Ὁ μεταμοντέρνος κόσμος ἀποτελεῖ τὴν κορύφωση τοῦ μηδενισμοῦ, εἶναι ἡ ἐπισφράγηση τῆς ἐπικράτησής του. Ἡ ἀπολυτότητα τῆς ἀλήθειας ἀντικαταστάθηκε ἀπὸ τὴν σχετικότητα τῶν πάντων καὶ ἡ σχετικότητα βρίσκει τὴν τυφλὴ ἐφαρμογή της στὴν ἀπὸ τὶς παλιὲς αἱρέσεις ἐφαρμοσθεῖσα καὶ νῦν κυριαρχοῦσα μεσότητα. Στὴν μεσότητα ἰσχύει τὸ δόγμα, ὅτι ἀφοῦ κανεὶς δὲν κατέχει τὴν ἀπόλυτη ἀλήθεια, ἀφοῦ κανεὶς δὲν ἔχει τὸ ἀπόλυτο δίκαιο, τότε εἶναι σημάδι ἀνθρωπιᾶς, ταπείνωσης καὶ σωφροσύνης, νὰ τὰ βροῦμε στὴν μέση. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ μεσότητα ἔγινε μαζὶ μὲ τὴν ἀνεκτικότητα μία ἀπὸ τὶς ἀγαπημένες κόρες τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Ἀπαγκίστρωση ἀπὸ «δογματισμοὺς» καὶ «τείχη τοῦ αἴσχους» καὶ προτίμηση τῆς μέσης ὁδοῦ. Αὐτὴ ἡ μεσότητα βρῆκε τὴν κορυφαία ἔκφραση της στὴν «σύνοδο» τῆς Κρήτης καὶ στὴν μετὰ τὴν «σύνοδο» ἐκκλησιαστικὴ ἐξέλιξη.

Ἐνῶ ὅμως ἡ μεσότητα ἦταν ἰδίωμα τῶν οἰκουμενιστῶν, ἔγινε πιὰ καὶ ἡ ἀγαπημένη μέθοδος τῶν λεγομένων λόγοις ἀλλὰ ὄχι ἔργοις «ἀντιοικουμενιστῶν». Καταγγέλουμε μὲν τὴν αἵρεση, κοινωνοῦμε δὲ μὲ τοὺς αἱρετικοὺς ἢ ἐπινοοῦμε καὶ ἄλλους τρόπους ἀγῶνα, μὴ πατερικούς, ὥστε νὰ μένουμε ὅλοι στὴν «χρυσὴ» μέση ὁδό, δηλ. τὴν μεσότητα. Ὅτι αὐτὴ ἡ μεσότητα δὲν ἀποτελεῖ τὴν ἀπὸ τοὺς Πατέρες προτεινομένη ὁδὸ ὁμολογίας καὶ ἀγῶνα σὲ θέματα πίστεως, μᾶς τὸ δείχνουν ἐδῶ δύο, ἀπὸ τοὺς ὁπαδοὺς τῆς μεσότητας περιφρονημένοι Ἅγιοι: Ὁ ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς (Ἐπιστολὴ τοῖς ἀπανταχοῦ τῆς γῆς καὶ τῶν νήσων εὑρισκομένοις Ὀρθοδόξοις Χριστιανοῖς) καὶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος (Λόγοι 21, 22, εἰς τὸν Μ. Ἀθανάσιον, PG 35, 1160C-1108A) σὲ νεοελληνικὴ μετάφραση.

Λέει ὁ ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς: «Ἀλλὰ λένε (οἱ ἑνωτικοί) ὅτι, ἂν ἐπινοούσαμε κάποια μεσότητα, θὰ ἑνωθοῦμε μὲ ἐκείνους καὶ ἔτσι θὰ τοὺς ἔχουμε μαζί μας, χωρὶς νὰ ἀναγκαζόμαστε νὰ λέμε τίποτα ἐναντία στὰ ἤθη καὶ στὶς παραδόσεις μας. Αὐτὸ εἶναι ἐκεῖνο, ποὺ πολλοὺς ἐξ ἀρχῆς ἐξαπάτησε καὶ τοὺς ἔπεισε νὰ νὰ ἀκολουθοῦν αὐτὰ ποὺ ὁδηγοῦν στὸν γκρεμὸ τῆς δυσσεβείας, διότι πίστευαν, ὅτι ὑπάρχει κάτι ἐνδιάμεσο στὶς δύο δοξασίες, ὅπως ἀκριβῶς συμβαίνει μεταξὺ δύο ἀντιθέτων, καὶ ἔτσι αὐτομόλησαν καὶ πῆγαν μὲ τὴν θελησή τους στὸ κακό…

