“Είναι επικίνδυνο να έχεις δίκιο όταν η εξουσία έχει άδικο” έλεγε ο Βολταίρος. Όσοι ψήφισαν πριν από ακριβώς επτά χρόνια ΟΧΙ στο δημοψήφισμα πίστεψαν πως είχαν δίκιο. Έλα όμως που η κυβέρνηση είχε άδικο...
Και είχε άδικο επειδή πίστεψε πως με εργαλείο το δημοψήφισμα θα εκβιάσει τα κοινοτικά και υπερατλαντικά κέντρα αποφάσεων. Και το αποτέλεσμα μετά την απίστευτη μετεκλογική πολιτική νοθεία της μετατροπής του ΟΧΙ σε ΝΑΙ ήταν να αναρωτιόμαστε: “Επιτέλους, ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;”
Αυτή τη φράση, η οποία δυστυχώς έχει εξελιχθεί σε...κλισέ τα τελευταία χρόνια είχε χρησιμοποιήσει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο πρεσβύτερος τον Ιούνιο του 1963. Αφορμή τότε η γενική κατακραυγή που είχε ξεσηκώσει η δολοφονία Λαμπράκη και οι παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη για συγκάλυψη των ηθικών αυτουργών της δολοφονίας.
Σήμερα μπορεί να μην έχουμε μια ανάλογη κατάσταση όπως τότε με τη δολοφονία του αγωνιστή της ΕΔΑ, αλλά έχουμε σε εξέλιξη μια άλλη ιδιότυπη «δολοφονία». Τη «δολοφονία» σύσσωμης της ελληνικής οικονομίας και κατ’ επέκτασιν της ελληνικής κοινωνίας η οποία μασκαρεύεται σε "φραγκάτη" σε ένα βεστιάριο επιδομάτων και "μποναμάδων".
Είναι η ίδια κοινωνία που αγανακτισμένη τόλμησε προ επταετίας να σηκώσει κεφάλι και με ποσοστό κοντά στο 62% να βροντοφωνάξει πως δεν θέλει να συνεχιστεί εκείνο το μαρτύριο της σταγόνας που κατακρεουργούσε έναν ολόκληρο λαό και υποθήκευε το μέλλον της νέας γενιάς. Ερώτημα βέβαια παραμένει πόσοι από το 62% του ελληνικού λαού ήταν έτοιμοι να τραβήξουν το σχοινί μέχρι να σπάσει και προετοιμασμένοι για τυχόν δυσμενείς επιπτώσεις της ψήφου τους. Δεν χρειάστηκε όμως να μάθουμε μιας και οι μαθητευόμενοι μάγοι της κυβέρνησης της "πρώτης φοράς Αριστερά" βάπτισαν το κρέας ψάρι!
Πάντως αποδείχτηκε πως είχε απόλυτο δίκιο ο Φρανσουά Μιτεράν όταν έλεγε πως οι πολίτες στα δημοψηφίσματα απαντούν συνήθως για όλα, εκτός από το ερώτημα που τίθεται στο δημοψήφισμα.
Και το ερώτημα στο συγκεκριμένο δημοψήφισμα ήταν: «Πρέπει να γίνει αποδεκτό το σχέδιο συμφωνίας το οποίο κατέθεσαν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στο Eurogroup της 25/06/2015 και αποτελείται από δύο μέρη τα οποία συγκροτούν την ενιαία πρότασή τους: Το πρώτο έγγραφο τιτλοφορείται "Reforms for the completion of the Current Program and beyond" (Μεταρρυθμίσεις για την ολοκλήρωση του τρέχοντος προγράμματος και πέραν αυτού) και το δεύτερο "Preliminary Dept Sustainability Analysis" (προκαταρκτική ανάλυση βιωσιμότητας χρέους). Όσοι από τους πολίτες της χώρας απορρίπτουν την πρόταση των τριών θεσμών ψηφίζουν: Δεν εγκρίνεται/ΟΧΙ. Όσοι από τους πολίτες της χώρας συμφωνούν με την πρόταση των τριών θεσμών ψηφίζουν: Εγκρίνεται/ΝΑΙ».
Ποιος θυμάται το ερώτημα επτά χρόνια μετά; Και ίσως καλύτερα έτσι επειδή όσα επακολούθησαν και τα μέτρα που ελήφθησαν αποδείχτηκαν πολλαπλασίως πιο επώδυνα από όσα συμπεριελάμβανε το ερώτημα του δημοψηφίσματος.
Επτά χρόνια μετά από εκείνο το δημοψήφισμα και τρία με μια άλλη κυβέρνηση στην εξουσία, η ελληνική κοινωνία είναι σε κώμα κι ας πανηγυρίζουν οι φαιδροί εξουσιαστές πως βγαίνουμε/βγήκαμε από το τούνελ. Επιχειρηματικότητα δεν υπάρχει. Ανοίγουν μόνο καταστήματα εστίασης κυρίως για καφέ στο πόδι και κλείνουν με την ίδια ευκολία που άνοιξαν. Η στέγη που άλλοτε ήταν βασικό κομμάτι του ελληνικού νοικοκυριού καθίσταται εν αμφιβόλω με τα παλαβά ενοίκια. Η μετακίνηση αδύνατη με την τιμή των καυσίμων. Μια επίσκεψη σε σούπερ μάρκετ όπου να ναι θα συγκρίνεται με μια αντίστοιχη σε ειδικά μαγαζιά της Βουκουρεστίου. Κι αυτά μόνο για την οικονομία. Γιατί η οικονομία οδηγεί πάντα σε πρόωρες εκλογές, ούτε τα εθνικά ούτε οι κορονοϊοι...
Η κυβέρνηση αδυνατεί εξόφθαλμα να ανταποκριθεί ακόμη και στο ρόλο του διεκπεραιωτή, μιας και εξουσιαστές είναι οι ξένοι, ενώ η αντιπολίτευση μοιάζει πιο λίγη από ποτέ, όταν δεν διαλύεται στα εξ ων συνετέθη..
Η εμπιστοσύνη του λαού έχει χαθεί στο πολιτικό σύστημα κι αυτό φαίνεται στις δημοσκοπήσεις. Κι όταν χάνεται η εμπιστοσύνη στο πολιτικό σύστημα εν γένει κάποιοι τρίβουν τα χέρια τους.
Ο πολιτικός κόσμος της χώρας είναι αδύναμος. Κυβέρνηση στο δικό της πλανήτη, κόμματα αντιπολίτευσης υπό διάλυση, και την ίδια στιγμή δημιουργία και νέων πολιτικών φορέων.
Αλλά το σημαντικότερο και το ανησυχητικότερο είναι πως η μεγάλη αναστάτωση στο πολιτικό γίγνεσθαι μπορεί να επιφέρει απρόβλεπτες συνέπειες μέχρι και πολιτικές ανωμαλίες...
Οψόμεθα....
