Στην ψυχολογία και τις πολιτικές επιστήμες υπάρχει ένας ενδιαφέρων όρος που ονομάζεται οικόφοβος. Ο όρος αυτός περιγράφει τους ανθρώπους που έχουν μια βαθιά και παράλογη αποστροφή προς όλα όσα ανήκουν σε έναν άνθρωπο — το σπίτι, τον πολιτισμό, την οικογένεια, τον λαό, το κράτος και, τελικά, παρουσιάζεται σαν μια αυτοαπεχθάνεια, ένα παράξενο αίσθημα μίσους για τον ίδιο τον εαυτό τους.

Χαμός στην Γαλλία! Μπριζίτ Μακρόν ως… Ζαν Μισέλ καταχωρισμένη στα φορολογικά αρχεία

Στην ψυχολογία, η αποστροφή προς συνηθισμένα αντικείμενα όπως είναι έπιπλα και τα άλλα οικεία πράγματα στο σπίτι, καθώς και ο θυμός προς πρώην αγαπημένα πρόσωπα, μπορεί να είναι ένα παράδειγμα οικοφοβίας, όπως αναφέρει το

Στην πολιτική, η οικόφοβια θεωρείται συχνά χαρακτηριστικό των φιλελεύθερων και των “αριστερών”. Έχουν αρνητική άποψη για την αγάπη για το σπίτι και την οικογένεια, τον πατριωτισμό, τη διατήρηση των παραδόσεων και κάθε είδους σταθερής ταυτότητας. Θεωρούν αυτά τα στοιχεία θεμελιωδώς ανεπιθύμητα και τα ερμηνεύουν ακόμη και ως «φασισμό».

Σε πολλές περιπτώσεις, η οικόφοβία είναι επωφελής για τους “αριστερούς” και τους φιλελεύθερους, επειδή έτσι μπορούν να προωθήσουν αποτελεσματικά μια στρατηγική ρήξης με τα πάντα, την εξέγερση, την υπέρβασης των ορίων, την ασέβειας προς τους νόμους, τους κανόνες (τις νόρμες) και καλλιεργούν την κουλτούρα της παραβίασης των ταμπού. [«Σπάστε τα πλαίσια», είναι το σύνθημα τους]

Στη μεταμοντέρνα κουλτούρα, αυτό το κυρίαρχο χαρακτηριστικό έχει γίνει ο κανόνας — η παραβίαση και η εξέγερση ενάντια σε όλα είναι σήμερα πλέον ο κανόνας, ενώ η προσήλωση, η τήρηση των παραδόσεων και των νόμων καταδικάζεται.

Παλαιότερα, ο Μακρόν είχε δηλώσει ότι η Γαλλία δεν είναι η πατρίδα του, αλλά ένα ξενοδοχείο και ένας προσωρινός σταθμός. Ως εκ τούτου, βλέπουμε την αισθητική παρακμή της έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2024 — μια καθαρή παρακμιακή υπέρβαση και ακραίο άθλημα, βασισμένο σε ακραίες εκδοχές της οικιοφοβίας. Αυτό αντικατοπτρίζει επίσης το ψυχολογικό-πολιτικό προφίλ των περισσότερων παγκοσμιοποιητών, των “προοδευτικών” και των υποστηρικτών του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ.

Η οικόφοβία είναι επίσης ευρέως διαδεδομένη μεταξύ των Ρώσων φιλελεύθερων, καθώς και σε ορισμένα ρεύματα της νέας ρωσικής αριστεράς, τα οποία κινούνται προς μια τροτσκιστική ερμηνεία του μαρξισμού και απορρίπτουν την εκδοχή του πατριωτισμού που υπήρχε την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης.

Νέες έρευνες δείχνουν ότι η οικιοφοβία είναι στην ουσία μια ψυχολογική βλάβη — είτε είναι εκ γενετής είτε επίκτητη, συχνά συνδέεται και με άλλα ψυχικά τραύματα (συχνά στην παιδική ηλικία).

Το Συμπέρασμα: Οι φιλελεύθεροι χρειάζονται επειγόντως ψυχοθεραπεία.