Η αλήθεια είναι πως έχουμε μάθει αλλιώς: να πηγαίνουμε στον σταθμό Λαρίσης άγρια μεσάνυχτα συνήθως, να επιβιβαζόμαστε στον «Καρβουνιάρη» με ακόμα 465 άτομα (ανώτατη χωρητικότητα τραίνου τα 288), να θυμίζουμε σαρδέλες στην κονσέρβα έτσι ευχάριστα που καθόμαστε ο ένας δίπλα (ή και πάνω) στον άλλον, να κάνουμε στάσεις ανά 16 λεπτά σε κάθε χωριουδάκι («Ελάτε για Λιανοκλάδι παιδιά, Λ Ι Α Ν Ο Κ Λ Α Δ Ι ! ! !»), και μετά από 7 ωρίτσες και 25 λεπτά υπέροχου ταξιδιού να φτάνουμε στην Θεσσαλονίκη με μηδενική διάθεση για ζωή.
Τα τελευταία χρόνια, βέβαια, η κατάσταση έχει βελτιωθεί αισθητά, καθώς ο χρόνος έχει περιοριστεί στο 4ωρο, όμως έχει και… πιο κάτω.
Δείτε την συνέχεια
