπορεί να δώσει καλύτερες λύσεις στα προβλήματά τους. Σημειώνει μάλιστα πως η κυβέρνηση Παπαδήμου έδωσε λύση σε όσους μας είχαν «φορέσει» το μνημόνιο και όχι στους Έλληνες .

Και προσθέτει:

«Στην δημοκρατία τα (μεγάλα) κόμματα δεν υπάρχουν για να συμπορεύονται, αλλά για να αντιμάχονται το ένα το άλλο. Αν είναι απαραίτητο και σκληρά. Αν χαθεί αυτή η ουσία, τότε ας γίνουν όλα ένας αχταρμάς για να τρίβουν τα χέρια τους όσοι προσπαθούν να κατευθύνουν τις εξελίξεις έξω από το πολιτικό σύστημα, ως “αόρατοι τρίτοι”. Κι αυτό δεν πρέπει να συμβεί. Η αν συμβεί θα είναι ο αυτοχειριασμός όσων (συν)αποφασίσουν το απονενοημένο βήμα. Το είδαμε πάλι. Επίσης στο πρόσφατο παρελθόν.»

Η ανάρτηση του Ευάγγελου Αντώναρου:

«Από χθες γράφονται πολλά (και ψιθυρίζονται ακόμη περισσότερα) για συναινέσεις, συνεργασίες, ακόμη και για κυβερνήσεις μεγάλου συνασπισμού. Η χώρα δοκιμάζεται. Και κάποιοι βρίσκουν ευκαιρία να παίξουν τα δικά τους (πολιτικά και οικονομικά) παιχνιδάκια. Αυτό είναι το ένα. Το άλλο: Κάποιοι “αναλυτές” υπεραναλύουν όσα λέγονται από διάφορα πολιτικά πρόσωπα και καταλήγουν σε απίθανα συμπεράσματα. Άλλοι επικαλούνται κάποιες δήθεν πηγές (;;). Κι όλα γίνονται ένα κουβάρι.

Λοιπόν: Σε περιόδους βαθιάς κρίσης είναι αλήθεια ότι πολλοί άνθρωποι, πιεσμένοι και εξουθενωμένοι όπως είναι, έχουν τη ψευδαίσθηση ότι μια “συνεργασία των ισχυρών” μπορεί να δώσει (καλύτερες) λύσεις στα προβλήματα τους. Γιατί να μαλώνουν, ας συνεργαστούν! είναι ένα απλοϊκό επιχείρημα που πυροβολεί όμως ευθύβολα την καρδιά της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Όπου και όποτε συνεργάστηκαν μεγάλα κόμματα, τα αποτελέσματα είτε ήταν ασήμαντα είτε γονάτισαν ακόμη περισσότερο ανθρώπους και κοινωνία. Έχουμε πρόσφατο παράδειγμα στην Ελλάδα: Την κυβέρνηση Παπαδήμου (την οποία ψήφισα στη Βουλή, θεωρώ ότι είναι το μεγαλύτερο πολιτικό σφάλμα που έκανα και το μετανιώνω μέχρι σήμερα).

Έδωσε λύσεις για όσους μας είχαν “φορέσει” το μνημόνιο, όχι για τους Έλληνες πολίτες.

Στην δημοκρατία τα (μεγάλα) κόμματα δεν υπάρχουν για να συμπορεύονται, αλλά για να αντιμάχονται το ένα το άλλο. Αν είναι απαραίτητο και σκληρά. Αν χαθεί αυτή η ουσία, τότε ας γίνουν όλα ένας αχταρμάς για να τρίβουν τα χέρια τους όσοι προσπαθούν να κατευθύνουν τις εξελίξεις έξω από το πολιτικό σύστημα, ως “αόρατοι τρίτοι”. Κι αυτό δεν πρέπει να συμβεί.

Η αν συμβεί θα είναι ο αυτοχειριασμός όσων (συν)αποφασίσουν το απονενοημένο βήμα. Το είδαμε πάλι. Επίσης στο πρόσφατο παρελθόν.»