Ήταν Γενάρης του 1890. Απεσταλμένος της εφημερίδας “ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ” καταφτάνει στην Άνδρο, προκειμένου να μελετήσει ένα παράδοξο έθιμο αποτέφρωσης νεκρών, που επικρατούσε για πολλά χρόνια σε όλα τα χωριά του δήμου Άρνης εκείνη την εποχή.Ιδού τι κατέγραψε:“Όταν σε κάποια οικογένεια ένα μέλος της αρρώσταινε βαριά, οι οικείοι του μετέβαιναν νύχτα στο νεκροταφείο και ξέθαβαν το πτώμα ενός ανθρώπου που είχε προσφάτως πεθάνει. Κατόπιν, άλειφαν τη σορό του με πετρέλαιο και την παρέδιδαν στις φλόγες. Έτσι, πίστευαν ότι ο αγαπημένος τους ασθενής θα θεραπευόταν!Σε άλλα πάλι χωριά, αφού ξέθαβαν τον νεκρό, τον τεμάχιζαν σχολαστικά και αφαιρούσαν την καρδιά του, την οποία καβούρδιζαν και στη συνέχεια, τη μετέτρεπαν σε κονίαμα. Αυτή τη σκόνη την αραίωναν σε νερό και την έδιναν να την πιει ο προσφιλής ασθενής τους, ως τάχατες δραστικό και σωτήριο φάρμακο.Το άγριο και βάρβαρο τούτο έθιμο, αντάξιο κανιβάλων, προκαλούσε ανέκαθεν την αγανάκτηση των πιο πολιτισμένων κατοίκων του νησιού. Μάλιστα, προς εξάλειψη της μιαρής και απεχθούς αυτής συνήθειας, πολλοί είχαν καταβάλει τεράστιες προσπάθειες, ώστε να εγκαταλείψουν οι χωρικοί αυτό το τόσο σκαιό κι απάνθρωπο έθιμο.Επιπλέον, έως και η Εκκλησία πάσχισε σκληρά να επιφέρει την κατάργηση αυτής της βδελυρής συνήθειας. Οι Επίσκοποι, μάλιστα, Μητροφάνης και Προύσης κατέφτασαν εξαιρετικά ανήσυχοι στο νησί και προέβησαν μέχρις και αφορισμού, αλλά δεν μπόρεσαν να επιτύχουν την αναχαίτιση του αιμοβόρου εθίμου. Την ίδια αποτυχία σημείωσαν και τα δικαστήρια, τα οποία είχαν καταδικάσει πολλούς, αλλά ματαίως.Κατά τις τελευταίες μέρες, δύο νεκροί αποτεφρώθηκαν με τον ίδιο τρόπο, ενώ η καρδιά ενός εκ των δύο κονιορτοποιήθηκε, ώστε ένας άρρωστος από ένα χωριό του δήμου Άρνης να μπορέσει να την πιει, προκειμένου να ιαθεί, σύμφωνα με την τοπική δεισιδαιμονία”.Τρία χρόνια νωρίτερα, όταν είχε πεθάνει ο δήμαρχος Γαυρίου, ονόματι Γαβαλιάς, οι συγγενείς του, φοβούμενοι μήπως βεβηλωθεί ο τάφος του νεκρού τους από εχθρούς της οικογένειάς τους, κάλεσαν τεχνίτες από τη Σύρο, οι οποίοι έχτισαν έναν τάφο στιβαρό, στερεό, καλυμμένο με βαριά μάρμαρα και περιφραγμένο με χοντρά σίδερα.Επίσης, το έθιμο του να κατακαίνε οι χωρικοί τα πτώματα των εχθρών τους, εξακολουθούσε να υφίσταται στους δήμους Γαυρίου και Άρνης της Άνδρου. Όμως, γίνονταν υπεράνθρωπες προσπάθειες, ώστε οι τάφοι να προστατεύονται νυχθημερόν.Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ”, στις 17/01/1890…
