Κατά την εορτήν λοιπόν των Τριών Ιεραρχών πανηγυρίζομεν συγχρόνως και αυτού του γνησίου πνευματικού των τέκνου τα γενέθλια.
Πρόκειται βεβαίως περί του αθανάτου Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού, αριστουργηματικού εις αρμονικάς αναλογίας της συνθέσεώς του και μεγαλειώδους εις εκπληκτικόν συγκερασμόν των αξιών του και εννοώ την Παιδείαν, την αισθητικήν, τα ιδανικά και γενικώς το Ελληνοχριστιανικόν πνεύμα.
Ιδιαιτέρως τονίζω, ώστε να τον υπογραμμίσω, τον δοκιμώτατον και κατηξιωμένον όρον Ελληνοχριστιανικός που έχει εις τας ημέρας μας τόσον πολύ και τόσον, βεβαίως, αδίκως και ανιστορήτως διαβληθή.
Η αρμονική σύζευξις του αρχαίου και του νέου, της ενδόξου πολιτισμικής παραδόσεως του γεραρού παρελθόντος και του ηγιασμένου ρηξικελεύθου παρόντος, που του ανήκεν ανέσπερον το μέλλον, του αισθητικώς ωραίου και της ηθικής καθαρότητος, της πνευματικής καλλιεργείας και της γνησίας πνευματικότητος, του επιγείου και του επουρανίου, του κλασσικού ανθρωπίνου και του ενανθρωπήσαντος θείου εις τον νέον και αδιασπάστως ενιαίον πλέον Ελληνοχριστιανικόν Πολιτισμόν απέβη εν τέλει εις όφελος και των δύο μεγεθών που τον εστοιχειοθέτησαν.
Και εν πρώτοις ο Ελληνισμός ιστορικώς εδικαιώθη πλήρως με την πανηγυρικήν πλέον αναγνώρισιν της τόσον σπουδαίας προσφοράς του και του μοναδικού του ρόλου εις την διάδοσιν και εδραίωσιν του Χριστιανισμού. Δεν διεσώθη δε μόνον, αλλά και ανεζωογονήθη από το ζείδωρον χριστιανικόν πνεύμα. Απεκαθάρθη, εξηγιάσθη και έτσι ηξιοποιήθη άριστα όλον το πλουσιώτατον δυναμικόν του.
Αφού δε με την σύζευξιν αυτήν υπερενίκησε τας εγγενείς αδυναμίας του, αφώπλισε την δικαίαν επιφυλακτικότητα των καλοπροαιρέτων αντιτιθεμένων εις αυτόν.
ΠΗΓΗ: dogma.gr
