Σε πολλές γραπτές μαρτυρίες αλλά και ευρήματα που βρέθηκαν σε ανασκαφές , δείχνουν ότι οι αρχαίοι είχαν λυχνάρια και λάμπες που έκαιγαν για αιώνες χωρίς κανένας να προσθέτει καύσιμο!
Το 1401 ανακαλύφθηκε ο τάφος του Πάλλα, γιου του βασιλιά της Τρωικής περιόδου Evander. Μέσα στον τάφο βρέθηκε λάμπα να καίει. Αυτό από μόνο του είναι εκπληκτικό καθώς ο Πάλλας πέθανε τον 12ο αιώνα προ Χριστού.
Εκπληκτικότερο το γεγονός ότι δεν μπορούσαν αυτοί που βρήκαν τον τάφο να σβήσουν τη λάμπα. Ούτε το νερό την επηρέαζε και μόνο όταν την αδειάσανε από το υγρό που περιείχε έσβησε. Έκαιγε επί 2.600 χρόνια !!!
Τέτοιο λυχνάρι βρέθηκε στον τάφο της κόρης του Κικέρωνα κοντά στην Αππία οδό της Ρώμης. Το άνοιγμα του τάφου της Tullia, κόρης του Μάρκου Κικέρωνα το περιέγραψε ο Guido Pancirolli, στις αρχές του 16ου αιώνα. Παρά την παρέλευση 1550 χρόνων η λάμπα που βρέθηκε στον τάφο, συνέχιζε να καίει.
Στον καιρό των φιλοσόφων της Ελλάδας και της Ρώμης η αιώνια φλόγα ήταν κάτι το συνηθισμένο. Ο Πλίνιος έλεγε ότι μια λάμπα γεμισμένη με το αγνότερο λάδι και με φυτίλι από αμίαντο και άλλα υλικά θα μπορούσε να καίει για πάντα.
Παρόμοιες ιδέες είχε και ο Ήρων ο Αλεξανδρεύς. Κανείς από τους δύο δεν θεώρησε σκόπιμο να καταφύγει στην μαγεία ή την αλχημεία. Πίστευαν μόνο πως χρειάζονταν η καθαρότητα των συστατικών και ο κατάλληλος τεχνίτης, χωρίς δυστυχώς να αναφέρουν περισσότερες λεπτομέρειες.
Έγιναν πολλά πειράματα σύμφωνα με τα λεγόμενα του Πλίνιου και του Ήρωνα αλλά δεν στέφθηκαν από επιτυχία. Τεράστια ποσά γνώσης του αρχαίου κόσμου χάθηκαν στο Μεσαίωνα μεταξύ αυτών και της άσβεστης φλόγας.
