Ἡ εἰρήνη πού εὐαγγελίσθηκαν οἱ Ἄγγελοι στούς ἀγραυλοῦντες καί φυλάσσοντες φυλακάς τῆς νυκτός ποιμένες, δέν ἀφορᾶ στήν κατάπαυση τοῦ πυρός ἤ στήν προσωρινή ἔστω ἐκεχειρία ἀνάμεσα σέ δύο ἐμπόλεμες παρατάξεις. Ἡ εἰρήνη τήν ὁποία ὕμνησαν οἱ οὐράνιες δυνάμεις εἶναι ἡ ἀληθινή Εἰρήνη, ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. «Αὐτός γάρ ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν, ὁ ποιήσας τά ἀμφότερα ἓν», ὅπως τονίζει ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος.

Ὁ Δημιουργός τῆς Κτίσεως, ὁ Πλαστουργός καί Πατέρας τοῦ ἀν­θρώπου ἐποίησε τόν κόσμο «καλόν λίαν». Ὅμως τό ὄνειδος τῆς ἁμαρτίας πού εἰσῆλθε στόν κόσμο διά τῆς παρακοῆς τῶν Πρωτοπλάστων, ἔγινε αἰτία ἀποξένωσης τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Θεό. Ἀποκόπηκε ἀπό τήν πηγή τῆς εἰρήνης καί κάθε ἀγαθοῦ, ὑποκαθιστώντας αὐτήν τή ζωηφόρο σχέση του, μέ τόν ἐναγκαλισμό τῆς ὕλης καί τῶν παθῶν.

Ὁ Πλάστης ὅμως δέν ἄφησε τό πλάσμα του νά χαθεῖ. Ἀνέδειξε προφῆτες καί δικαίους οἱ ὁποῖοι ὑπενθύμιζαν στόν ἄνθρωπο τή θεϊκή καταγωγή του, ἀποκαλύπτοντας ὀλίγον κατ’ ὀλίγον τό σχέδιό Του γιά τή λύτρωση τοῦ λαοῦ Του. Αὐτό τό σχέδιο ἐκπληρώθηκε μέ τήν προσωπική ἐπέμβαση τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ στήν ἱστορία, μέ τήν ἐνανθρώπιση τοῦ δευτέρου Προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἡ Θεία Οὐσία Του ἑνώθηκε μέ τήν ἀνθρώπινη γιά νά τή θεραπεύσει, νά τήν ἐξαγιάσει.

Ἡ Σάρκωση τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ κατέβασε στή γῆ τόν Οὐρανό, εἰρήνευσε τόν ἄνθρωπο μέ τόν Θεό, ἕνωσε τά διεστῶτα, τήν πεπτωκυΐα ἀνθρώπινη φύση μέ τόν Δημιουργό της. Ὁ Χριστός ἦλθε στόν κόσμο γιά νά ἐνθρονιστεῖ ἡ εἰρήνη Του στίς καρδιές μας: «Εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν, εἰρήνην τήν ἐμήν δίδωμι ὑμῖν· οὐ καθώς ὁ κόσμος δίδωσιν, ἐγώ δίδωμι ὑμῖν». Ὁ λόγος αὐτός τοῦ Χριστοῦ ἔχει ὐπερβάλλουσα ἀξία, γιατί ὡς Εἰρηνοποιός εἰρηνοποιεῖ «διά τοῦ αἵματος τοῦ σταυροῦ αὐτοῦ», διδάσκοντάς μας ὅτι ἡ εἰρήνη πάντοτε ἑδράζεται στό θυσιαστικό φρόνημα.

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Οἱ τάσεις πού ἐπικρατοῦν σήμερα ὠθοῦν τήν κοινωνία στήν καλλιέργεια μιᾶς εἰρήνης χωρίς κανόνες, πού θά ἐπιβάλλεται μέ τή βία καί τόν ἑξαναγκασμό, πού θά ὑπηρετεῖ τόν καταναλωτισμό καί τίς ἐφήμερες ἀπολαύσεις. Αὐτή ὅμως ἡ εἰρήνη στήν πραγματικότητα καλλιεργεῖ τήν ἐμπάθεια, ἐπωάζει καταστροφικές διαιρέσεις καί διχασμούς, εἶναι ἐπιφανειακή, κίβδηλη, αἰτία ἀποσταθεροποίησης τῆς σχέσης μας μέ τόν Θεό. «Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ οὐκ ἔστιν βρῶσις καί πόσις, ἀλλά δικαιοσύνη καί εἰρήνη καί χαρά ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ».

Ἐάν θέλουμε νά εἰρηνεύσουμε τόν ἑαυτό μας καί τόν κόσμο πού μᾶς περιβάλλει, πρέπει νά ἐργαστοῦμε πνευματικά, ἁγιαστικά, νά ἑνωθοῦμε μέ τή Χάρη τοῦ Γεννηθέντος Χριστοῦ, μέ τήν ἀγάπη τοῦ Πατρός καί μέ τήν κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἔπειτα, νά κάνουμε εἰρήνη μέ τούς ἀδελφούς μας, κυρίως μέ αὐτούς πού μᾶς πίκραναν ἤ ἔχουμε πικράνει, πού μᾶς ἀδίκησαν ἤ ἔχουμε ἀδικήσει. Διότι ὅπου «ζῆλος καί ἐριθεία, ἐκεῖ ἀκαταστασία καί πᾶν φαῦλον πρᾶγμα». Ὅπου Χριστός ἡρεμία, τάξη, ἀσφάλεια, «ἄνωθεν εἰρήνη καί σωτηρία τῶν ψυχῶν ἡμῶν».

Ἀγαπητοί μου,

Διερχόμενοι μέσα ἀπό τήν ἀκαταστασία, τίς δοκιμασίες, τίς ἀσθένειες καί τίς προκλήσεις τοῦ καιροῦ μας, ἀναζητοῦμε τή λύση γιά νά κρατηθοῦμε ὄρθιοι, γιά νά μήν παρασυρθοῦμε καί ἐγκαταλείψουμε ὅ,τι καλό, ὅ,τι ὄμορφο ἔχουμε στήν ψυχή μας. Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νά μιμηθοῦμε τούς ταπεινούς ποιμένες, οἱ ὁποῖοι στή θέα τῶν Ἀγγέλων καί στό ἄκουσμα τῶν ὕμνων, εἶπαν: «διέλθωμεν δή ἕως Βηθλεέμ καί ἴδωμεν τό ῥῆμα τοῦτο τό γεγονός, ὅ ὁ Κύριος ἐγνώρισεν ἡμῖν». Ἄς πορευθοῦμε καί ἐμεῖς μαζί τους πρός τό Μέγα Μυστήριο, γιά νά βιώσουμε τήν Εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ, πού ἔχει τή δύναμη νά θεραπεύσει τίς ψυχές καί τόν κόσμο.

Εὐφρόσυνο καί εὐλογημένο τό Ἅγιο Δωδεκαήμερο.

Μετά τῆς ἀγάπης τοῦ δι’ ἡμᾶς Ἐνανθρωπήσαντος Σωτῆρος Χριστοῦ

†Ὁ Πέτρας καί Χερρονήσου Γεράσιμος