Κανείς  δεν φανταζόταν ότι ο Ρώσος παλαιστής, Αλεξάντρ Καρέλιν, που από μωρό ζύγιζε 6,8 κιλά, γρήγορα θα αποτελούσε το βουνό που η λάβα του θα έκαιγε κάθε αντίπαλό του στα ταπί.

Με 30 χρυσά, 1 ασημένιο μετάλλιο και ρεκόρ νικών 887-2, ο εξωπραγματικός γίγαντας τραντάζει κάθε επίπεδο στο πέρασμά του και ζωγραφίζει με μαύρο μαρκαδόρο τον τρόπο στα πρόσωπα όσων καλούνται να τον αντιμετωπίσουν.

Ο «Μέγας Αλέξανδρος» της πάλης με τις υπερφυσικές δεξιότητες ξεχώρισε και όπως συμβαίνει με τη διαφορετικότητα απασχόλησε με ποικίλα σχόλια.

Η ανεπεξέργαστη δύναμη της ατόφιας μυϊκής μάζας του με βάρος σχεδόν  130 κιλά και ύψος λίγο πιο κάτω από 2 μέτρα φάνταζε σαν ένα βιομηχανικό κατασκεύασμα παραγωγής ισχύος, τόσο που δεν άργησε να χαρακτηριστεί ως «πείραμα» με υπόνοιες ότι η σοβιετική επιστήμη έχει βάλει το χεράκι της στην ανόρθωση αυτού του φαινομένου.

Όμως εκείνος φανερά ενοχλημένος απάντησε «Σε μια μέρα προπονούμαι περισσότερο απ’ όσο  άλλοι σε μια ολόκληρη ζωή» γιατί το «αληθινό αναβολικό είναι να προπονείσαι σαν τρελός, αλήθεια σαν τρελός». Ίσως θέλησε να αποτελέσει τη μούσα του Γάλλου συγγραφέα Αντουάν ντε Σαιν-Εξπερύ, όταν υποστήριξε πως «η τελειότητα επιτυγχάνεται όχι όταν δεν υπάρχει τίποτα να προσθέσεις, αλλά όταν δεν υπάρχει τίποτα να αφαιρέσεις».

Κι όμως, το «παιδί» που ξεκίνησε από τη Σιβηρία δίνει κρότο στην έκρηξη και οι  ισχυρισμοί για τις τεχνητές ουσίες εξατμίζονται στην πράξη.

Τότε που σε ηλικία μόλις 15 ετών και έχοντας υποστεί κάταγμα δεν έκανε το χατίρι στον πόνο και νίκησε ή μάλλον το 1996 στην Ατλάντα που με τον τραυματισμένο ώμο αψήφησε κάθε ενόχληση, μα και τις προβλέψεις όταν λούστηκε με τον θρίαμβο , διότι εάν η φυσική κατάσταση συναντάει έναν κόμπο, το ψυχικό σθένος ακμάζει.

Με σήμα κατατεθέν  τη λαβή που είχε την υπογραφή του «Karelin-lift» και πλάι στον Βίκτωρ Κουζνέτσοφ  παρέμεινε αήττητος από το 1982 έως το 1987, ενώ στη συνέχεια διατήρησε το σερί των 13 χρόνων με αλλεπάλληλες νίκες,  3 χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια, 9 Παγκόσμια Πρωταθλήματα, 12 Ευρωπαϊκά και 2 Παγκόσμια Κύπελλα.

«Μετέφερα μόνος μου το ψυγείο που αγόρασα, στο διαμέρισμά μου στον 8ο όροφο»

Ποια είναι τελικά η άγρια «αρκούδα»; Μήπως εκείνη που πατούσε πάντα στη γη κι ας άγγιζε το ανώτατο όριο, το γαλάζιο του ουρανού;  Ή μήπως εκείνος που ξεχείλιζε ευγένεια και εντυπωσίαζε με την καλοσύνη και την λεπτότητα των καλών τρόπων του;

Με πτυχία από τρία πανεπιστήμια και τη Νομική έθεσε τους δικούς του νόμους στην αθλητική σφαίρα. Η πένα στο χέρι οδήγησε την ποίηση να γεμίσει με αράδες το χαρτί, μα όλα αυτά μήπως, τελικά, είναι λίγο υπερβολικά για μια απλή «αρκούδα»;