Τα «ατού» της Αμερικανικής Πολεμικής Αεροπορίας (USAF) μπορεί πολύ γρήγορα να αποδειχθούν καταστροφικά σε περίπτωση ενός πολέμου.
Την ώρα που η αμερικανική Πολεμική Αεροπορία προετοιμάζει και αυξάνει τον στόλο μαχητικών αεροσκαφών για μία πιθανή μελλοντική πολεμική σύρραξη, ένα ερώτημα-πρόβλημα πλανάται στον αέρα: Σε μια εποχή που η Ρωσία και η Κίνα επενδύουν σε πυραύλους που απειλούν τις αμερικανικές αεροπορικές βάσεις, πώς μπορεί η Πολεμική Αεροπορία να εξασφαλίσει ότι τα, κατά γενική ομολογία πανίσχυρα, αεροσκάφη της θα σηκωθούν από το έδαφος;
Το πρόβλημα των ΗΠΑ γίνεται ακόμη πιο έντονο την στιγμή που Ρωσία και Κίνα έχουν συμφωνήσει σε ένα κοινό σύστημα αντιαεροπορικής άμυνας. Η θέση των ΗΠΑ στον παγκόσμιο χάρτη ως μία ακατανίκητη υπερδύναμη αμφισβητείται όλο και περισσότερο -είτε πολιτικά, είτε οικονομικά ή στρατιωτικά. Οι εντάσεις των ΗΠΑ με την Κίνα και η αντιπαράθεση με τη Ρωσία έχουν φέρει πιο κοντά τη Μόσχα με το Πεκίνο, μεταβάλλοντας τους συσχετισμούς στο στρατηγικό τρίγωνο. Η Ρωσία και η Κίνα τα τελευταία χρόνια έχουν επεκτείνει τις οικονομικές σχέσεις και τον πολιτικό συντονισμό, και το επίπεδο στρατιωτικής συνεργασίας τους βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.
Μιλώντας σε σύνοδο ολομέλειας στο Valdai πριν από μερικούς μήνες, ο Πούτιν δήλωσε ότι η Ρωσία παρέχει βοήθεια στην Κίνα για τη δημιουργία ενός συστήματος αεράμυνας που θα δρα προειδοποιητικά σε περίπτωση επίθεσης πυραύλων, αλλά θα έχει και «επιθετικές αρετές».
«Βοηθούμε τους Κινέζους εταίρους μας να δημιουργήσουν ένα σύστημα πυραύλων», δήλωσε ο Πούτιν. «Το πρότζεκτ είναι τεράστιο και θα αυξήσει σημαντικά την αμυντική ικανότητα της Κίνας. Αυτή τη στιγμή μόνο οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ρωσία έχουν τέτοια συστήματα».
Οι ΗΠΑ γνωρίζουν πολύ καλά το συγκεκριμένο πρόβλημα. Η απάντηση της USAF ονομάζεται «Agile Combat Employment» ένα πρόγραμμα που έχει σκοπό να μοιράσει τα μαχητικά αεροσκάφη ανά την επικράτεια, αποσυμφορίζοντας τις μεγάλες αεροπορικές βάσεις. Μαχητικά F-35 και F-22 στεγάζονται σε αχαρτογράφητες βάσεις, αεροδρόμια συνεργαζόμενων εθνών, μέχρι και πολιτικούς αερολιμένες.
Μεγάλες βάσεις, μεγάλοι στόχοι
«Πιστεύω ότι αν πάμε ποτέ σε πόλεμο τα μαχητικά μας θα κινδύνευαν να σταθούν στατικά σε ορισμένες τοποθεσίες, οι μεγάλες βάσεις δημιουργούς μεγάλα προβλήματα», δήλωνε χαριτολογώντας τον Σεπτέμβριο ο διοικητής των αεροπορικών δυνάμεων του Ειρηνικού, Γκερς Μπράουν.
«Πρέπει να είμαστε σε θέση να σηκώσουμε πολλά αεροσκάφη από πολλά σημεία ταυτόχρονα. Δεν μπορεί όλος ο στόλος μας να βρίσκεται σε δύο, τρεις μεγάλες βάσεις, κάτι τέτοιο θα αποτελούσε έγκλημα καθώς κάνει στον εχθρό τη ζωή πιο εύκολη», είπε. «Η Αεροπορική μας δύναμη πρέπει να έχει την ευελιξία να βρίσκεται, να προσγειώνεται και να επιχειρεί από διάφορα σημεία…» τόνισε.
Η ιδέα, Agile Combat Employment (ACE), απαιτεί μία ριζική αλλαγή στον τρόπο που εκπαιδεύονται οι πιλότοι. «Είναι διαφορετικό για έναν πιλότο να προσγειώνεται σε μία μεγάλη βάση και διαφορετικό να πραγματοποιεί κάθετη προσγείωση στα βουνά, πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για κάθε ενδεχόμενο».
Αλλά χρειάζεται και ένα νέο στρατηγικό πλάνο. «Η δύναμη μας δεν θα είναι συμπαγής, δεν θα ξεκινά μαζί από την ίδια βάση κυριαρχώντας στους ουρανούς. Μικρές μονάδες θα πετάνε ξεχωριστά και θα μπαίνουν σε σχηματισμό αργότερα, αυτό καθιστά τα αεροσκάφη μας ευάλωτα στην αρχή… όλα αλλάζουν αλλά είμαστε εδώ για να αλλάξουμε μαζί τους»!
