Η κοινωνία μας είναι διχασμένοι επί της ουσίας κυρίως σε δύο «στρατόπεδα». Των αριστερών-κομμουνιστών και των δεξιών-χριστιανών. Οι μεν ισχυρίζονται ότι μάχονται για το καλό του ανθρώπου μέσω της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής και μια νοοτροπία που έχει ως ζητούμενο και σύνθημα «Όχι στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο». Οι δε προσπαθούν να φέρουν μια ισορροπία ανάμεσα στους ανθρώπους ευελπιστώντας στην επικράτηση της καλοσύνης μέσα στις ψυχές των ανθρώπων, έχοντας ως κύριο σύνθημα και ζητούμενο το «αγαπάτε αλλήλους» καθώς θεωρούν πως αν αγαπάς τον διπλανό σου δεν θα τον αδικείς και δεν θα θες σίγουρα να τον καταπιέσεις.

Οι μεν προέρχονται από μια «επιστημονική» θεώρηση των πραγμάτων και οι δε από μια πνευματική. Θεωρητικά και οι δυο πλευρές ζητούν το καλύτερο για τον άνθρωπο και ίσως να μπορούσαν να συναντηθούν σε κάποιο σημείο και γιατί όχι να συνεργαστούν. 

Το άσχημο στην όλη υπόθεση εμφανίζεται όταν τις αποφάσεις τις λαμβάνουν άνθρωποι και στις δυο πλευρές που έχουν ως βαθύτατη πίστη μέσα τους πως η δική τους θεώρηση των πραγμάτων είναι η σωστή και πως έτσι κατέχουν την απόλυτη αλήθεια.

Όταν δε μπει στην υπόθεση και το ιδιοτελές ζήτημα των ανθρώπων εκείνων που είναι σε θέσεις εξουσίας, να θέλουν την απόλυτη ισχύ και να μπλέκουν την επιδίωξη για την…«καρέκλα» τότε χάνεται η μπάλα. Δυστυχώς είναι γεγονός πως στο όνομα της…«αγάπης» του χριστιανισμού ή της κοινωνικής δικαιοσύνης του κομμουνισμού έχουν διαπραχθεί τα μεγαλύτερα εγκλήματα και τα μεγαλύτερα λάθη στην ιστορία.

Το ερώτημα τίθεται σε καθαρά φιλοσοφικό επίπεδο και είναι το εξής. Θα μπορούσε είτε ο χριστιανισμός είτε ο κομμουνισμός μέσω της αγάπης και της κοινωνικής δικαιοσύνης αντίστοιχα να φέρουν την ειρήνη και την πρόοδο της ανθρωπότητας;

Σε καθαρά φιλοσοφικό επίπεδο η απάντηση είναι πως ναι, αλλά σε πραγματικό δυστυχώς όχι και αυτό γιατί ως χριστιανοί και άνθρωποι δεν θα μπορέσει ποτέ σχεδόν κανένας να αγαπήσει πραγματικά τον διπλανό του και σε κομμουνιστικό πάλι ως άνθρωποι δεν θα μπορέσουμε ποτέ να απαλλαγούμε από το εγώ και να δούμε το εμείς. Ως μονάδες δεν θα μπορέσουμε ποτέ να μηδενιστούμε και να χρειαστεί ακόμα και να θυσιαστουμε για το κοινό καλό. Κάτι τέτοιο χρειάζεται πολύ υψηλό επίπεδο παιδείας και κοινωνικής μόρφωσης και δεν θα μπορέσει να το παράσχει καμία κυβέρνηση ακόμα και «κομμουνιστική».

Τι γίνεται λοιπόν τα αφήνουμε όλα και όπου βγει;

Σίγουρα όχι. Το ζητούμενο είναι να προσπαθήσουμε ο καθένας έστω ξεχωριστά να γίνει η καλύτερη εκδοχή του εαυτού του και να προσπαθήσει μετά εφόσον μπορεί και θέλει να κάνει και κάτι προς όφελος του διπλανού του ή της κοινωνίας ευρύτερα.