Επανεκδόθηκε «Το Τέλος του Εφιάλτη», το best-seller που έγραψε ο Τάκης Μπαλτάκος για τους Σπαρτιάτες, την καταδίωξη του Εφιάλτη και την εκτέλεση του από την «Κρυπτεία», 11 χρόνια μετά την μάχη των Θερμοπυλών.

Το βιβλίο κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 2004, έκανε αλλεπάλληλες εκδόσεις, αλλά, παρ’  όλα αυτά, είχε εξαντληθεί και δεν υπήρχε στα βιβλιοπωλεία εδώ και αρκετό καιρό. 

Αντί άλλων σχολίων παραθέτουμε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από την τελική φάση της μάχης των Πλαταιών (479 π.χ) και την επέλαση της Σπαρτιατικής φάλαγγας εναντίον των Περσών, όπως περιγράφεται στο βιβλίο: 

Κεφάλαιο Β΄ ΑΡΙΣΤΟΔΗΜΟΣ

«…προχωρούσαν με τον ρυθμό που τους έδινε ο αυλός, και δεν διασπούσαν τη συνοχή της φάλαγγας μήτε ένιωθαν καμιά ταραχή στις ψυχές τους, αλλά βάδιζαν στον κίνδυνο πράοι και χαρούμενοι, κάτω από τους ήχους της μελωδίας, γιατί δεν είναι φυσικό να εισχωρήσει ούτε φόβος ούτε θυμός στην ψυχή ανθρώπων που έχουν τέτοια διάθεση».
Πλούταρχος , Βίοι Παράλληλοι, Λυκούργος, 22

«...Τώρα  πια προελαύναμε πάνω σε παρατημένες ασπίδες, ποδοπατημένα κράνη, σπασμένα τόξα, βέλη, υποδήματα, χλαμύδες, τεμαχισμένα μέλη και αιμόφυρτα σώματα. Δεν δίναμε σημασία στους πεσμένους αντιπάλους. Η ενασχόληση μ’ αυτούς ήταν καθήκον των παλαίμαχων, στους δύο τελευταίους ζυγούς. Αυτοί, κρατώντας τα δόρατα σε κατακόρυφη θέση, τα ανεβοκατέβαζαν αδιάκοπα, χτυπώντας με την πίσω αιχμηρή απόληξη, τον σαυρωτήρα, τους πεσμένους Μήδους.

Απάλλασσαν έτσι, μ’ ένα καίριο, χαριστικό πλήγμα, άνδρες γενναίους από την επώδυνη αναμονή του βέβαιου αιμορραγικού θανάτου. Η φάλαγγα μας ούτε αιχμαλώτους έπαιρνε, ούτε τραυματίες άφηνε πίσω της.

Ακούστηκε πάλι το παράγγελμα «Ευθυγράμμιση, ευθυγράμμιση!» Ευθυγραμμίσαμε και η σάλπιγγα σήμανε «προχωρείτε, προχωρείτε». Αφού είχαμε ανατρέψει τις πρώτες γραμμές τους, δεν υπήρχε γι’ αυτούς σωτηρία. Το ξερό έδαφος είχε αρχίσει να υγραίνεται. Από ιδρώτα και αίμα. Δικό μας ιδρώτα, δικό τους αίμα. Δεν είχαμε ιδιαίτερες απώλειες. Ποτέ δεν είχαμε.

Οι αυλητές είχαν δώσει πια στη μουσική ρυθμό μανιώδη. Λίγα βήματα πίσω μας, αδιάφοροι για τα βέλη που έπεφταν εμπρός τους, έβλεπαν ότι η νίκη πλησιάζει και έπαιζαν πια θριαμβικά. Η μουσική τους τώρα δεν μας έδινε βήμα. Μας έδινε φτερά. Είχαμε φθάσει στα όρια της έκστασης. Ο χρόνος είχε σταματήσει. Πόνος, κόπος, φόβος, λύπη ή χαρά δεν υπήρχαν.

Υπήρχε μόνο έξαρση και γαλήνη. Έξαρση μεθυστική, γαλήνη ψυχής λυτρωτική. Η μουσική και η αίσθηση της νίκης μας είχαν απογειώσει. Δεν πατούσαμε πλέον στο έδαφος. Τώρα δεν πολεμούσαμε μόνο για την πατρίδα μας. Στροβιλιζόμασταν, όλοι μαζί, σ’ ένα χορό θανάτου μαγικό. Χορό μαυλιστικό. Όχι, όμως, ανεξέλεγκτα. Είχαμε συναίσθηση. Ξέραμε τι κάνουμε. Οι ενωμοτάρχες, για να μη μπούμε σε φάση «κατάληψης», σε πλήρη έκσταση δηλαδή, φώναζαν: «Σταθερά! Σταθερά!». Δεν χρειαζόταν...»