Τον Φεβρουάριο του 1964, ο Πολωνός μηχανικός Στέφαν Οσοβέτσι μπήκε μέσα στο επιστημονικό εργαστήριο. Οι επιστήμονες του παρέδωσαν ένα μεταλλικό κουτί, του οποίου τα τοιχώματα ήταν επενδεδυμένα με μόλυβδο και είχαν πάχος 30 χιλιοστά. Μέσα του υπήρχε ένα χαρτί.Ο Οσοβέτσι πήρε το κουτί στα χέρια του και έκλεισε τα μάτια του. Το πρόσωπο του Πολωνού μηχανικού εξέφραζε ένταση και έντονη προσοχή. Μετά από λίγο είπε:-Είναι μια εικόνα. Ένας άντρας με μεγάλο μουστάκι και μεγάλα φρύδια. Η μύτη του δε φαίνεται και φοράει στρατιωτική στολή.Ο Οσοβέτσι πρόφερε τις λέξεις διακεκομμένες. Όταν οι επιστήμονες άνοιξαν το μεταλλικό κουτί και έβγαλαν έξω την εικόνα, όλοι οι παρευρισκόμενοι την είδαν προσεκτικά. Ήταν πράγματι ένας άντρας με στρατιωτική στολή και πηλήκιο. Το πρόσωπό του δεν ήταν ευκρινώς σχεδιασμένο. Απεικονίζονταν, όμως, έντονα τα δασιά του κατάμαυρα φρύδια και το μεγάλο του μουστάκι.Το περιστατικό αυτό το αφηγείται στο βιβλίο του με τίτλο “Τα Μυστηριώδη Φαινόμενα της Ανθρώπινης Ψυχής” ο περίφημος επιστήμονας Leonid Vasiliev, μέλος της Σοβιετικής Ακαδημίας Ιατρικών Επιστημών.Ο σπουδαίος αυτός ακαδημαϊκός έγραφε τα ακόλουθα σχετικά με τις φυσιολογικές και ψυχολογικές έρευνες μεγίστου ενδιαφέροντος σε άρθρο του σε σοβιετικό επιστημονικό περιοδικό:“Στις εφημερίδες και στα επιστημονικά περιοδικά διαβάζουμε ενδιαφέρουσες ειδήσεις για τα πειράματα που έγιναν με τη Ρόζα Κουλισόβα, την τυφλή νεαρή κοπέλα Νάντια Λομπάνοβα και τους σπουδαστές του παιδαγωγικού ινστιτούτου της πόλης Νίζνι Ταγκίλ.Όλοι οι προαναφερόμενοι, αγγίζοντας με τα ακροδάχτυλά τους μια μεταλλική πλάκα, χωρίς λάθος μπορούν να δουν το χρώμα των πολύχρωμων χαρτιών που κρύβονται από κάτω.Μετά την ανακάλυψη μιας τέτοιας διεισδυτικής δερματο-οπτικής ευαισθησίας, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει η ικανότητα ορισμένων ατόμων να ανακαλύπτουν υπόγειες πηγές ύδατος.Ιδού, λοιπόν, και μια άλλη χαρακτηριστική περίπτωση: Ο γιος μιας δασκάλας σπούδαζε σ’ ένα ινστιτούτο μιας πόλης, που απείχε 300 χιλιόμετρα από το σπίτι τους. Η μητέρα γνώριζε ότι ο γιος της αρρώστησε και εισήχθη στο νοσοκομείο. Αναστατώθηκε και λυπήθηκε πολύ.Τη νύχτα, ωστόσο, για να ησυχάσει, πήρε ένα βιβλίο και άρχισε να το διαβάζει. Ξαφνικά, είδε το πρόσωπο του παιδιού της καθαρά, με όλες του τις λεπτομέρειες. Μετά από λίγες στιγμές, το όραμα χάθηκε. Όπως διαπιστώθηκε εκ των υστέρων, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, ο γιος της ξεψυχούσε 300 χιλιόμετρα μακριά της. Είναι σίγουρο πως κάτι τέτοιο δε θα μπορούσε να είναι μια απλή σύμπτωση”.Ο Leonid Vasiliev είχε μελετήσει πολλές παρόμοιες περιπτώσεις στην πολύχρονη πορεία του στους επιστημονικούς κύκλους. Μια ακόμη είναι η εξής:“Ο Άγγλος Καθηγητής των μαθηματικών Soal διεξήγαγε 15.000 πειράματα με χαρτιά με δύο δίδυμους αδελφούς και έλαβε κατά μέσο όρο 9 σωστές απαντήσεις σε σύνολο 25 φύλλων αντί των αναμενόμενων 5, βάσει του Νόμου των Πιθανοτήτων.Στα πειράματα αυτά, ο ένας από τους δύο διδύμους μάντεψε δύο φορές και τα 25 φύλλα, τέσσερις φορές τα 24 και σαράντα φορές τα 23. Σύμφωνα, λοιπόν, με τη Θεωρία των Πιθανοτήτων, για να προβλεφθούν ολόσωστα και τα 25 φύλλα, πρέπει να γίνουν όχι 15.000, αλλά 596.046.753.906.250 πειράματα, ένα νούμερο που φαντάζει δυσθεώρητο! Επομένως, η άποψη της σύμπτωσης στην προκειμένη περίσταση δεν ευσταθεί ούτε κατά διάνοια!”Ο Leonid Vasiliev, εν κατακλείδι, φρονούσε πως η ψυχή μπορούσε να εκφραστεί ποικιλοτρόπως και πέρα από τα συνηθισμένα. Ξεκάθαρα δήλωνε θιασώτης της μυστηριώδους δύναμης της τηλεπάθειας, που σε ορισμένους ανθρώπους ή και σε ορισμένες στιγμές μπορεί να εμφανιστεί με μεγάλη ένταση.Το πέπλο του μυστηρίου της τηλεπάθειας θεωρούσε πως ήταν βαρύ και πως έπρεπε να κατασκευαστούν τα κατάλληλα εργαλεία και μηχανήματα στο μέλλον, τα οποία θα μπορούσαν να μελετήσουν ενδελεχώς τις κρυφές δυνάμεις της ανθρώπινης ψυχικής δραστηριότητας, χωρίς ειρωνείες και χλευασμούς.Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ”, στις 19/02/1964…
