του Χρύση Μιχαηλίδη

«Η Πόλη πάρθηκε και εγώ ακόμα ζω; Δεν υπάρχει κανένας χριστιανός για να πάρει το κεφάλι μου;»

(Από το «Χρονικό» του Γεωργίου Σφραντζή)

Η αιώνια εχθρότητα της Δύσης ως πολιτικός και πολιτισμικός φορέας, κατά της «Καθ’ Ημάς Ανατολής» η οποία διαιωνίζεται μέχρι σήμερα, κράτησε άγνωστες τις συνέπειες αυτού του παγκοσμίου  εγκλήματος, της «εγκατάλειψης» της Πόλις στους Οθωμανούς, που κράτησε εκατομμύρια ανθρώπων (τη Ρωμηοσύνη)  στο σκοτάδι της κατοχής, για αιώνες ώστε να μπορέσουν οι δυτικές δυνάμεις να προχωρήσουν ξεπερνώντας την «Ρωμανία», της οποίας την πρόοδο σε όλα τα επίπεδα (Οικονομία, Επιστήμη, Υγεία, Πολιτική, Κοινωνία, Στρατός, Δίκαιο και αλλού) δεν μπορούσαν ούτε να πλησιάσουν, αλλά σπίλωσαν και σπιλώνουν μέχρι σήμερα .

Αυτή ταύτη η «ΠΤΩΣΗ» της ΡΩΜΑΝΙΑΣ (Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας) ως φυσικό επόμενο της 13ης Απριλίου  του1204,  κατά οποία η Πόλη χαρίστικε στους Φράγκους της Δʹ Σταυροφορίας, έθεσε εκτός ανταγωνισμού τον υπ’ αριθμό ένα οικονομικό και πολιτικό ανταγωνιστή της Δύσης, αφήνοντας για λίγο, μονοπωλιακά πλέον, το τότε διεθνές εμπόριο στα χέρια των Βενετσιάνων και των Γενουατών.      

Είναι φανερό ότι η Δύση, ΜΗ ΣΤΗΡΙΖΟΝΤΑΣ την ΠΟΛΗ ακόμα και μετά την υπογραφή της Φεράρας-Φλωρεντίας, (1438–1439), που προνοούσε καίτε τέτοιο, βάση της οποίας  η Ορθοδοξίας θα καταργείτο, υποτασσόμενη στο Παπικό Δόγμα και στα δυτικά οικονομικά συμφέροντα, (βλέπε συμφωνία) γνώριζε πολύ καλά τις συνέπειες τις οποίες φανερά πλέον προτιμούσε.

Τέτοιες συνέπειες όπως:  

• Η ραγδαία ανάπτυξη της Οθωμανική Αυτοκρατορία, με την μεταφορά της πρωτεύουσάς της στην Κωνσταντινούπολη.
• Την κατάκτηση της Αθήνας  το 1456 να αποσπάσουν από τους Φράγκους και λίγο αργότερα όλες τις υπόλοιπες ελληνικές περιοχές, όπως και την Πελοπόννησο
• Ακολούθησε το 1461, η  η οποία περιήλθε και αυτή στην εξουσία των Οθωμανών.
• Την ίδια χρονιά επίσης καταλήφθηκαν και τα τελευταία υπολείμματα του . 
• Και να κρατήσουν τους Ρώσσους μακριά από την Δύση και αδύνατους, πολιτικά και στρατιωτικά.
• Είναι σημαντικό εδώ να αναφέρομε ότι ουδεμία παπική περιοχή της Δύσης δεν υπάχθηκε στους Οθωμανούς, πλην της Φραγκοκρατούμενης Ελλάδας.

Αυτό που δεν μπορέσαν να προϋπολογίσουν οι Δυτικοί, ήταν ταχύτατη  συγκρότηση της νέας Αυτοκρατορίας,(αξιοποιώντας τις εσωτερικές τις δυνάμεις, τους Ρωμηούς)  σε μια πανίσχυρη παντοκρατορία που είχε αναπτυχθεί διοικητικά, πολιτικά και οικονομικά ώστε να μπορεί  να αντιταχθεί στο σύστημα των δυτικοευρωπαϊκών Ευρωπαϊκών Φεουδαρχικών κρατών και να γίνει ο φόβος και ο τρόμος της Δύσης φτάνοντας ως τις πύλες της Βιέννης δύο φορές, το 1529 και το 1683.

Είναι σημαντικό να αναφέρομε ότι με την Οθωμανική κατοχή τέθηκε τέρμα στην Παλαιολόγια πνευματική ανάπτυξη (φιλοσοφία και θεολογία) , μεταφέρνοντάς την στην Δύση υπό μορφή προσφυγιάς   χάρη στους Έλληνες-Ρωμηούς πρόσφυγες  λογίους, οι Δυτικοί ξύπνησαν πολιτισμικά  και προχώρησαν τις επιστήμες με βάση πάντα το αρχαίο Ελληνικό πνεύμα, χωρίς πλέον τον ανταγωνισμό εξ Ανατολών. ( Αν και προσωπικά δεν βλέπω σημαντική Ελληνική επίδραση στην μεταφεουδαρχική πολιτικο-οικονομική δυτική εξέλιξη έως τις μέρες μας)

Ποτέ η Δύση δεν μπόρεσε να προβλέψει ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία ως Νέο «Βυζάντιο» πρώτα θα κρατούσε τους Φράγκους μακριά από την Ανατολική Ευρώπη για πολλούς αιώνες (εδώ πρέπει να αναφερθεί ότι οι Βενετσιάνοι, οι Γεννουάτες και άλλοι Δυτικοί πήραν ξανά όλα τα προνόμοιά τους από τους Οθωμανούς μετά την πτώση, γιατί άραγε;)   και ότι η εκχριστιανισμένη-Ορθόδοξη  Ρωσσία θα αξιοποιούσε τον χρόνο αυτό ώστε να ανατείλει σταδιακά ως «Τρίτη Ρώμη»  διάδοχος της  Ορθόδοξης Αυτοκρατορίας της «Καθ’ Ημάς Ανατολής»

Με δεδομένο, ότι η Φραγκοκρατία στην Ελλάδα (και όχι μόνο),  των μνημονίων δεν έχει ακόμα τελειώσει.   

Σημ. «Η Ένωση αυτή (των Εκκλησιών) που πληρώθηκε τόσο ακριβά, δεν έδωσε καμιά θετική βοήθεια στο Βυζάντιο. Όλη αυτή η ‘ενωτική κωμωδία΄ χρειάζονταν στον Παπισμό μόνο για να στερώσει τη θέση του. Παρά τη συνεννόηση των ιεραρχών, η Ένωση με την Καθολική Εκκλησία αποδοκιμάζεται από το λαό του Βυζαντίου και αποτυχαίνει πέρα για πέρα»(Ακαδημία Επιστημών ΕΣΣΔ)