Ὅμως εἶναι ἀδύνατον νὰ ὑπάρξει μέση διδασκαλία γιὰ δύο δοξασίες γιὰ τὸ ἴδιο πράγμα. Εἰδάλλως θὰ εἶναι κάτι ἐνδιάμεσο στὴν ἀλήθεια καὶ τὸ ψεῦδος, στὴν κατάφαση καὶ στὴν ἄρνηση… Τί λοιπὸν ἐνδιάμεσο μπορεὶ να ὑπάρξει σὲ αὐτά;… Δὲν ὑπάρχει μεσότητα ποὺ νὰ ἔχει γίνει ἀποδεκτὴ ἢ νὰ ἔχει ἀποδειχθεῖ ἱκανοποιητικά. Μακάρι ὁ Παντοδύναμος τῆς Ἐκκλησίας νὰ καταστήσει ἐκείνους ποὺ ἀναζητοῦν τὰ παρόμοια νὰ καταλάβουν, ὅτι εἶναι ἀσέβεια καὶ νὰ ἀναγνωρίσουν τὴν δική τους πλάνη ἢ νὰ μᾶς ἀπαλλάξει ἀπὸ τὰ βλαβερὰ αὐτὰ ζιζάνια…»

Καὶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέει: «Ἡ εἰκόνα ποὺ βλέπει πρὸς ὅλους τοὺς παραπορευομένους καὶ πρὸς κάθε κατεύθυνση, ὁ κοθόρνος (σημ. ὑπόδημα ποὺ φοροῦσαν στὶς ἀρχαῖες τραγωδίες) ποὺ ταιριάζει καὶ στὰ δύο πόδια, αὐτὴ ποὺ σκορπίζει στὸν ἄνεμο τὰ ἄχυρα, ἔλαβε ἐξουσία ἀπὸ τὴν καινοτόμο κακουργία καὶ τὴν ἐπινόηση κατὰ τῆς ἀλήθειας. Γιατὶ ἦταν τὸ πρόσχημα νὰ φαίνεται ὅμοιο καὶ σύμφωνα μὲ τὶς ἀρχὲς τῆς εὐσεβείας, καὶ ἐννοοῦμε τὴν τότε ἐπινοηθεῖσα μεσότητα… Εἴτε πρόκειται γιὰ τὸν πύργο τῆς Χαλάνης, ὁ ὁποῖος καλῶς χώρισε τὶς γλῶσσες, ὅπως ἄξιζε σὲ αὐτές, γιατὶ γιὰ κακό ἔγινε αὐτὴ ἡ συμφωνία, εἴτε πρόκειται γιὰ τὸ συνέδριο τοῦ Καϊάφα, στὸ ὁποῖο ὁ Χριστὸς καταδικάστηκε, εἴτε γιὰ κάτι ἄλλο παρόμοιο, ἔτσι πρέπει νὰ ὀνομαστεῖ αὐτὴ ἡ σύνοδος (σημ. ἔτσι πρέπει νὰ ὀνομαστεῖ καὶ ἡ σημερινὴ σύνοδος, ἀλλὰ δυστυχῶς ἡ μεσότητα καὶ ἡ προδοσία κυριαρχεῖ) , ποὺ ἀνέτρεψε καὶ ἀνακάτεψε καὶ ἐπέφερε σύγχυση στὰ πάντα. Διότι… ἄνοιξε τὴν θύρα στὴν ἀσέβεια μὲ τὰ γραφόμενα καὶ λεγόμενα περὶ μεσότητος καὶ ἐκεῖνοι ἀποδείχθηκαν σοφοὶ στὸ νὰ κάνουν τὸ κακό, τὸ καλὸ ὅμως δὲν ἤξεραν νὰ τὸ κάνουν!»

Καμία μεσότητα λοιπὸν δὲν δικαιολογεῖται ἀπὸ τοὺς Ἁγίους σὲ θέματα πίστεως. Ὅσοι τὴν ἐπιδιώκουν, εἴτε ὡς αἱρετικοί οἰκουμενιστές, εἴτε ὡς ἀγωνιστὲς ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς «ἀντιοικουμενιστές», εἶναι κατὰ τὰ λεγόμενά τῶν Ἁγίων, ἀσεβεῖς ἢ δυσσεβεῖς, πλανεμένοι, ζιζάνια, δοκησίσοφοι καὶ ἀρχιερομανεῖς (κατὰ τὸν ἅγ. Θεόδωρο τὸν Στουδίτη), σοφοὶ στὸ νὰ κάνουν τὸ κακό καὶ ὄχι τὸ καλό.

Τὸ εἶπαν ὅλοι οἱ Ἅγιοι καὶ εἶναι σὲ ὅλους μας γνωστό: Μέση ὁδός σὲ θέματα πίστεως δὲν ὑπάρχει.
Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου, Κλασσικὸς φιλόλογος, Ἱστορικός