Το 1659 οι Γάλλοι και οι Ισπανοί συναντήθηκαν στο νησί Pheasant για να υπογράψουν της Συνθήκη των Πυρηναίων, η οποία έβαλε τέλος στον Τριακονταετή Πόλεμο. Η Συνθήκη τράβηξε νέα σύνορα μεταξύ των δυο χωρών, τα οποία ξεκινούν τα από τα Πυρηναία και «τρέχουν» μαζί με τον ποταμό Bidasoa μέχρι τον Ατλαντικό Ωκεανό, βάζοντας ένα φυσικό σύνορο μεταξύ τους.
Όπως συμβαίνει συνήθως με τα σύνορα που ορίζονται από ποτάμια, τα σύνορα βρίσκονται στη μέση του πλάτους του ποταμού. Ωστόσο το σύνορο αυτό κόβει στην μέση το νησί Pheasant των 6,5 χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων. Αν το έκοβε στην μέση, οι δυο χώρες θα ήλεγχαν το δικό τους μισό. Αλλά αποφάσισαν να το κάνουν κάπως αλλιώς με το νησί να γίνεται «συγκυριαρχία».
Η συγκυριαρχία σε μια περιοχή είναι όταν δυο ή περισσότερες χώρες έχουν ίση κυριαρχία σε αυτή χωρίς να το χωρίσουν σε διαφορετικές εθνικές ζώνες. Ένα παράδειγμα συγκυριαρχίας είναι η Ανταρκτική. Ιστορικά υπήρξαν αρκετές περιοχές με συγκυριαρχία αλλά δεν επέζησαν και πολύ.
Το νησί Pheasant είναι όμως η παλαιότερη μορφή συγκυριαρχίας που φτάνει μέχρι το σήμερα. Αλλά αυτό δεν είναι το μόνο αξιοπρόσεκτο. Είναι και η μοναδική που δεν μοιράζεται ταυτόχρονα αλλά εναλλάξ. Για 6 μήνες κάθε χρόνο, το Pheasant ανήκει στην Γαλλία, ενώ τους άλλους έξι ανήκει στην Ισπανία. Είναι σαν έναν εξαιρετικά slow motion αγώνα τένις που παίζεται από το 1659 μεταξύ Γαλλίας και Ισπανίας.
Πριν τον Τριακονταετή Πόλεμο, η κυριότητα του νησιού δεν είχε αποσαφηνιστεί. Ήταν ένα ουδέτερο έδαφος και ως ουδέτερο, υπήρξε το ιδανικό μέρος συνάντησης μεταξύ των βασιλιάδων των δυο χωρών. Σήμερα το νησί Pheasant δεν είναι επισκέψιμο από το κοινό, αλλά μπορεί κάποιος να πλησιάσει αρκετά αν θέλει. Βρίσκεται σε απόσταση 31 μέτρων από την ισπανική πόλη Irun και 45 μέτρα από την γαλλική πόλη Hendaye. Κάθε έξι μήνες, αξιωματούχοι των δυο χωρών συναντιούνται στο νησί και κάνουν μια τελετή απονομής/παραλαβής.
