(Αρχικό κείμενο 8:26) Η μόνη λύση για την μη κατάρρευση της Οικονομίας, μέχρι να βρεθεί το εμβόλιο για τον κορωνοϊό είναι οι συνεχείς ενέσεις ρευστότητας σύμφωνα με το ΔΝΤ.

Ο Μάρτιν Μίλεϊσεν, ο οποίος είναι επικεφαλής του τμήματος του διεθνούς οργανισμού στρατηγικής πολιτικής και αξιολόγησης,  ανέφερε σε podcast του ΔΝΤ, πως ο αντίκτυπος της παγκόσμιας πανδημίας του νέου κορωνοϊού θα είναι «αρκετά σοβαρός» και ότι ο κύριος στόχος για τις κυβερνήσεις θα είναι να περιοριστεί η εξάπλωση της Covid-19 κατά τρόπο που θα προσφέρει εμπιστοσύνη ότι το οικονομικό σοκ θα είναι προσωρινό.

Τράπεζες και κυβερνήσεις έχουν λάβει μέτρα άνευ προηγουμένου για να παρέχουν ρευστότητα στις αγορές και να τις κρατήσουν σε λειτουργία «και ίσως περισσότερα θα χρειαστούν», αλλά τα βήματα αυτού του είδους θα πρέπει να συντονιστούν διεθνώς για να ενισχυθεί η επίδρασή τους, σημειώνει επίσης ο ίδιος.

Χθες η Κομισιόν έβαλε τέλος στο Σύμφωνο Σταθερότητος (προσωρινά τουλάχιστον). Για να διασωθεί, αν σώζεται κάτι εφέτος (στο β΄εξάμηνο ή προς το τέλος του 2020 ενδεχομένως αφού ήδη στο α΄εξάμηνο έχουν μηδενίσει σχεδόν τα πάντα) τεχνοκράτες και πολιτικοί συμφωνούν ότι πρέπει να ρεύσει πολύ χρήμα. 

Το μήνυμα πηγαίνει περισσότερο όμως προς Βερολίνο και τις βόρειες χώρες με πολύ υψηλά πλεονάσματα (Ολλανδία, Αυστρία κλπ). Όλοι ξέρουν ότι όσο χρήμα και αν διαθέσουν τα κράτη με πρόβλημα χρέους όπως η Ελλάδα και οι χώρες το Νότου, δεν μπορούν να γείρουν την πλάστιγγα προς την επιθυμητή κατεύθυνση. Αντιθέτως όταν τους Βόρειους ενώνουν το ίδιο πρόβλημα, οι φόβοι ή αγωνίες, τότε μόνο βρίσκει λύση η ΕΕ.

Δεν έχει προηγούμενο η άρση των περιορισμών και των «ευρωκανόνων» στα χρήματα και στα ελλείμματα που έθετε το Σύμφωνο Σταθερότητας επί δεκαετίες. Ίσως γιατί δεν έχει προηγούμενο στα χρόνια μετά τον Β΄παγκόσμιο πόλεμο η οικονομική κρίση που ζει η Ευρώπη λόγω του κορωνοϊού.

Πριν λίγα χρόνια ο Μάριο Ντράγκι, μπροστά σε μία άλλη κρίση, υποσχόταν πως η ΕΚΤ θα κάνει ό,τι ήταν απαραίτητο και ότι «αυτό θα ήταν αρκετό». Το 2020 η διάδοχός του, Κριστίν Λαγκάρντ, κάνει το ίδιο. Αλλά, όπως ομολογεί, την φορά αυτή «δεν θα είναι αρκετό» για να αποφύγει μια χειρότερη κρίση.

Πόσο χειρότερα μπορεί να είναι τα πράγματα; Μετά το whatever it takes που είπαν το Eurogroup και ο Πρόεδρος Σεντένο την Δευτέρα, ότι οι κυβερνήσεις θα κάνουν τα πάντα, την Τετάρτη η Λαγκάρντ προανήγγειλε ένεση ρευστότητας 750 δισ. και ποσοτική χαλάρωση για όλους ενώ, μία ημέρα μετά, η Πρόεδρος της Κομισιόν ανακοινώνει πως πρέπει να ρεύσει κρατικό χρήμα. 

Με μία διαφορά: η «ρήτρα διαφυγής» («General escape clause») που επιτρέπει προσωρινά τέτοια μέτρα, ενώ οι δημοσιονομικοί στόχοι. Δηλαδή μπορεί να περάσει το όριο για έλλειμμα στο 3% του Συμφώνου Σταθερότητας που έπρεπε να λειτουργεί σε κάθε κρίση, είναι το άμεσο και μεγαλύτερο όπλο που έχει ενεργοποιήσει ποτέ η ΕΕ, μετά την ανακάλυψη των Μνημονίων σε Ελλάδα, και όχι μόνον (Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία, Κύπρο).

Είναι όμως μια προσωρινά και προκαθορισμένη λύση ανάγκης η οποία όμως δεν δείχνει να είναι αρκετή.

Το ερώτημα είναι αν η Ελλάδα έχει κρατικό χρήμα να διαθέσει και αν ναι πόσο, γιατί τα 2 δισεκατομμύρια από το ΕΣΠΑ δεν φτάνουν ούτε για «ζήτω». Τα -δηλωμένα- έσοδα από τον τουρισμό για το 2019 έφτασαν τα 19 δισ. ευρώ για τη χώρα μας, κάτι που σημαίνει πως για να μείνει ζωντανή η ελληνική οικονομία θα χρειαστούν τουλάχιστον 50 δισ. ευρώ. 

Γι'αυτό πολλοί (και) στην αντιπολίτευση κοιτούν προς το μαξιλαράκι των 35δισ. (τα οποία βέβαια είναι δανεικά) για να αποσοβηθεί η οικονομική κατάρρευση, η δεύτερη μέσα σε λίγα χρόνια.

Η κυβέρνηση επέλεξε χθες να κρατήσει τα λεφτά του Δώρου Πάσχα των ιδιωτών για το καλοκαίρι ή και αργότερο αν χρειαστεί -μαζί με το επίδομα αδείας ενδεχομένως το οποίο επιτρέπεται να καταβληθεί υπό προϋποθέσεις έως 31 Δεκεμβρίου)…