Τα μυστικά για την παρασκευή καλού κρασιού στην αρχαιότητα ήταν άπειρα και συχνά καλά φυλαγμένα. Ο «τεθαλασσωμένος οίνος» πάντως με την προσθήκη δηλαδή θαλασσινού νερού στο μούστο πριν από τη ζύμωση ήταν συνήθης και αυτό γιατί πίστευαν ότι συνέβαλλε στη συντήρησή του.
Προσέθεταν όμως και άλλα συστατικά, κυρίως μέλι, παρασκευάζοντας έτσι τον «μελίτη οίνο» ή φρούτα, όπως αποξηραμένα σύκα και έφτιαχναν τον λεγόμενο «συκίτη οίνο». Η προσθήκη όμως και μυρωδικών, μπαχαρικών ή αρωματικών βοτάνων, όπως θυμαριού, μέντας, γλυκάνισου ή σμύρνας προκειμένου να αναδυθεί η γεύση του, ήταν συχνά υπεύθυνη για τη διαφοροποίηση του κρασιού από τόπο σε τόπο.
Δεν ήταν άγνωστη εξάλλου η χρήση ρητίνης, αλλά και η προσθήκη αψίνθου οπότε παρασκευαζόταν ένα είδος βερμούτ, μέθοδος που αποδίδεται στον Ιπποκράτη γι’ αυτό και ονομαζόταν «Ιπποκράτειος οίνος». Γνωστή ήταν και η παλαίωση του οίνου.
